Χίος: Πέντε χρόνια έχουν περάσει σχεδόν από την 25η Αυγούστου του 2016 όταν η Άρτεμις Καψύλη για διακοπές στην πατρίδα της τη Χίο στη Σίλιμα της Σιδηρούντας, θα επέστρεφε την επόμενη ημέρα Αθήνα… Όλα όμως άλλαξαν σε μια στιγμή.
Οι διακοπές της στο νησί που μεγάλωσε έγιναν μια «κόλαση» για την ίδια και άλλους συμπολίτες της λόγω μιας μεγάλης πυρκαγιάς. Αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο θάνατο μια γυναίκα και να τραυματιστούν πολύ σοβαρά άλλοι τρεις άνθρωποι και να συνεχίσουν να ζουν με αυτό.
Στο DEBATER μιλάει ένας από αυτούς… Μια γυναίκα που στην ηρεμία του λόγου της δείχνει μια ψυχική δύναμη που σε κάνει να νιώθεις ότι όταν πέφτεις πρέπει να σηκωθείς και να προχωρήσεις στη ζωή. Όπως έκανε και η ίδια η Άρτεμις Καψύλη όταν την περικύκλωσε η φωτιά…
“Έπεσα από τις κάφτρες και το τρέξιμο, δεν μπορούσα να ανασάνω. Είχα το κουράγιο να σηκωθώ. Αν έμενα δευτερόλεπτα θα καιγόμουν όπως κάηκε η άλλη γυναίκα…“, δηλώνει στο DEBATER φέρνοντας μνήμες από τότε.
“Μια σοκαριστική για εμένα εμπειρία, ακόμη την βιώνω. Δεν την έχω ξεπεράσει… Πολύ τραυματική για εμένα, από την βραδιά εκείνη της πυρκαγιάς και μετά ακολούθησε ένας γολγοθάς…“.
Τα ανατριχιαστικά λεπτά μέσα στην πύρινη λαίλαπα
“Στο χωριό μου έφευγα από το σπίτι μου γιατί ερχόταν η φωτιά και κατευθυνόμουν στην πλατεία του χωριού για να βρω τα ξαδέρφια μου να με πάρουν με το αυτοκίνητο να φύγουμε. Είχαμε πάει για διακοπές στη Χίο, εγώ με τα παιδιά μου εκεί. Ο σύζυγος είχε φύγει, τα παιδιά είχαν φύγει και είχαν πάει σε ασφαλές μέρος, θα έφευγα και εγώ την επόμενη. Προς την πλατεία είδα ανθρώπους να φεύγουν προς την μοναδική έξοδο του χωριού που περνάει πάνω από το σπίτι μου σε αλλόφρονη κατάσταση. Ότι έχει κάψει τα πάντα και υπάρχει φωτιά στην πλατεία του χωριού. Εγώ σάστισα εκείνη την ώρα και ρωτούσα αν έχουν δει τα ξαδέρφια μου, αν υπάρχει πυροσβεστικό όχημα στην πλατεία. Μου έλεγαν δεν υπάρχει τίποτα… Η φωτιά είχε ξεκινήσει ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα και μπήκε στο χωριό 4:30 τα ξημερώματα. Ήταν σκοτάδι, είχαν πέσει στύλοι της ΔΕΗ και δεν υπήρχε ρεύμα, ούτε νερό.
Από τη στιγμή που στην πλατεία υπάρχει φωτιά αρχίζω να τρέχω προς τη μοναδική έξοδο του χωριού. Η φωτιά μας περικύκλωσε! Έπεσα από τις κάφτρες και το τρέξιμο, δεν μπορούσα να ανασάνω. Είχα το κουράγιο να σηκωθώ, ευτυχώς δεν έσπασα τα πόδια και έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο και έτρεχα προς την έξοδο. Δηλαδή δεν έβλεπα. Βγαίνοντας δεν υπήρχε ούτε πυροσβεστικό όχημα, ούτε ασθενοφόρο. Τίποτα… Με πήρε κάποιος εθελοντής.
Ένιωσα τις κάφτρες πάνω στο δέρμα μου και να καίνε τα ρούχα μου. Δεν έχασα τις αισθήσεις μου εκεί. Αν έμενα δευτερόλεπτα θα καιγόμουν όπως κάηκε η άλλη γυναίκα. Η οποία παρέμεινε, έτρεχε και εκείνη, έπεσε και κάηκε. Επειδή είχε πάρα πολύ αέρα, τρομερό αέρα, έπεφταν τα πύρινα καρβουνάκια πάνω μου. Φωτιά τεράστια, δεν έβλεπες τίποτα άλλο. Ένα κόκκινο και ένα μαύρο πράγμα από τον καπνό. Όταν βγήκα καίγονταν τα ρούχα μου, το κεφάλι μου και τα μαλλιά μου. Έτρεχα ανάμεσα στα αυτοκίνητα που ήταν σταματημένοι κάτοικοι και φώναζα βοήθεια. Ρίξτε μου νερό και πάρτε με στο νοσοκομείο. Βρήκα κάποια χωριανή μου μέσα στο αυτοκίνητο και του έλεγα νερό! Νερό ! Να το ρίξει πάνω μου για να σβήσουμε τις φωτιές. Όμως αυτός δεν μπορούσε να με κατεβάσει, ίσως να φοβήθηκε κιόλας. Ευτυχώς φορούσα μακρύ μανίκι, ένα μπουφάν, αλλά έπαθα μεγάλη ζημιά. Με κατέβασε ένας εθελοντής κάτω, στην πορεία λιποθύμησα μέσα στο αυτοκίνητο. Είχε νερό μέσα κάτι μπουκάλια και μου έριχνε, είχε βρέξει και μια μπλούζα και μου την είχε βάλει στο πρόσωπο γιατί καιγόταν το πρόσωπο μου“.
Η “Οδύσσεια” ενός εγκαυματία…
“Με πήραν στο νοσοκομείο της Χίου και το πρωί έφυγα με αεροδιακομιδή με C130 και πήγαμε στο ΚΑΤ που εφημέρευε. Νοσηλεύτηκα στη ΜΑΦ στην πλαστική χειρουργική, 40% εγκαύματα ! 80% αναπηρία ! Από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, ζω μια «οδύσσεια». Έχω υποβληθεί σε 10 σοβαρά χειρουργεία μέχρι τώρα και σε πάρα πολλά πιο μικρά για αποκατάσταση στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια. Τα χέρια μου δεν κλείνουν, έχω προβλήματα, έχω πόνους. Τα πόδια μου είναι καμένα και πάνω από τα γόνατα, στο πίσω μέρος της φτέρνας. Αυτομοσχεύματα πήραν και μοσχεύματα από το εξωτερικό και μου έβαλαν γιατί δεν επαρκούσαν. Ξανά έκανα χειρουργεία, ξανά έβαλα μοσχεύματα. Δεν έχω τελειώσει, συνεχίζω ακόμη τα χειρουργεία. Ήταν να κάνω δύο τώρα μέσα στον κορονοϊό και ακυρώθηκαν, πρέπει να τα συνεχίσω στα χέρια τουλάχιστον και στο πρόσωπο. Παραμορφωμένη με πολλές δυσκολίες“.
Οι 399 σελίδες που “καίνε” υπεύθυνους για την πυρκαγιά στη Χίο και η αργοπορία
Αν και ο δικαστικός πραγματογνώμονας έκανε πραγματογνωμοσύνη μετά από 3 χρόνια που ξέσπασε η πυρκαγιά και χάθηκαν πολλά σημαντικά στοιχεία. Οι 399 σελίδες «καίνε» και ας είναι στο συρτάρι ακόμη…
Το πόρισμα και τα «συρτάρια» της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Χίου
Η έκθεση προκαταρκτικής πραγματονωμοσύνης παραδόθηκε στην Εισαγγελία Πρωτοδικών στις 30 Ιανουαρίου 2020 (25 Αυγούστου 2016 εκδήλωση πυρκαγιάς) και παραμένει στα συρτάρια της εισαγγελίας.
Η πολυσέλιδη έκθεσή του Δημήτρη Λιότσου – ανέλαβε και το πόρισμα στο Μάτι της Αττικής – συμπεραίνει τα εξής για τη φωτιά στη Χίο:
• Τα καλώδια μέσης τάσης που ίσως να αποτελούν τα αίτια της φωτιάς καθώς ξεκίνησε από χαμηλή βλάστηση που περνούν από πάνω
• Δεν συντονίστηκαν οι αρχές, με αποτέλεσμα να μην ενημερωθούν εγκαίρως οι πολίτες και να εγκαταλείψουν τα σημεία που πέρασε η φωτιά
• έλλειψη ασθενοφόρου, τραυματισμένους πολίτες που ήθελαν άμεση ιατρική περίθαλψη τους μετακινούσαν με ιδιωτικά αυτοκίνητα
• ουδέποτε συνεδρίασε το Συντονιστικό Τοπικό Όργανο Πολιτικής Προστασίας
• μειωμένος αριθμός πυροσβεστικών δυνάμεων εντός του χωριού
Κλητήριο θέσπισμα εισαγγελίας να καταθέσει ως μάρτυρας
“Μου ήρθε κλητήριο θέσπισμα που με καλεί η εισαγγελία να καταθέσω ως μάρτυρας στο δικαστήριο που θα γίνει 2 Σεπτεμβρίου 2021 στη Χίο για την αγωγή που είχαμε κάνει”, δηλώνει η 45χρονη σήμερα εγκαυματίας.
Τι ζητά από την πολιτεία
“Από την πολιτεία ζητάω να βγει η αλήθεια, να αποδοθούν ευθύνες γιατί εμάς είναι μια λύτρωση αυτό. Δεν θα ησυχάσει η ψυχή μας, ζητάμε από την πολιτεία να είναι δίπλα μας. Όταν Βγήκα από το νοσοκομείο δεν υπήρχε καμία μέριμνα για τους εγκαυματίες, έγινε αυτό που έγινε μετά από δύο χρόνια στο Μάτι και άρχισε πλέον το πράγμα να αλλάζει. Εγώ όμως μέχρι τότε ήμουν μόνη μου, αβοήθητή ακόμα και τα σκευάσματα που έβαζα, τα χειρουργεία που έκανα, τα πάντα τα πλήρωνα από τη τσέπη μου. Ότι μπορούσα να πάρω, τις κάλτσες, τα ελαστικά ενδύματα. Εν τέλει έγιναν κάποιες κινήσεις μαζί και με τους ανθρώπους από το Μάτι που με βοήθησαν και με στήριξαν, ας είναι καλά τα παιδιά που ήρθα σε επαφή μαζί τους”.
Ρεπορτάζ: Λάζος Μαντικός
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"