Αναστασία Τασούλα: Η μάχη με την κυστική ίνωση και οι συγκινητικές αναρτήσεις – “Θα ζήσω, γιατί δεν έχω πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο μου όνειρο”
Πέθανε, περιμένοντας τη δεύτερη μεταμόσχευση πνεύμονα
Πανελλήνια συγκίνηση έχει σκορπίσει η είδηση του θανάτου της Αναστασίας Τασούλα, που έφυγε σε ηλικία 27 ετών, ούσα η πρώτη ασθενής με κυστική ίνωση, η οποία κατάφερε να ξυπνήσει από καταστολή έπειτα από 221 ημέρες.
Ο θάνατός της ανακοινώθηκε από την οικογένειά της με σχετική ανάρτηση, στην οποία ανέφερε:
«Με βαθιά μας θλίψη, ανακοινώνουμε ότι η αγαπημένη μας Αναστασία έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Δευτέρας, έπειτα από πολύμηνη μάχη εντός και εκτός νοσοκομείου. Η κηδεία θα τελεστεί την Παρασκευή 14 Νοεμβρίου, στις 11:00 π.μ. στο Κοιμητήριο Ηλιούπολης. Η οικογένεια και οι οικείοι της».
Πέθανε περιμένοντας τη δεύτερη μεταμόσχευση πνεύμονα
Η ίδια, περίπου δέκα εβδομάδες προτού αφήσει την τελευταία της πνοή, είχε περιγράψει ότι ο οργανισμός της απέρριψε το μόσχευμα που είχε λάβει μετά από πνευμονία.
«Φοβάμαι. Τι να πω, ότι δεν φοβάμαι; Εννοείται ότι φοβάμαι. Μέσα σε 2 μήνες έχασα τα 2/3 των πνευμόνων μου. Δεν μπορώ να βγάλω 15 βήματα χωρίς να είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Ζω με οξυγόνα παντού στο σπίτι. Είμαι κυριολεκτικά στο μηδέν της ανάσας μου. Ξανά. Και αυτήν την φορά είναι χειρότερα» έγραφε τότε η Αναστασία Τασούλα.
«Δοκιμάσαμε ήδη κάποιες θεραπείες, δεν λειτούργησαν. Τα επόμενα βήματα; Θα δοκιμάσουμε ό,τι ακόμα χρειαστεί μπας και κάτι λειτουργήσει και σταματήσει την απόρριψη. Κανένα μας δεν ξέρει αν θα λειτουργήσει. Και αν όχι, θα μπω σε μια λίστα και θα περιμένω για το θαύμα μου, ξανά. Τρελό ε;» είχε πει ακόμα.
«Θέλω να ζήσω; ΝΑΙ. Θέλω να ζήσω για εμένα, για την δότρια μου, για όσους με φροντίζουν και παλεύουν για εμένα και γιατί το μεγαλύτερο μου όνειρο δεν το έχω πραγματοποιήσει ακόμα. Και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα πεθάνω χωρίς να το ζήσω. Οπότε, θα ζήσω. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο» σημείωνε στην ανάρτησή της η 27χρονη, καλώντας για άλλη μια φορά όσους θέλουν να γίνουν δωρητές οργάνων.
Ολόκληρη η ανάρτησή της:
«98.064.000 δευτερόλεπτα
1.634.400 λεπτά
27.240 ώρες
1135 ημέρες
Τόσο χρόνο κέρδισα από την ημέρα που η δότρια μου και η οικογένεια της, μου έσωσαν την ζωή, μου έδωσαν ανάσα. Και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευγνώμων για αυτό.
Και τώρα…50 ημέρες στο νοσοκομείο – επιτέλους σπίτι.
Πνευμονία και μετά Απόρριψη.
Η απόρριψη είναι μια κατάσταση που κανένα μας δεν θέλει να βιώνει, πόσο μάλλον όταν αυτό που απορρίπτεται είναι το μόσχευμα που τόσο παλέψαμε όλοι να ζήσω για να το αποκτήσω.
Είναι κυριολεκτικά τρομερό το πως το σώμα μας μπορεί από την μία μέρα στην άλλη απλά να αποφασίσει ότι ξέρεις-δεν μου αρέσει αυτό το ξένο πράγμα που έβαλες (στην προκειμένη οι πνεύμονες) και εντάξει, φιλάκια.
Φοβάμαι. Τι να πω, ότι δεν φοβάμαι; Εννοείται ότι φοβάμαι.
Μέσα σε 2 μήνες έχασα τα 2/3 των πνευμόνων μου. Δεν μπορώ να βγάλω 15 βήματα χωρίς να είμαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Ζω με οξυγόνα παντού στο σπίτι. Είμαι κυριολεκτικά στο μηδέν της ανάσας μου. Ξανά. Και αυτήν την φορά είναι χειρότερα.
Δοκιμάσαμε ήδη κάποιες θεραπείες, δεν λειτούργησαν. Τα επόμενα βήματα; Θα δοκιμάσουμε ό,τι ακόμα χρειαστεί μπας και κάτι λειτουργήσει και σταματήσει την απόρριψη. Κανένα μας δεν ξέρει αν θα λειτουργήσει.
Και αν όχι, θα μπω σε μια λίστα και θα περιμένω για το θαύμα μου, ξανά. Τρελό ε;
Θέλω να ζήσω; ΝΑΙ. Θέλω να ζήσω για εμένα, για την δότρια μου, για όσους με φροντίζουν και παλεύουν για εμένα και γιατί το μεγαλύτερο μου όνειρο δεν το έχω πραγματοποιήσει ακόμα. Και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα πεθάνω χωρίς να το ζήσω. Οπότε, θα ζήσω. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι είμαι η πιο τυχερή κοπέλα στον κόσμο. Έχω ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορώ να τα καταφέρω, περισσότερο από οτι πιστεύουν στον εαυτό τους. Και για αυτό…αξίζει να ζεις.
Be an organ donor πρώτα – και μη ξεχνάς, όταν τα παρατάς, να βρίσκεις τους λόγους σου να παλεύεις.
💪🫁⚘️✨️
To be continued μάλλον, γιατί με βοηθάει να κρατάω ημερολόγιο ακόμα και αυτές τις τρελές μέρες».
Η τελευταία της ανάρτηση
Στην τελευταία της ανάρτηση, στις 30 Σεπτεμβρίου, η Αναστασία Τασούλα είχε γράψει μεταξύ άλλων πως «η δύναμη της αγάπης είναι ισχυρότερη από την δύναμη των τύψεων και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα ξανά πόσο τυχερή είμαι στην ζωή μου που έχω τόση πολύ αγάπη που μπορώ να αισθάνομαι έτσι».
Σύμφωνα με την ίδια, «καταλήγω τυχερή, γιατί μέσα σε κάθε τραγική κατάσταση στην ζωή μου, έχω τόσους λόγους αγάπης για να συνεχίσω ζω που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ή δεν βλέπουν ότι έχουν σε τριάντα τρεις ζωές
ευγνώμων λοιπόν.
ε και σε άλλα νέα πριν μια εβδομάδα πήγα ως την θάλασσα να την χαζέψω
γιατί οι τέσσερις τοίχοι, η αναμονή και οι πόνοι δεν παλεύονται, αλλά κάπως θα τα παλέψουμε – μαζί, γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή από την θανατίλα, τις τύψεις, την θλίψη και την απόρριψη».
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Σκεφτόμουν λοιπόν, γιατί όταν δεν έχεις ανάσα να κουνηθείς δεν έχεις άλλη επιλογή απο το να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι και να σκέφτεσαι…
ότι η δύναμη της αγάπης είναι ισχυρότερη από την δύναμη των τύψεων και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο κατάλαβα ξανά πόσο τυχερή είμαι στην ζωή μου που έχω τόση πολύ αγάπη που μπορώ να αισθάνομαι έτσι
και ότι αν δεν είχα τις φίλες μου δεν θα είχα μάθει ότι χρειάζεται να είμαστε η εαυτή μας σε κάθε περίσταση
να γελάμε μέχρι να σκάσουμε και μεχρι να σπάσουμε και να κλάψουμε
και ότι οι αγκαλιές είναι όμορφες τελικά
και ότι η ζωή είναι ωραία με τα απλά και τα χαζά
και ότι να θεωρείς δεδομένους τους αγαπημένους σου ανθρώπους φέρνει ασφάλεια, και σε αυτούς φέρνει ασφάλεια το ότι μέρα νύχτα τους διεκδικείς ακόμα και αφού τους θεωρείς δεδομένους
και είμαι τυχερή που έχω ανθρώπους που φοβούνται μην με χάσουν, γιατί και εγώ φοβάμαι μη τους χάσω-οπότε έτσι ούτε χάνομαι, ούτε με χάνουν
έτσι μένω
και μένω και για την μαμά μου και τους μαντράχαλους – τα αδέρφια μου – γιατί αν δεν με έχουν ποιος θα μπαίνει στα φορολογικά τους να τους πει τι χρωστάνε, ποιος θα τους κάνει την ζωή άνω κατω με τα τρελά μου, και μετά σκέφτομαι αν δεν την είχα εγώ αυτήν την οικογένεια, ποιους θα είχα να κορόιδευω καθημερινά και ανελλιπώς γελώντας για τα πιο κουλά πράγματα που μόνο σε εμάς συμβαίνουν;
και μένω και για εσένα, για το σπίτι που δεν φτιάξαμε ακόμα, αλλά θα το φτιάξουμε και δεν θα εννοώ το διαμέρισμα.
και εσύ μένεις γιατί ποιος άλλος θα κάνει τον κάβουρα με τόση επιτυχία και θα σε βαράει μέσα στον ύπνο σου καλύτερα απο εμένα;
και μένουμε γιατί είμαστε ομάδα, και η δικιά μας ομάδα στις δυσκολίες παίρνει κύπελλα και ανεβαίνει κατηγορίες
και μένουμε.
και έτσι καταλήγω τυχερή
γιατί μέσα σε κάθε τραγική κατάσταση στην ζωή μου, έχω τόσους λόγους αγάπης για να συνεχίσω ζω που άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ή δεν βλέπουν ότι έχουν σε τριάντα τρεις ζωές
ευγνώμων λοιπόν.
ε και σε άλλα νέα πριν μια εβδομάδα πήγα ως την θάλασσα να την χαζέψω
γιατί οι τέσσερις τοίχοι, η αναμονή και οι πόνοι δεν παλεύονται
αλλά κάπως θα τα παλέψουμε – μαζί, γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή από την θανατίλα, τις τύψεις, την θλίψη και την απόρριψη».
Ακολούθησε το debater.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
