Γιάννης Αντετοκούνμπο: “Πιθανό να παίξω στην Ευρώπη – Μπορούμε και παραπάνω από το χάλκινο το 2027”

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε στο Sport24 ο σούπερ σταρ του NBA, Γιάννης Αντετοκούνμπο, λίγες μέρες μετά την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου με την Εθνική Ομάδα στο Ευρωμπάσκετ.

Ο Έλληνας μπασκετμπολίστας μίλησε για όλα: για την σφαλιάρα στον Λαρεντζάκη, τις κουβέντες του Σπανούλη, την ερώτηση στον Σλούκα, και το πολύ πιθανό ενδεχόμενο να έρθει σε λίγα χρόνια στην Ευρώπη για να κλείσει εδώ την καριέρα του.

Ακολουθούν σημεία της συνέντευξης:

Πώς είναι οι ημέρες μετά από την επιτυχία;

Καλά, χαρούμενος είμαι, υγιής είμαι, η οικογένειά μου καλά είναι. Βγήκαμε 3οι στην Ευρώπη, καλά περνάω. Για μένα δεν αλλάζει κάτι. Προσπαθώ και στην ήττα και στην νίκη να είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Σίγουρα χάρηκα πάρα πολύ επειδή χάρηκε πάρα πολύς κόσμος κι όταν βγαίνω στο δρόμο ή όταν βγαίνει η οικογένειά μου στο δρόμο, νιώθω την αγάπη.

Περνάνε από το σπίτι μου και φωνάζουν “Γιαννάρα, μας έκανες περήφανους, μπράβο” κι όλα αυτά, “δώσε χαιρετίσματα στη μητέρα σου για τον τρόπο που σε μεγάλωσε”

Δεν αλλάζει κάτι. Γυρνάω σπίτι, τη στιγμή που μπαίνω στην πόρτα, γίνομαι μπαμπάς. Πηγαίνω τα παιδιά μου στο σχολείο, τα μαζεύω από το σχολείο, μετά σπίτι, τρώνε και μετά αν μας αφήσει η μαμά, πάμε μια-δυο ώρες και παίζουμε μπάσκετ. Δεν αλλάζει κάτι.

Σίγουρα με το ότι κερδίσαμε, βγήκε ένα βάρος από πάνω μου, γιατί πάντα στην καριέρα μου ήθελα να κάνω μια επιτυχία με την Εθνική και είναι κάτι που μου έλειπε. Για πολλούς, η αντίδραση μου ήταν υπερβολική. Όχι για κόσμο εδώ από την Ελλάδα, αλλά για κόσμο από την Αμερική, δεν μπορούν να το καταλάβουν.

Γιατί όμως, ενώ έχουν αρχίσει και παρακολουθούν περισσότερο τα Ευρωμπάσκετ, δεν καταλαβαίνουν περισσότερο την κουλτούρα;

Εμένα αυτό που με πειράζει είναι ότι δεν μπορείς να πεις σε κάποιον τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν και τι δεν είναι. Για εμένα το να κερδίσω MVP μπορεί να είναι σημαντικό, αλλά το να κερδίσω κάτι με την Εθνική είναι πιο σημαντικό. Συγγνώμη, αλλά είναι. Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.

Χαίρομαι, τώρα χαμογελάω, ναι, επειδή τώρα δεν παίζω. Όταν είμαι συγκεντρωμένος και παίζω, πάντα θέλω να γίνεται η δουλειά. Θέλω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, θέλω να βοηθάω την ομάδα.

Ξέρω ότι έχω κάποια χρόνια μπροστά μου και θέλω να πραγματοποιώ τα όνειρά μου και τους στόχους μου. Αυτή τη στιγμή, ο,τι έχω βάλει στο μυαλό μου, το έχω καταφέρει και τώρα απλώς έχω καταλάβει ότι μ’ αρέσει να ζω μέσα στην πίεση και στην αδρεναλίνη. Θέλω να βάζω στόχους στη ζωή μου, να παλεύω και να προσπαθώ να τους πετυχαίνω.

Έχεις περάσει ήδη 10 καλοκαίρια μαζί της (σ.σ με την Εθνική μπάσκετ) και έχεις παίξει σε εννέα από τα 11 τουρνουά που θα μπορούσες να παίξεις. Κι όμως, ακόμα υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι τα καλοκαίρια θα ψάξεις έναν τρόπο να μην έρθεις.

Εγώ έχω πει ένα πράγμα, οπότε είμαι υγιής και μπορώ, θα είμαι πάντα διαθέσιμος για την Εθνική.

Το ένα καλοκαίρι που δεν ήρθα, έκανα εγχείρηση στο δεξί μου γόνατο και το 2017 που δεν μπόρεσα, προσπάθησα να έρθω.

Έχω παίξει εννέα τουρνουά με την Εθνική, μακάρι να παίξω 15-20 τουρνουά. Ήρθες, αλλά τραυματίστηκες σε ένα φιλικό με το Μαυροβούνιο στο Βελιγράδι. Προσπάθησα. Εντάξει, δεν έχει σημασία τι πιστεύει το 10% ή 5% το 1% του κόσμου. Και έκανα αυτό που ήθελα να κάνω, να κερδίσω ένα μετάλλιο για την Εθνική.

Αφήσαμε κάβα, έχουμε και παραπάνω να πάμε από το χάλκινο.

Ναι, ναι, ναι, έχουμε, έχουμε. Σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Βελτιώνονται πάρα πολύ οι ομάδες και η Σερβία και η Γαλλία. Δηλαδή το 2027, που είναι σε δύο χρόνια, είναι μακριά, θα έχεις Καναδά, ΗΠΑ, Νότιο Σουδάν, Αυστραλία.

Χώρες που είναι πολύ επικίνδυνες και θα είναι πάρα πολύ καλές. Πρέπει κι εμείς να βελτιωθούμε. Πρέπει να κάνουμε προπόνηση, να βρεθούν παιδιά, να κάνουν καλές χρονιές και να ετοιμαστούν σε δύο χρόνια από τώρα να έρθουν να βοηθήσουν την ομάδα.

Αλλά πάμε λίγο πίσω σε αυτό που είπα. Χαίρομαι που έκανα την επιτυχία με την Εθνική και κερδίσαμε το μετάλλιο, το έκανα με τα αδέρφια μου, που αυτό καταλαβαίνεις για μένα είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο. Και χαίρομαι πάρα πολύ για τη μητέρα μου, που μπόρεσε να το δει αυτό.

Δεν φαντάζομαι σαν μπαμπάς τεσσάρων παιδιών πώς είναι να βλέπεις τρία από τα παιδιά σου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να κερδίζουν κάτι για μια χώρα στην οποία είμαι 30 χρόνια, 32-33 χρόνια είναι η μητέρα μου. Πιστεύω για τη μητέρα μου ήταν μια μοναδική στιγμή και το χάρηκε πιο πολύ απ’ όλους.

Στο Βέγκας, τον περασμένο Δεκέμβριο, κάναμε μια συζήτηση μετά από την κατάκτηση του ΝΒΑ Cup. Μου είπες “να είμαι υγιής, να παίξω, να πάρουμε το μετάλλιο και θα έχουμε πολλά να πούμε”. Τότε, αισθάνθηκα ότι κάτι είχες μέσα σου, αλλά δεν ήθελα να σε πιέσω. Τώρα που έγινε αυτή η επιτυχία, τι είναι αυτό “το κάτι” που έχουμε να πούμε;

Εντάξει, όπως με ξέρεις 13 χρόνια τώρα, προσπαθώ πάντα να μιλάω στο γήπεδο. Μετά από τα παιχνίδια δεν μου αρέσει να κάνω δηλώσεις. Στο ΝΒΑ είναι υποχρεωτικό, άμα δεν τις κάνεις, τρως πρόστιμο και παίρνουν τα λεφτά από τον μισθό σου.

Αλλά όποτε έχω ευκαιρία και δεν τρώω πρόστιμο, δεν θέλω να μιλάω, δεν μου αρέσει, προτιμώ να μιλάω στο γήπεδο, τέτοιο παιδί είμαι.

Πιστεύω ότι… Εντάξει, τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Απλώς κάποιες φορές ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι το να είσαι Αντετοκούνμπο είναι κι ένα βάρος.

Γιατί ποτέ δεν ήθελα να είμαι διάσημος, ποτέ δεν ήθελα να παίξω για τα λεφτά, ήθελα να παίξω για να έχει η οικογένειά μου, όχι εγώ.

Δεν θα δεις ποτέ συνέντευξη να λέω “θέλω εγώ να έχω μια καλύτερη ζωή”.

Πάντα έλεγα θέλω να έχουν η μητέρα μου και ο πατέρας μου, γιατί πιστεύω ότι το αξίζουν, γιατί μας μεγάλωσαν με τον τρόπο που μας μεγάλωσαν και έκαναν όλες αυτές τις θυσίες και θέλω αυτοί να έχουν μια καλύτερη ζωή.

Πρόλαβε ο πατέρας μου από το 2013 που έγινα draft μέχρι το 2017 που έφυγε από τη ζωή, τέσσερα χρόνια, να δει εμένα να κάνω αυτό που αγαπάω. Και τον Θανάση και τον Κώστα και τον Άλεξ. Πρόλαβε αυτή την καλύτερη ζωή, είδε ότι μπόρεσα και πρόσφερα.

Εγώ πήγα σε δημόσιο σχολείο, κάτω στα Σεπόλια, εκεί τελείωσα Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Τα δύο μικρότερα αδέρφια, ο Κώστας κι ο Άλεξ, πήγαν σε ιδιωτικό σχολείο. Βρέθηκα σε μια θέση που μπόρεσα να το προσφέρω αυτό στα αδέρφια μου, το είδε ο πατέρας μου, αυτό είναι αρκετό. Δεν είναι ότι με είδε μόνο στο γήπεδο.

Είδε ότι μεγάλωσα από παιδί και έγινα άντρας., γνώρισε τη γυναίκα της ζωής μου, που έχω παντρευτεί. Εντάξει, δεν γνώρισε τα παιδιά μου.

Τέλος πάντων, πήγα πολύ μακριά. Το να είσαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι μόνο τα καλά, έρχεται και με ένα βάρος. Πρέπει να είσαι σωστός, πρέπει να είσαι πρότυπο για τα παιδιά.

Πρέπει να μπορείς να εμπνεύσεις την επόμενη γενιά με το να είσαι αυθεντικός και να είσαι χαμηλών τόνων, αυτό βοηθάει πάρα πολύ. Και τέλος πάντων, έχω ακούσει τα πάντα. Οι φίλοι σου τα γράφουν (γελάει). Έχω ακούσει τα πάντα.

Τα διαβάζεις όλα

Ναι, τα διαβάζω όλα, γιατί μου ανεβάζουν το ηθικό, παίρνω θάρρος, παίρνω motivation

Παίρνω motivation. γιατί είμαι έτσι σαν παιδί, μου αρέσουν οι προκλήσεις. Μου αρέσει να λένε ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, πηγαίνω εκεί έξω και να δίνω τα πάντα. Δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί ποτέ παιχνίδι που θα βάλεις ή θα δεις μετά από 5-6 χρόνια, 10 χρόνια, που να μη δίνω τα πάντα, να μην ιδρώνω ή να έχω ανάσα.

Υπάρχουν παιχνίδια που δεν μπορώ να αναπνεύσω γιατί τα δίνω όλα, αλλά σίγουρα έχω ακούσει τα πάντα, ότι δεν αξίζω να είμαι στην Εθνική, ότι δεν αξίζω να έχω ελληνικό διαβατήριο, ότι δεν κάνω. Ότι δεν μπορώ να παίξω στην Ευρώπη, επειδή το ευρωπαϊκό στιλ είναι διαφορετικό.

Μου είχες πει ότι σκέφτεσαι κι ότι θες να παίξεις πέντε χρόνια στην Ευρώπη γιατί θα είναι διαφορετικά και για εσένα και για το σώμα σου και θα απολαύσεις ένα διαφορετικό παιχνίδι. Αυτό πραγματικά το πιστεύεις; Το βλέπεις να γίνεται;

Ναι. Πέρυσι, μετά από το προολυμπιακό, είχα κάτσει μαζί με τον Θανάση, στο χω πει, βλέπαμε κάτι highlights και του λέω “ρεεε Θανάση…”.

Κοίτα τώρα, με κοιτούσε λες και ήμουν τρελός. Ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο, να έρθει να παίξει στην Ευρώπη; Γίνεται ρε παιδί μου αυτό; Φυσικά και γίνεται.

Αν στον Γιόκιτς πεις ότι θα έπαιρνε περίπου τα ίδια λεφτά και θα είναι στην Σερβία, θα το έκανε.

Εντάξει, εγώ σκέφτομαι πολύ το κορμί μου. Σίγουρα τα ποσά είναι πολύ διαφορετικά και όχι μόνο τα ποσά.

Η οργάνωση είναι τελείως διαφορετική, έχεις έρθει στο ΝΒΑ, έχεις δει πώς είναι τα πράγματα. Αλλά κάθε χρόνο που παίζω στην Εθνική, πάντα λέω το ίδιο πράγμα. Το είπα και στη γυναίκα μου.

Της λέω “τι προτιμάς, να μείνεις στην Ελλάδα ή προτιμάς να πας το Μιλγουόκι;”

Με κοιτάει, λέει “στην Αθήνα, στην Αθήνα, καλά είναι στην Αθήνα”. Λέω “εντάξει, σκέψου το”.

Πιστεύω ότι είναι πολύ πιο φίζικαλ το παιχνίδι εδώ. Τρως πιο πολύ ξύλο, αλλά δεν υπάρχουν τα κορμιά να σου ρίξουν το ξύλο. Κατάλαβες; Είναι λίγο πιο ύπουλο ξύλο. Ναι, είναι πιο ύπουλο. Είναι λίγο πιο βρώμικο, αλλά δεν υπάρχει ο Ντούρεν από το Ντιτρόιτ. Υπάρχει ο Σέγκεφ από το Ισραήλ, που θα σου βάλει τον αγκώνα στη μέση, αλλά θα τον περάσεις.

Ναι, δεν είναι ο Αντεμπάγιο, δεν είναι ο Στίβεν Άνταμς, δεν είναι ο Ζακ Ίντι, δεν είναι ο Άντονι Ντέιβις, ο Τζάρεν Τζάκσον. Μπορώ να σου λέω τώρα ονόματα μέχρι το βράδυ. Τρως ξύλο, αλλά για μένα απλώς δεν έχουν τα ίδια κορμιά εδώ στην Ευρώπη. Και μπορεί το ξύλο να είναι λίγο λιγότερο.

Άρα το βλέπεις να συμβαίνει. Είναι πιθανό τέλος πάντων να γίνει;

Ναι, εδώ πήγε ο Μέσι στο MLS, πήγε στο Μαϊάμι. Αν υπάρχουν οι σωστές προδιαγραφές και το σωστό timing, δεν με επηρεάζει καθόλου. Εγώ το κρατάω το Αθήνα – Μιλγουόκι. Δεν μου είπες Βαρκελώνη, Μονακό, Μιλγουόκι μου είπες Αθήνα – Μιλγουόκι. Το’ πιασες.

Γι’ αυτό το περιστατικό με τον Λαρεντζάκη στη Θεσσαλονίκη μίλησαν οι πάντες, το ανέλυσαν οι πάντες, έκαναν ψυχογράφημα οι πάντες. Πες μου τώρα εσύ, τι έγινε;

Δεν έγινε κάτι. Είδατε, στο επόμενο παιχνίδι μου έριχνε φάπες ο Λάρι, στα αποδυτήρια είμαστε κώλος και βρακι. Είμαστε από μικρά παιδιά έτσι, έχουμε παίξει σε πολλά τουρνουά μαζί.

Δεν του την έριξα όσο δυνατή φαίνεται, πραγματικά το λέω, δεν του την έριξα τόσο δυνατή. Μιλήσαμε, το λήξαμε, γελάσαμε, αυτό ήταν, δεν ήταν κάτι.

Δεν είναι φοβερό όμως όταν είσαι ο Γιάννης, όταν είσαι ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο, κάτι πολύ μικρό να γίνεται τόσο μεγάλο;

Ναι, ναι, ναι, ναι, ναι. Δεν μ’ άρεσε όμως, δεν ήταν σωστό έτσι όπως έγινε. Και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν είναι μόνο ότι το βλέπω εγώ κι ο Λάρι που είμαστε φίλοι -κι ο Λάρι μου έχει ρίξει περισσότερες σφαλιάρες απ’ όσες του έχω ρίξει εγώ.

Είναι ότι δυο φίλοι δώσαμε δικαίωμα να μιλάει οποιοσδήποτε για τη σχέση μας και να λένε “αν μου την έχωνε εμένα ο Γιάννης, εγώ θα του έχωνα μπουνιές”. Και για όλους αυτούς που το λένε αυτό, να ξέρετε είμαι 2.10 και 115 κιλά. Δεν θα μου έριχνε κανένας σφαλιάρα, γιατί πριν με φτάσετε, θα πεταγόταν ο Θανάσης μπροστά σας κι ο Κώστας, είδατε με τον Βαλαντσιούνας τι έγινε.

Είμαστε τρία αδέλφια που έχουμε κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι, έχουμε φορέσει τα ίδια παπούτσια, έχουμε φορέσει τα ίδια ρούχα, έχουμε φάει, είχαμε μία φραντζόλα ψωμί, την κόβαμε να τη μοιράσουμε. Δεν μπορείς να καταλάβεις. Να είμαστε στο γήπεδο την ίδια στιγμή και να παίζουμε και να δίνω πάσα στον αδερφό μου να καρφώσει και κάποιος να τον χτυπάει;

Δεν βλέπεις, ξεχνάς το παιχνίδι. Πραγματικά, ξεχνάς το παιχνίδι και προσπαθείς να προστατεύσεις τον αδελφό σου όπως μπορείς. Αλλά εγώ κι ο Λάρι, παιδιά, είμαστε φίλοι. Κέρδισα μετάλλιο με τα αδέλφια μου και με τα άλλα παιδιά, αλλά ότι κέρδισα μετάλλιο με τον συμμαθητή μου, είναι κι αυτό πάρα πολύ σημαντικό. Μιλήσαμε και ήμασταν και οι δυο στεναχωρημένοι για όσα ειπώθηκαν, για το ότι έδωσα πάτημα.

Πάμε πίσω στην Εθνική. Κάνατε αυτό το χάλκινο να μοιάζει με χρυσό και το κάνατε με την καλή σας διάθεση, με το χαμόγελο σας. Πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό το ταξίδι; Δεν σας πίστευε κανένας. Η τέλος πάντων, σχεδόν κανένας.

Φυσικά, δεν μας πίστευαν. Κάποιοι έλεγαν ότι δεν ήμασταν καν στην καλύτερη δεκάδα στην Ευρώπη, τα έβλεπα κι αυτά.

Μας βάλανε 8ους στα power rankings, έλεγαν ότι δεν θα μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, έλεγαν για τον Ολυμπιακό, για τον Παναθηναϊκό, ο Γιάννης δεν μπορεί, δεν είναι ηγέτης, δεν μιλάει, τα είδαμε όλα. Εγώ θυμάμαι την πρώτη μέρα που πήγα στην προπόνηση.

Κοίταξα τον coach Σπανούλη, του λέω “κόουτς, είμαστε καλοί”. Μου λέει “έχω φτιάξει την ομάδα όπως πρέπει, έχω βάλει σουτέρ, είναι όλοι σουτέρ”.

Του λέω “άσε, ρε coach, θα τα βάλω εγώ”. Nομίζω πως έφτιαξε πάρα πολύ καλή ομάδα, αλλά αυτό ήταν η αρχή, μετά είναι οι παίκτες που κάνουν την διαφορά.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στα αποδυτήρια, πήγα κατευθείαν στον Σλούκα και του μίλησα. Του λέω “τι βλέπεις;”. Μου λέει “το πιστεύω”.

Του λέω του Σλούκα “αν το πιστεύεις εσύ μία φορά, το πιστεύω εγώ χίλιες φορές παραπάνω, είναι η χρονιά μας”. Κάθε χρόνο, αυτό το λέω πρώτη φορά, κάθε χρόνο που παίζω στην Εθνική, πάντα σκέφτομαι τον Νικ τον Καλάθη, σκέφτομαι τον Παπανικολάου, κάθε χρόνο, είμαι έτσι σαν παιδί.

Λέω πάντα “να τα καταφέρουμε, γιατί το αξίζουν αυτά τα παιδιά να πάρουν ένα μετάλλιο”. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά, το είπα κι αυτό στον Παπανικολάου, που είπα “παιδιά, εγώ θέλω το μετάλλιο, εγώ το θέλω”. Ήξερα ότι 16 χρόνια δεν είχαμε πάρει μετάλλιο.

Το ήθελε κι ο κόουτς, αλλά πάνω απ’ όλα, πριν από αυτό, πριν σκεφτώ κάτι, είπα “το θέλω εγώ, το θέλω, θέλω να κάνω αυτή την επιτυχία”.

Μπήκα πάρα πολύ συγκεντρωμένος στην προετοιμασία και έδωσα το παράδειγμα πιστεύω σε όλους, ότι “παιδιά, δεν είμαι εδώ ούτε για να χάσω το καλοκαίρι μου, ούτε για να παίξουμε παιχνίδια, είμαστε εδώ να γίνουμε καλύτεροι, να είμαστε συγκεντρωμένοι και να συγκεντρωθούμε στους εαυτούς μας”.

Έλεγα πως είμαστε μια μικρή φλόγα που θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να μας σβήσουν. Αν είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα, θα πάμε καλά. Κι αν δεις όλο το τουρνουά, πέρα από το ματς με τη Βοσνία που θα το κερδίζαμε πραγματικά αν είχα παίξει, αλλά και χωρίς να έχω παίξει θα το παίρναμε αν μετρούσε, χάσαμε ένα παιχνίδι, με την Τουρκία.

Εκεί μας την έσβησαν λίγο τη φλόγα.

Δεν μας την έσβησαν, γιατί στο τέλος πρέπει πάντα να τελειώνεις το τουρνουά με νίκη.

Και να παίζεις την τελευταία ημέρα του τουρνουά.

Ναι, να παίζεις την τελευταία ημέρα του τουρνουά, που δεν το είχαμε κάνει για 16 χρόνια και να τελειώνεις με νίκη.

Εντάξει τώρα, αν είναι χρυσό ή χάλκινο, δεν είχε καμία απολύτως σημασία, γιατί σαν Εθνική έχουμε κερδίσει στην ιστορία μας έξι μετάλλια και κερδίσαμε φέτος ένα.

Και έχουμε τουρνουά μπροστά μας και βελτιωνόμαστε και το πιστεύουμε πιο πολύ ότι μπορούμε να πάμε να κάνουμε το μπαμ.

Άμα δεις το 2022 που μας κέρδισε η Γερμανία, βγήκαν 3οι. Θα το παίρναμε αν τους είχαμε νικήσει σε εκείνο το ματς. Πραγματικά το πιστεύω.

Κοίτα, να σου πω την αλήθεια, το πήρε η Ισπανία που το άξιζε. Όμως τους είχαμε νικήσει εκείνο το καλοκαίρι. Τους είχαμε κερδίσει, τους είχαμε κερδίσει 20 πόντους στο ΟΑΚΑ. Αλλά θέλω να σου πω κάτι.

Οι Γερμανοί που μας κέρδισαν, βγήκαν 3οι και μετά πήγαν και πήραν το Παγκόσμιο, μετά βγήκαν 4οι στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά πήγαν και πήραν το Ευρωμπάσκετ. Για ποιο λόγο;

Επειδή πιστεύω ότι το μετάλλιο σου δίνει δύναμη, σου δίνει κίνητρο, σε κάνει να πιστεύεις

Εγώ μετά από το 2021 που κερδίσαμε πρωτάθλημα, κάθε χρόνο πίστευα ότι θα κερδίζω. Κάθε χρόνο. Αυτό το πράγμα, δεν ξέρω, σε κάνει να νιώθεις υπερήρωας και μανιακός. Και αυτή τη στιγμή πιστεύω ότι το μετάλλιο αυτό θα κάνει και στην Εθνική μας. Μακάρι να είμαστε υγιείς το 2027, εδώ θα είμαστε για να πάμε να παίξουμε.

Ο κόουτς θα είναι εκεί;

Δεν έχω ιδέα…

Ωραία, δεν θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Θέλω όμως να μου πεις για τον κόουτς, τι έχεις ζήσει; Μια κουβέντα που σου έχει πει, που δεν την έχεις συζητήσει ποτέ.

Δεν με φέρνεις σε δύσκολη θέση.

Εγώ ένα πράγμα θα πω, με τον coach Σπανούλη η συνεργασία μας ήταν ΤΡΟΜΕΡΗ, από την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε επαφή, από το πρώτο τηλεφώνημα

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πάντα λέω ότι πρέπει να κάνεις το καλύτερο για τον εαυτό σου και για την οικογένειά σου.

Μακάρι να συνεχίσουμε μαζί, αλλά θα κάνει ό,τι είναι καλύτερο για την οικογένειά του. Ποιος είμαι εγώ να του πω τι, δεν υπάρχει αυτό. Εμένα μ’ αρέσει επειδή μου δίνει κίνητρο και μου τα λέει στα ίσα.

Είναι σκληρός απέναντί σου, δεν το ξέρει ο κόσμος αυτό. Είναι πάρα πολύ σκληρός απέναντί μου και ξέρει ότι το αντέχω. Επειδή καταλαβαίνει ότι είμαστε είμαστε ίδιοι, ότι είμαστε σκύλοι, ότι είμαστε πολεμιστές, ότι όταν κάποιος λέει ότι δεν μπορούμε, πάμε να του αποδείξουμε ότι μπορούμε κι ότι δεν έχουμε φόβο όταν έρθει η στιγμή. Ότι δεν φοβόμαστε γιατί έχουμε ετοιμαστεί τόσο πολύ, έχουμε βάλει τόσες ώρες δουλειάς και είμαστε έτοιμοι.

Εμένα μου άρεσε ένα πράγμα, μου έλεγε σε όλη την προετοιμασία “το βλέπω στα μάτια σου, στα μάτια σου, θα τα καταφέρουμε”. Εγώ δεν μιλάω πολύ, πάντα κούναγα το κεφάλι μου, έλεγα “ναι coach, ναι, ναι, ναι, ναι”.

Μου λέει “δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει, το βλέπω στα μάτια σου, φέτος είναι η χρονιά μας, θα τα καταφέρουμε, το βλέπω στα μάτια σου”. Και ξέρεις, όταν στο λέει κάποιος, αρχίζεις και το πιστεύεις. Και μου το έλεγε συνέχεια και το πίστευα πιο πολύ. Μετά, το πίστευα ακόμα περισσότερο.

Μετά από το ματς με την Τουρκία…

Εγώ στην πρωινή προπόνηση έχω μια ρουτίνα που κάθομαι 5-10 λεπτά και απλώς προσπαθώ να πω στον εαυτό μου “μη θεωρήσεις αυτή τη στιγμή δεδομένη στη ζωή, το να έχεις αυτή την πίεση είναι ωραίο, είναι όμορφο πράγμα, πήγαινε στο γήπεδο και δώσε ό,τι έχεις γιατί έχεις την οικογένειά σου”.

Ήρθε δίπλα μου και μου είπε κάποια πράγματα, με βοήθησε να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω στο ματς με την Φινλανδία για να βοηθήσω την ομάδα μου να κερδίσει. Και εκείνη τη στιγμή, δεν του το έχω πει, αλλά θα το δει τώρα, με βοήθησε πολύ.

Πολλοί αθλητές λένε ότι στο φινάλε, το αίσθημα της ανακούφισης είναι πολύ μεγαλύτερο από το αίσθημα της ευτυχίας. Ναι… Ένιωσα ανακούφιση…

Δεν πανηγύρισες. Όταν σε έπιασαν ο Κώστας κι ο Θανάσης, έκλεισες απλά τα μάτια σου και αφέθηκες στην αγκαλιά τους, πριν ακολουθήσει ότι ακολούθησε. Δεν πανηγύρισες.

Το ξέρω, το ξέρω…

Ακόμα κι όταν κέρδισα το πρωτάθλημα, δεν πανηγύρισα.

Πήγα κατευθείαν στα αποδυτήρια, έβαλα τα χέρια ψηλά, αγκάλιασα τη μητέρα μου, τον αδερφό μου, τη γυναίκα μου, μετά έκατσα στον πάγκο. Μετά είδατε τι έγινε, έκλαψα, κλαίω πολύ, δεν ξέρω γιατί. Μετά πήγα στα αποδυτήρια και πήρα τον Θανάση τηλέφωνο. Αυτό ήταν.

Τώρα που κερδίσαμε το μετάλλιο, με αγκάλιασαν τα αδέρφια μου, που ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή και βγήκε μια πολύ όμορφη φωτογραφία που θα την βάλω κορνίζα στο σπίτι μου και απλώς είχα μια στιγμή που είπα “άντε, ήρθε, ήρθε, εντάξει, ήρθε και έφυγε ένα βάρος από πάνω μου”.

Αλλά ποιο βάρος; Εγώ το βάζω το βάρος, γιατί το θέλω τόσο πολύ. Και μετά μπήκα live, ακούσαμε Λεξ, ακούσαμε Light, έβαλε ο Θανάσης κάτι τραγούδια, χόρευε ο Σλούκας.

Χαμός, έγινε χαμός, μίλησε ο coach, ρίχνανε σαμπάνιες στα αποδυτήρια, γίναμε όλοι μούσκεμα. Έκατσα κάτω, αυτό ήτανε. Και μετά πήγα και ήμουν μπαμπάς, πήγα στο ξενοδοχείο και ήμουν πάλι μπαμπάς.

Θα θυμάμαι μια κουβέντα που είχες πει, ότι είσαι pleaser κι ότι θέλεις να κάνεις τους ανθρώπους γύρω σου ευτυχισμένους. Και τουλάχιστον τη δική μου ζωή, την έχεις αλλάξει. Εσύ κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, κάπως έτσι κάνω κι εγώ τόσα χρόνια τα δικά μου. Και σε ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ευτυχώς ήρθες σήμερα ούτως ώστε να ξεπεράσουμε εκείνη τη στιγμή με κάτι ακόμη μεγαλύτερο. Έχει φτάσει στιγμή που να είπες “φίλε, δεν μπορώ να σηκώσω αυτό το βάρος”;

Ναι, φυσικά. Εντάξει, τα έχω ξαναπεί αυτά. Η πίεση είναι προνόμιο, αλλά αυτό το έχω καταλάβει τώρα στα 30 μου ή στα 28, 29 30. Τα τελευταία χρόνια, πιο πριν, όταν ήμουν πιτσιρικάς, υπήρχαν στιγμές που πήγαινα στο γήπεδο και δεν ήθελα καν να μπω στο παρκέ

Τελείωνε το ματς κι έλεγα “πάλι καλά τελείωσε αυτό το ματς. Πάω σπίτι στο παιδί μου, δεν μπορώ άλλο”.

Ή μετά από ένα ματς με τους Λέικερς είχα καθίσει με τα αδέρφια μου, τους λέω “παιδιά, δεν μπορώ άλλο να παίζω μπάσκετ, δεν ξέρω, για κάποιο λόγο τώρα έχει γίνει λες και είναι δουλειά, δεν το χαίρομαι όπως το χαιρόμουν”

Γιατί μπαίνεις σε μια ρουτίνα, δεν είναι ότι το κάνει μόνο το περιβάλλον σου, που σίγουρα το περιβάλλον θα το κάνει λες και είναι ρουτίνα.

Είναι μια δουλειά, πρέπει κάθε μέρα να είσαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και να μπεις στο γήπεδο και να είσαι ο καλύτερος και να βάζεις 30 και να τους παίρνεις στις πλάτες σου και να παίρνεις το πρωτάθλημα και όλα αυτά, που σίγουρα το περιβάλλον το κάνει αυτό, αλλά μετά το κάνεις στον εαυτό σου. Γιατί άμα είσαι τελειομανής και θέλεις πάντα να είσαι από τους καλύτερους, που μπορεί να μην το λέω, αλλά μέσα στο κεφάλι μου το σκέφτομαι.

Θέλω να είμαι στους καλύτερους, θέλω πάντα να είμαι εκεί.

Υπήρχε μια στιγμή που το έβλεπα σαν δουλειά και μίλησα σε έναν αθλητικό ψυχολόγο, μιλάμε πλέον επτά χρόνια και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στον τρόπο σκέψης, όχι μόνο στο αθλητικό κομμάτι, αλλά και στη ζωή σαν μπαμπάς, σαν σύζυγος, σαν αδερφός, σαν γιος, σαν άνθρωπος γενικότερα. Και μου άλλαξε τελείως το σκεπτικό, πρέπει να βρίσκεις τη χαρά.

Θυμάμαι μια μέρα ήμουν στα αποδυτήρια και μου λέει ένας συμπαίκτης μου, δεν θέλω να πω το όνομά του, “αν μπεις μέσα σήμερα κι αυτός ο παίκτης σε καρφώσει στα μούτρα, πω πω, θα είσαι παντού, θα σε βάλουν στα social media, θα είσαι παντού, θα γελάνε”.

Και του λέω “δεν είναι έτσι, είναι πολύ λάθος ο τρόπος που σκέφτεσαι, γιατί μπορεί εγώ να τον καρφώσω στα μούτρα ή να τον κόψω, οπότε εγώ θα είμαι παντού”.

Βρήκα χαρά σε αυτό που κάνω πάλι από το 2022 και μετά. Και τώρα είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου, όχι μόνο στον τρόπο σκέψης, αλλά και στο κορμί μου και στον τρόπο που παίζω. Μ’ αρέσει. Αγαπάω πολύ το μπάσκετ και το να αλλάζεις κάποιες φορές περιβάλλον, σε βοηθάει να ερωτευτείς ξανά το μπάσκετ.

Θυμάσαι το 2022; Είχα κάνει ένα ποστ με την Εθνική, ότι πάλι βρήκα την αγάπη για το άθλημα. Και φέτος το ίδιο και με τους Ολυμπιακούς το ίδιο. Κάθε φορά που παίζω στην Εθνική, ερωτεύομαι ξανά το μπάσκετ γιατί καταλαβαίνω τι είναι, γιατί το κάνω αυτό το πράγμα. Τελοσπάντων, υπάρχουν πάρα πολλές στιγμές που έχω πει ότι θέλω να τα παρατήσω, αλλά don’t quit today.

If you gonna quit, don’t quit today, quit another day. You want to quit, ok, it’s ok. But, not today. Βάλε 30, βάλε 50 και τότε παραιτήσου, σαν τον Μάικλ Τζόρνταν, κάνε το three-peat και παραιτήσου μετά