Παγκόσμια Ημέρα Αστέγων: Τι είναι η «κρυφή αστεγία» (βίντεο)

Κάθε στιγμή, περίπου 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ευρώπη βιώνουν αστεγία. Πίσω από τον αριθμό αυτόν κρύβονται ιστορίες απώλειας, αγώνα, αλλά και ελπίδας. Στην Ελλάδα, χιλιάδες συμπολίτες μας ζουν χωρίς σταθερή στέγη ή σε καθεστώς «κρυφής αστεγίας» — άνθρωποι που δεν κοιμούνται απαραίτητα στον δρόμο, αλλά επιβιώνουν σε αυτοκίνητα, αποθήκες ή προσωρινά καταλύματα.

Η αστεγία δεν σημαίνει μόνο την απουσία ενός σπιτιού. Είναι μια κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού που μπορεί να αγγίξει οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή μορφωτικού επιπέδου. Η απώλεια εργασίας, η διάλυση μιας οικογένειας, η ασθένεια ή ακόμη και ένα τυχαίο γεγονός μπορούν να φέρουν κάποιον σε συνθήκες επισφάλειας. Και όσο η κοινωνία παραμένει άνιση, τόσο αυξάνονται οι άνθρωποι που «χάνονται» ανάμεσά μας.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αστεγίας, στις 10 Οκτωβρίου, η Ithaca παρουσιάζει το «Voices of Ithaca», ένα βίντεο με τρεις αληθινές ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν την αστεγία και κατάφεραν να ξανασταθούν στα πόδια τους — με δύναμη, επιμονή και αξιοπρέπεια.

Ο κύριος Γιάννης — Από την απώλεια στην ελπίδα

Ο Γιάννης, 80 ετών, ζει σε μια παλιά αποθήκη που με τα χρόνια έγινε «σπίτι». Έχασε τη γυναίκα του και πάλευε με σοβαρά προβλήματα υγείας. Για χρόνια έμεινε χωρίς σταθερή στέγη, μέχρι που η στήριξη της Ithaca του έδωσε την ευκαιρία να βελτιώσει την υγεία του και να αισθανθεί ξανά μέρος μιας κοινότητας.
«Τα πράγματα άλλαξαν άρδην», λέει. «Τώρα δεν είμαι μόνος».

Η Γεωργία — Μια μητέρα που δεν τα παράτησε

Η Γεωργία, μητέρα ενός μικρού παιδιού, βρέθηκε σε δομή αστέγων. Πάλευε καθημερινά να προσφέρει στο παιδί της ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Μέσα από την υποστήριξη και τις δράσεις της Ithaca, κατάφερε μέσα σε έξι μήνες να βρει εργασία και ένα σταθερό σπίτι.
«Ήθελα για το παιδί μου ένα μέλλον με ασφάλεια, κάτι που δεν είχα εγώ», εξομολογείται.

Ο Γιώργος — Η επιστροφή στην αυτοπεποίθηση

Ο Γιώργος, 50 ετών, έζησε στον δρόμο και γνώρισε τη σκληρή πλευρά της ζωής. Με τη βοήθεια της εργασιακής συμβουλευτικής και των κοινωνικών προγραμμάτων, βρήκε δουλειά και επανέκτησε την αυτοπεποίθησή του.
«Αν δεν θέλεις να βοηθηθείς, δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας», λέει. «Τώρα διεκδικώ από τη ζωή ξανά το μερίδιο που μου ανήκει».