Στο πένθος έχει βυθιστεί από την Τρίτη (3/1) το ελληνικό τραγούδι από τη στιγμή που έγινε γνωστό πως ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Νότης Μαυρουδής έφυγε από τη ζωή.
Ο συνθέτης, κιθαρίστας και ραδιοφωνικός παραγωγός τραυματίστηκε θανάσιμα στο σπίτι του στην Κουκουράβα Πηλίου, όταν έπεσε από ύψος τριών μέτρων, εκτελώντας κάποιες εργασίες.
Η προφητική ανάρτηση
Λίγα 24ωρα πριν, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, ο Νότης Μαυρουδής είχε κάνει μία… προφητική ανάρτηση στο Facebook:
“Σχολιάκι 733
(Μετά πάσης ειλικρινείας…)
(1-1-2023)
2023-Το μέλλον του παρελθόντος μας…
Και γεννάται το θέμα: μπορούμε να ανοίξουμε μια καινούργια σελίδα με το ξεκίνημα του 2023 σβήνοντας τα του ’22; Είναι ζητήματα που συνέβησαν και καθόρισαν τον τρόπο σκέψης τής κοινωνίας μας! Δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε θεωρώντας τα μη γενόμενα…
Θα ήταν περιττό να απαριθμήσω τώρα τα συμβάντα των δυο τελευταίων χρόνων, που ταλάνισαν την κοινή ζωή και τη συνείδηση ή τους κινδύνους που α π ε ι λ ο ύ ν την όποια ευδαιμονία, καθώς και άλλα πολλά με το αρχικό «ευ» (ευτυχία, ευζωία, ευμάρεια, κ.ά.), στοιχεία τα οποία πιστεύαμε πως είχαμε κατακτήσει και πορευόμασταν με αυτά τα δεδομένα.
Όμως αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, στη ζωή δεν υπάρχουν δ ε δ ο μ έ ν α· αυτά ανατρέπονται εύκολα, όταν οι άνθρωποι δεν προστατεύουν τους εαυτούς τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μέσα από πράξεις που ενδυναμώνουν τη συνείδηση και τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Να γίνουν δηλαδή αλληλέγγυοι και συνοδοιπόροι, να συμπλεύσουν μέσα στο…κύμα της εκπαίδευσης, της γνώσης, της ελευθερίας και των συλλογικών οργάνων.
Η ατομική και συλλογική Ελευθερία όμως έχουν κανόνες και υποχρεώσεις. Δεν είναι φράση απλώς φιλολογική· εξ’ άλλου, για να την προσεγγίσεις προϋποθέτει αγώνες και διεκδικήσεις. Η Ιστορία διαθέτει αμέτρητες σελίδες σκληρών και αιματηρών αγώνων, για τη δύσκολη πορεία τής ανθρωπότητας στην αναζήτησή τους…
Δεν πάλεψαν για μια φράση, αλλά για την πεμπτουσία της, που είναι ο χώρος, ο χρόνος, το πνεύμα και η κουλτούρα τής δημιουργικής συμμετοχής.
Παρασύρθηκα και θέλω να τα μαζέψω λίγο, για να υπογραμμίσω πως η Νέα Χρονιά, για να είναι «κ α λ ύ τ ε ρ η», όπως όλοι επιθυμούμε, θα έπρεπε να μην «κουβαλάει» το συγκεντρωμένο φορτίο που έχει μαζευτεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου.Το ’22 λοιπόν, όχι εκείνο του 20ού αιώνα αλλά του 21ου, μας προέκυψαν τόσα δυσάρεστα, όσα δεν περιμέναμε…
Η φονική επιδημία, η εισβολή στην Ουκρανία με τις πουτινικές απάνθρωπες και βρώμικες βομβαρδιστικές επιθέσεις, ευρωπαϊκή αναστάτωση για την ενεργειακή αυτονομία, ακρίβεια προϊόντων, ποικίλες προκλήσεις και απειλές εισβολής από γείτονες «μέσα στη νύχτα», συνεχείς προσφυγικές ροές, κλιματικές ανατροπές, συμφορές με πυρκαγιές δασών, φονικές χιονοπτώσεις και καταστροφικές πλημμύρες, έντονη ενδοοικογενειακή βία, απρόσμενοι παιδόφιλοι, βιαστές παντός είδους με εμπλοκές καλλιτεχνών υπεράνω «πάσης υποψίας», γυναικοκτονίες, θανατικές επιβολές από θρησκευτικά δόγματα και απίστευτη βία εναντίον γυναικών, δημιουργίες παιδικών συμμοριών, καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων, οικονομική διαφθορά και διαπλοκή, ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο…
Ποιος θα διανοηθεί να ψελλίσει πως το παρελθόν μας, περιείχε την… κ α ν ο ν ι κ ό τ η τ α; Πώς μπορούμε να απαλλαχτούμε από αυτές τις θεοσκότεινες κατακόμβες στις οποίες κι εμείς εμμέσως «κατοικούμε» δίχως τη θέλησή μας, βαραίνοντας τις συνειδήσεις;
Δεν χρειάζεται να το αναλύσω· βρισκόμαστε μέσα σε ένα πλέγμα του οποίου η ύπαρξη γεννά την εποχή μας. Όμως, μεγάλο μέρος των πολιτών, θεωρεί δυστυχώς πως δεν είναι και τόσο… απαραίτητη η πνευματική τροφή, η οποία, ωστόσο θα μπορούσε να σημάνει ένα προειδοποιητικό καμπανάκι κινδύνου.
Και το μέλλον; Η διαπαιδαγώγηση; Η Εκπαίδευση; Η καλλιέργεια; Ο αλτρουϊσμός; Η ανάγκη συλλογικότητας; Πνευματικότητας; Ο Ουμανισμός; Το μέλλον των παιδιών μας; Των παιδιών τους; Ο δρόμος τους; Η πορεία τους; Η προστασία τους;
Παλεύουμε καθημερινά με την πυξίδα εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν…
Τόσα ερωτήματα, τόσες αγωνίες για ό,τι το μέλλον υποκρύπτει…
Μμμμμμμ· άραγε το 2023 θα μπορέσει να αντέξει το βάρος μιας τέτοιας, τόσο τραυματισμένης, πραγματικότητας που έχει κατακυριεύσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας;
Πάντως, την ευχή σε όλες και όλους για καλύτερη Χρονιά, την νιώθω αναγκαία.
Νότης Μαυρουδής
ΟΔΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ-(εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν)”.
Η τελευταία του συνέντευξη
Επίσης, μόλις πέντε ημέρες προτού βρει τραγικό θάνατο, ο Νότης Μαυρουδής είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην ΕΡΤ και στην εκπομπή “Studio 4”.
Εκεί, είχε αναφερθεί στην ιστορία του τραγουδιού “Πρωινό Τσιγάρο” και στα φτωχικά χρόνια που μεγάλωσε. Μάλιστα, αποκάλυψε τα γεγονότα γύρω από τη φυλάκιση της μητέρας του και τη γέννηση του ίδιου μέσα στη φυλακή.
“Αυτό το τραγούδι με έχει χαρακτηρίσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι στο στούντιο, όταν ηχογραφούσαμε με την χορωδία αυτό το τραγούδι, έπεσε το ρεύμα. Ήταν Ιούλιος. Για να μπορέσουμε να κάνουμε τα παιδιά να ξεπεράσουν λίγο το θέμα της θερμοκρασίας, έπαιζα μαζί τους την μακριά γαϊδούρα. Καβαλούσαν την πλάτη μου κι εγώ πήγαινα σαν το σκυλάκι. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι έχω γίνει κι εγώ ένα παιδί” είχε πει ο συνθέτης.
Όπως εξομολογήθηκε, “την πρώτη μου κιθάρα την πήρα μέσα από μία ντουλάπα στο σπίτι μου. Την είχε βάλει η μητέρα μου και την ξετρύπωσε για να μάθω εγώ κιθάρα. Αυτό το όργανο είχαμε, δεν μπορούσαμε να πάρουμε άλλο. Προέρχομαι από πολύ φτωχή οικογένεια, η μητέρα μου μοδίστρα, ο πατέρας τσαγκάρης”.
Σε άλλο σημείο, μίλησε με συγκίνηση για τα πρώτα χρόνια της ζωής του που ήταν στη φυλακή: “Αν δεν με ρωτούσατε, δεν θα έθιγα εγώ το θέμα της φυλάκισής μου. Η μητέρα μου καταδικάστηκε, γιατί έκρυβε η οικογένεια έναν αντιστασιακό στα Δεκεμβριανά του ’44 και τη μάνα μου την άφησαν να με γέννησε στο σπίτι, με συνοδεία Αστυνομίας βέβαια. Γεννήθηκα και μετά από μερικές μέρες ξαναμπαίνει στο κελί και με παίρνει μαζί της για να με θηλάσει, για τα πρώτα βοηθήματα. Δεν είχα και δεν έχω κανέναν λόγο να εκμεταλλευτώ τον ηρωισμό της μητέρας μου“.
Για το τραγούδι “Πρωινό Τσιγάρο” αποκάλυψε επίσης: “Το Πρωινό Τσιγάρο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου. Δεν υπήρχε περίπτωση μέσα σε μία ημέρα να μην ακουστεί 2-3 φορές. Πήρε μία έκταση που δεν την περιμέναμε ούτε εγώ, ούτε ο Άλκης Αλκαίου, ούτε η δισκογραφική εταιρία που έκανε την παραγωγή, γιατί ήταν δύσκολο νοηματικά το τραγούδι”.
“Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία που έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο με τη Χαρούλα Αλεξίου και τον Γιώργο Νταλάρα. Ξαφνικά σβήνουν όλα τα φώτα κι ο κόσμος άρχισε να ανάβει τους αναπτήρες. Να βλέπεις αυτό το θέαμα, 80.000 ανθρώπων με έναν αναπτήρα, να βλέπεις τις φλογίτσες αυτές. Είχα συγκλονιστεί, δε μπορούσα να το πιστέψω ότι αυτή η δοξασία με παίρνει κι εμένα μέσα” είχε αναφέρει για την πιο δυνατή στιγμή της πορείας του.
Βίντεο του DEBATER – Η συμμορία με το πράσινο ΙΧ που αποπειράθηκε να διαρρήξει σπίτι στο Ντράφι
Προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός για την επέκταση του Μετρό στο Ίλιον – Οι τρεις νέοι σταθμοί
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"