Μια σοβαρή καταγγελία φέρνει στο φως το DEBATER σχετικά με το δημοτικό σχολείο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης στο Παλαιό Φάληρο, έναν μήνα πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς.
Όπως καταγγέλλουν εκπρόσωποι από τον σύλλογο διδασκόντων του διαπολιτισμικού σχολείου, οι μαθητές που φοιτούν σε αυτό είναι στον “αέρα”, καθώς το κτίριο είναι ακατάλληλο. Πρόκειται για παιδιά με διαφορετικές εθνικότητες, προσφυγόπουλα (πολλές φορές ασυνόδευτα) που ξεριζώθηκαν βίαια από τις χώρες τους και αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον…
Το συγκεκριμένο δημοτικό σχολείο στεγάζεται στο ίδιο κτίριο εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η διεύθυνση είχε παρατηρήσει διάφορες σοβαρές φθορές στο κτίριο, τις οποίες είχε υποδείξει στον δήμο αλλά και στην ιδιοκτήτρια.
Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς 2021-2022, η διεύθυνση ενημέρωσε τον δήμο ξανά με έγγραφο για την κατάσταση του κτιρίου (διαβρωμένα κουφώματα και κάγκελα, φωτιστικά ετοιμόρροπα κ.ά.), ενώ μετά από μελέτη αποδείχτηκε ότι το κτίριο κρίνεται και στατικά ανεπαρκές.
Προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο άλλο διαθέσιμο κτίριο για τη στέγαση των μαθητών και αν δεν βρεθεί άμεσα, “το σχολείο μας θα μπει σε αναστολή” καταγγέλουν στο DEBATER οι εκπαιδευτικοί.
Σημειώνεται πως για το συγκεκριμένο θέμα έστειλε επιστολή στο υπουργείο Παιδείας και η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, επισημαίνοντας την ανάγκη να λυθεί οριστικά το κτιριακό πρόβλημα και να γίνουν όλες οι ενέργειες, προκειμένου να λειτουργήσει τον Σεπτέμβριο με ασφάλεια το σχολείο.
Δείτε όσα δήλωσαν εκπρόσωποι του συλλόγου διδασκόντων στο DEBATER:
Από την πλευρά του Δήμου και του Υπουργείου τι απαντούν;
“Από την πλευρά του Υπουργείου και της πρωτοβάθμιας διεύθυνσης Δ’ Αθήνας, μας ενημέρωσαν πως για τα κτιριακά θέματα είναι αρμόδιοι οι δήμοι και η Περιφέρεια. O δήμος λέει πως εδώ (στο Παλαιό Φάληρο) δεν υπάρχει κτίριο και πως πρέπει να απευθυνθούμε στο Υπουργείο (το οποίο έχουμε ήδη κάνει, αλλά δεν έχουμε λάβει κάποια απάντηση). Στην περίπτωση που δεν βρεθεί εγκαίρως άλλο κτίριο, το σχολείο μας θα μπει σε αναστολή και οι μαθητές/τριες μας θα μοιραστούν σε σχολεία της γειτονιάς τους (όπου σε κάποια από αυτά θα ιδρυθούν Τμήματα Υποδοχής).
Δυστυχώς τα παιδιά μας πάνω που άρχισαν να νιώθουν ασφαλή μετά τον ξεριζωμό που βίωσαν από τις χώρες τους, θα ξαναζήσουν έναν νέο διωγμό…
Το λυπηρό είναι πως αν το κτίριο ήταν ακατάλληλο για χρόνια, το κράτος συνέχιζε να το νοικιάζει αντί να αναζητήσει άλλο κατάλληλο χώρο. Είναι ανεπίτρεπτο να περιμένεις την αρχή της νέας σχολικής χρονιάς για να φέρεις αντιμέτωπη ξαφνικά τη σχολική κοινότητα με ένα τέτοιο πρόβλημα. Άραγε όταν το υπουργείο Παιδείας μιλά για διαπολιτισμική εκπαίδευση, συμπερίληψη και ισότιμη πρόσβαση, μιλά για αναστολή της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης; Μαθητές που δεν είχαν και έχουν μια εύκολη ζωή, έρχεται και αυτό να προστεθεί σε όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν”.
Τι ήταν αυτό που σας πόνεσε από τις προσωπικές τους ιστορίες, σας “άγγιξε” ψυχικά;
“Κάθε παιδί σ’ αυτό το σχολείο έχει και μια διαφορετική ιστορία. Κι είναι όλες σκληρές, όλες ιστορίες που δεν θα έπρεπε κανένα παιδί να βιώνει και να χάνει την παιδικότητά του κι όμως με τον καιρό μας εμπιστεύονται, γονείς και παιδιά και τις μοιράζονται μαζί μας.
Ακόμα κι αν έχουμε εμπόδιο τη μη κοινή γλώσσα (καθώς η πλειοψηφία των μαθητών και των γονέων δεν μιλούν ελληνικά, ούτε αγγλικά), το ξεπερνάμε κι επικοινωνούμε. Είναι τα παιδιά που έχουν έρθει στην Ελλάδα ασυνόδευτα και μένουν σε δομές φιλοξενίας. Δεν γνωρίζουν πού είναι (κι αν ζουν) οι γονείς τους και δεν έχουν επικοινωνία μαζί τους. Τον Μ. τον έβαζε στις βάρκες από την Τουρκία στην Ελλάδα και πίσω ο θείος του που ήταν διακινητής, για να αποδείξει πως οι βάρκες ήταν ασφαλείς. Μια μέρα η βάρκα βούλιαξε κι ο Μ. βρέθηκε στην Ελλάδα μόνος του. Είναι παιδιά που έχουν ζήσει τον πόλεμο, έχουν δει φρικτές εικόνες με τα ίδια τους τα μάτια και ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους. Η Σ., η Φ. και ο Α. , αδέρφια, περπάτησαν τέσσερα βουνά για να καταφέρουν να φτάσουν από το Αφγανιστάν στην Τουρκία κι ύστερα μπήκαν σε μια βάρκα “που έλεγε μόνο 14 άτομα, αλλά μπήκαμε 50”.
Οι συνθήκες διαβίωσής τους ακόμα και τώρα, σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα που το μοιράζονται με άλλη επίσης πολύτεκνη οικογένεια, είναι δύσκολες. Τα συγκεκριμένα παιδιά, όταν έμαθαν λίγο καλύτερα ελληνικά, μας τα περιέγραφαν όλα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Είναι άλλα παιδιά που έφυγαν από τη χώρα τους, καθώς κινδύνευαν επειδή ήταν χριστιανοί σε μουσουλμανική χώρα κι ήρθαν εδώ, όπου πάλι νιώθουν μη ευπρόσδεκτοι επειδή είναι, για παράδειγμα, από το Ιράν. Παιδιά από την Ελλάδα που έχουν κακοποιηθεί στο παρελθόν κι έχουν απομακρυνθεί απ’ τις οικογένειές τους. Παιδιά των οποίων οι γονείς είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Που είδαν τους γονείς τους να συλλαμβάνονται μες στο σπίτι τους για παραδειγματισμό, λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων. Και φυσικά με τα πρόσφατα γεγονότα, πολλά παιδιά από την Ουκρανία που βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα λόγω του πολέμου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Όλα τα παραπάνω μας φέρνουν σίγουρα δάκρυα στα μάτια. Αλλά αυτό που χρειάζονται αυτά τα παιδιά είναι αγάπη. Σεβασμός στους ρυθμούς τους, πίστη ότι θα σταθούν στα πόδια τους, αποδοχή των συναισθημάτων τους και κατανόηση της συμπεριφοράς τους. Και παράλληλα την κατάλληλη αντιμετώπιση, ώστε να νιώσουν αποδεκτά και να πιστέψουν τα ίδια ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Και τότε γίνονται θαύματα. Κι όταν αυτά τα παιδιά έρχονται σχολείο μας και συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνα, ότι στην τάξη ή στο διάλλειμα θα μιλήσουν στη γλώσσα τους με κάποιο άλλο παιδί που είναι εκεί, φωτίζονται τα πρόσωπά τους και φαίνεται η ανακούφισή τους. Ξαναβρίσκουν τη χαρά τους. Και σύντομα είναι αυτά που νιώθουν ότι αν ανήκουν στο σχολείο μας και θα καλωσορίσουν και θα βοηθήσουν το επόμενο καινούριο παιδί. Αυτός είναι ο ρόλος του σχολείου μας. Ομαλή ένταξη.
Να προσθέσουμε πως υπάρχει παιδί το οποίο ήταν στο διαπολιτισμικό και μετά πήγε σε ελληνικό σχολείο και ο δάσκαλος για μια ολόκληρη χρονιά δεν του απηύθυνε το λόγο και τα υπόλοιπα παιδιά δεν του μιλήσανε ποτέ, για έναν ολόκληρο χρόνο. Πως ήταν σαν αόρατο για όλους. Και σίγουρα δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο για τα παιδιά μας…
Τα παιδιά πάντως δεν είναι ακόμα ενημερωμένα για την αναστολή λειτουργίας του σχολείου. Απ’ τη μία θεωρούμε αντιπαιδαγωγικό να τα ανησυχήσουμε για μια απόφαση που ακόμα εκκρεμεί απ΄την άλλη εμείς οι ίδιες ενημερωθήκαμε αρχές Ιουλίου, που τα σχολεία είχαν ήδη κλείσει για καλοκαίρι. Έχουμε ενημερώσει τον Πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου, ο οποίος είναι Έλληνας. Εκφράζει την έντονη ανησυχία του για το τι θα πει στο παιδί του, αλλά και το βάρος της κοινοποίησης των νέων στους υπόλοιπους γονείς, οι οποίοι είναι αλλόγλωσσοι. Επίσης αισθάνεται πως θέλει και χρειάζεται να τους βοηθήσει στα βήματα που πρέπει ν’ ακολουθήσουν, σε περίπτωση που τα παιδιά χρειαστεί νa αλλάξουν σχολείο”.
Ποιο είναι το επικίνδυνο σενάριο για εσάς;
“Το σενάριο της αναστολής λειτουργίας του σχολείου μας σε περίπτωση που δεν βρεθεί εγκαίρως άλλο κτίριο να στεγαστεί. Αυτό σημαίνει ότι το σχολείο παραμένει στα χαρτιά, αλλά μαθητές κι εκπαιδευτικοί μοιράζονται σε άλλα σχολεία. Αφού στα νότια προάστια άλλα διαπολιτισμικά σχολεία δεν υπάρχουν, αναγκαστικά θα απορροφηθούν όλοι από τυπικά δημοτικά. Θα έλεγε κανείς πως αυτή είναι η πραγματική ένταξη. Θα είχε δίκιο. Σε μια ιδανική κοινωνία. Αλλά απέχουμε πολύ από κάτι τέτοιο. Εμείς θα θέλαμε να είναι έτσι η κοινωνία και να μη χρειάζονται τα διαπολιτισμικά σχολεία και να λειτουργεί κάθε σχολείο έτσι, με την έννοια του διαπολιτισμικού.
Γνωρίζουμε κι όλες τις κατηγορίες που λένε για το διαπολιτισμικό αυτό ότι είναι γκέτο… Όντως, τα έχουμε πολύ προστατευμένα τα παιδιά μας γιατί έρχονται σε μας και υπάρχει ένα κλίμα αποδοχής αλλά όταν θα πάνε το απόγευμα στο πάρκο να παίξουν, μπορεί να δεχθούν ρατσιστική επίθεση ή να είναι απομονωμένα λόγω χρώματος, καταγωγής, οτιδήποτε. Πρέπει να γίνει πολλή δουλειά σε όλα τα σχολεία και στους εκπαιδευτικούς, αλλά και στην παιδεία κάθε πολίτη της χώρας μας, με την ευχή στο μέλλον να είμαστε αχρείαστοι (ως καθαρά διαπολιτισμικό σχολείο) και τα παιδιά να μπορούν να συμπεριληφθούν σε οποιαδήποτε σχολείο.
Ενημερωθήκαμε ότι στα σχολεία που θα φοιτήσουν στο εξής τα παιδιά, θα ιδρυθούν Τμήματα Υποδοχής. Δηλαδή τα παιδιά θα φεύγουν δυο ώρες τη μέρα από το κανονικό τους τμήμα και θα παρακολουθούν σε κάποια άλλη αίθουσα, με άλλο/η εκπαιδευτικό μαθήματα που στοχεύουν στην ενίσχυση της κατανόησης και παραγωγής της ελληνικής γλώσσας. Όλο κι όλο αυτό. Και τι θα γίνει με τα υπόλοιπα μαθήματα; Τι θα γίνει με την ψυχή τους; Είναι έτοιμο το ελληνικό σχολείο να δεχθεί παιδιά με τραύματα; Παιδιά αλλόθρησκα; Παιδιά που μπορεί να είναι 11 χρονών, αλλά λόγω συνθηκών, δεν έχουν πάει σχολείο ποτέ; Παιδιά κακοποιημένα; Είναι έτοιμοι όλοι να δεχθούν αυτά τα παιδιά χωρίς αυτά να νιώθουν απόρριψη, απογοήτευση κι αίσθημα αποτυχίας; Να σεβαστούν, ν’ αγκαλιάσουν και να γιορτάσουν τη διαφορετικότητά τους; Να προσπαθήσουν να μάθουν για την κουλτούρα, τη γλώσσα, τη θρησκεία τους όσο κι εκείνα προσπαθούν να μάθουν για την Ελλάδα; Να δημιουργήσουν ένα υπέροχο μωσαϊκό όπου όλοι θα είναι ισότιμοι; Γιατί αυτό είναι διαπολιτισμικότητα. Δεν αρκεί να βρισκόμαστε απλά όλοι στον ίδιο χώρο. Αλληλεπιδρούμε και συνεργαζόμαστε. Συνεπώς μόνο με τη φοίτηση αυτών των παιδιών σ’ ένα διαπολιτισμικό σχολείο μπορούμε να μιλάμε για “ίσες ευκαιρίες” , όπως αναφέρονται στη Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ΟΗΕ, 1959).
Το πιο επικίνδυνο σενάριο λοιπόν είναι να μπει το σχολείο μας σε αναστολή και να παραμείνει έτσι και τα επόμενα χρόνια. Να γίνει ένα σχολείο “φάντασμα” όπου θα υπάρχει στα χαρτιά και δεν θα λειτουργεί. Και φοβόμαστε πως αν δεν γίνουν υπέρμετρες προσπάθειες φέτος να βρεθεί ένα κτίριο, τώρα που υπάρχουν παιδιά ήδη εγγεγραμμένα στο σχολείο που θ’ αναγκαστούν να φύγουν, τότε υπάρχουν πραγματικές ελπίδες για τις επόμενες χρονιές; Ή απλά θα ξεχαστούμε κι αυτή θα γίνει μια μόνιμη κατάσταση;”.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΑΖΟΣ ΜΑΝΤΙΚΟΣ
Ελληνικό, όπως Μανχάταν! Εκδόθηκε η πρώτη άδεια για ουρανοξύστη 198,85 μέτρων
Ανήλικοι “έκλεψαν” το αυτοκίνητο της μητέρας 13χρονης και βγήκαν βόλτα – Τραυμάτισαν αστυνομικό
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"