Τον δικό τους Γολγοθά συνεχίζουν να ανεβαίνουν οι επιζώντες της τραγωδίας στα Τέμπη, δύο χρόνια μετά το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η 22χρονη Μυρσίνη, που ταξίδευε στο τρίτο βαγόνι μαζί τη φίλη της Ελπίδα Χούπα και ακόμα δύο άτομα. Δυστυχώς οι φίλοι της πέθαναν…
Η 22χρονη Μυρσίνη παρέμεινε στη ΜΕΘ για 45 ημέρες, βαριά τραυματισμένη και νοσηλευόταν με τον Γεράσιμο – τον μοναδικό επιζώντα του πρώτου βαγονιού – στη Λάρισα.
Υποβλήθηκε σε ένα πολύ σοβαρό χειρουργείο στο κρανίο και δύο χρόνια ήταν σε κέντρο αποκατάστασης. Σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στην καθημερινότητά της… Η ίδια δεν θυμάται τι συνέβη, παρά μόνο ότι μία μέρα ξύπνησε στο νοσοκομείο.
Τέμπη: Συγκλονίζει η μητέρα της Μυρσίνης
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και πολύ άδικο αυτό που έγινε. Χρειάστηκε πολύς αγώνας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε με την Μυρσίνη. Οι πρώτες μέρες και ώρες και χρόνος ήταν πολύ δύσκολοι. Η Μυρσίνη μου λέει πως θέλει να τιμωρηθούν αυτοί που έφταιξαν γι΄ αυτό που έγινε. Μου λέει “δεν θα ηρεμήσω και δεν θα ησυχάσω γιατί για έναν λόγο που δεν φταίμε, δεν έχουμε την Ελπίδα κοντά μας“. Εγώ με την Μυρσίνη μίλησα στις 12 η ώρα το μεσημέρι γιατί θεωρούσα ότι θα ξεκινήσουν τότε και πολύ χαλαρά της είπα πως ξέχασαν να γυρίσουν και μου είπε ότι η Ελπίδα κοιμάται και ότι θα πάρουν τρένο των 7. Τα κορίτσια δεν ήθελαν να γυρίσουν εκείνη την μέρα, η Μυρσίνη πρότεινε στην Ελπίδα να καθίσουν και σήμερα και της είπε η Ελπίδα ότι πρέπει να γυρίσουν για να παραδώσει μία εργασία», είπε αρχικά η κ. Ελένη Τουλκιαρίδου.
«Γύρω στις 23.00 άρχισα να την παίρνω τηλέφωνα, το τηλέφωνο της καλούσε και δεν απαντούσε. Δεν ανησύχησα όμως. Πέρασε όλο το βράδυ και δεν ξέραμε πού είναι η Μυρσίνη. Είχε ξημερώσει, ήταν 7-8 το πρωί μιλάω με τον Θοδωρή και μου λέει «μαμά δεν έχουμε βρει κάτι» είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε για αναγνώριση πτωμάτων. Βρίσκονται στο αμφιθέατρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, μου λέει 9ο Θοδωρής “δεν μπορώ είναι μια κόλαση αυτό που ζούμε”. Στο αμφιθέατρο κάτω βρίσκεται ο κ. Πλεύρης ο οποίος έχει στο κινητό του μία κοπέλα και τη δείχνει, μήπως υπάρχει κάποιος συγγενής να την αναγνωρίσει. Ο Θοδωρής είδε την αδερφή του διασωληνωμένη στο νοσοκομείο το κεφάλι της ήταν πρησμένο και το πρόσωπό της δεν είχε κάποια γρατζουνιά, είχε πολλά σωληνάκια πάνω της, μετρούσαν την ενδοκράνια πίεσή της. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχε κάταγμα σε κρανίο, χέρι, πόδι. Ξύπνησε και δυσκολευόταν να ονομάσει πχ το ποτήρι» πρόσθεσε η μητέρα της Μυρσίνης.
«Το πρώτο απόγευμα ήμασταν εκεί με τους γονείς του Γεράσιμου, τους συγγενείς όλους. Είχαμε αγωνία και φόβο για το εάν θα ζήσουν τα παιδιά μας. Από θαύμα σώθηκε η Μυρσίνη. Η Μυρσίνη ήταν σε βαρβιτουρικό κώμα και ο νονός της της είχε βάλει σε ένα κινητό ξένα τραγούδια και της βάζαμε να ακούει», ανέφερε συνεχίζοντας την συγκλονιστική περιγραφή της και κατέληξε:
«Όταν συνερχόταν άρχιζε και καταλάβαινε και αναρωτιόταν, της είπα ότι έχει χτυπήσει και είχε κάποιο ατύχημα. Όταν άρχισε να συνέρχεται ζήτησε το κινητό της – το οποίο και δεν βρήκαμε ποτέ και της πήραμε καινούριο – άρχισε να στέλνει μηνύματα στην φίλη της την Ελπίδα και αναρωτιόταν γιατί δεν έχει έρθει να την δει. Την περίμενε. Ο πατέρας της της είπε ότι η Ελπίδα είναι βαριά τραυματισμένη, έκανε προσευχές για την Ελπίδα. Επειδή όμως αυτό δεν θα συνέβαινε, συζητώντας με ψυχολόγους και αναγκαστήκαμε να της πούμε την αλήθεια. Δεν νομίζω ότι θα το ξεπεράσει ούτε θα το διαχειριστεί γιατί ήταν η κολλητή της. το μόνο που θυμάται είναι ότι κοιτάχτηκαν την ώρα της σύγκρουσης στα μάτια και είπαν “τι φάση”. Ζουμερά το θαύμα καθημερινά, αλλά έχω θυμό και θλίψη για τα παιδιά που δεν είναι κοντά μας. Έχω τεράστιο οργή γι΄αυτούς που έφταιξαν και δεν ζήτησαν ούτε μία συγγνώμη. Αποφασίσαμε να πάμε στο μνημόσυνο στο μνημείο των Τεμπών. Η Μυρσίνη θα πάει για πρώτη φορά, ελπίζω να το διαχειριστεί».
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"