Ο Σίνισα Μιχαϊλόβιτς πάλεψε σαν λιοντάρι απέναντι στη λευχαιμία κατάφερε μάλιστα να κερδίσει την πρώτη μάχη όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά η ασθένεια πριν από τρία χρόνια, ωστόσο τελικά την Παρασκευή (16/12) έχασε τη μάχη σε ηλικία μόλις 53 χρονών.

Και μπορεί ο Σίνισα Μιχαϊλόβιτς να έγραψε με “χρυσά” γράμματα το όνομά του στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου και να έγινε ο καλύτερος “πρεσβευτής” του ποδοσφαίρου της Σερβίας στο εξωτερικό, ωστόσο και πίσω στη χώρα του κατάφερε να είναι μέλος μίας από τις καλύτερες ομάδες που έχει δει ο πλανήτης.

Ο “Μίχα” όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι συμπαίκτες του και οι οπαδοί είχε αγωνιστεί σε τρεις ομάδες της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, αρχικά στη Μπόροβο, προτού στη συνέχεια μεταπηδήσει στη Βοϊβοντίνα όπου κατέκτησε και ένα πρωτάθλημα και εν συνεχεία στον Ερυθρό Αστέρα την ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί.

“Πάντα υποστήριζα τον Ερυθρό Αστέρα και ήταν ένα παιδικό μου όνειρο να παίξω μια ημέρα σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ και δεν το λέω αυτό από ευγένεια όπως κάποιοι παίκτες που πηγαίνουν σε μια νέα ομάδα και ισχυρίζονται ότι την υποστήριζαν από παιδιά και όταν πηγαίνουν στην επόμενη αλλάζουν τη γνώμη τους“, είχε δηλώσει ο ίδιος.

Μάλιστα με τον Ερυθρό Αστέρα έγραψε ιστορία καθώς με την ομάδα κατάφερε να κατακτήσει το 1991 το Κύπελλο Πρωταθλητριών αλλά και το διηπειρωτικό κύπελλο καθώς και δύο πρωταθλήματα Γιουγκοσλαβίας.

Απαρηγόρητοι οι παίκτες του Ερυθρού Αστέρα του 1991

Η είδηση του θανάτου του Σίνισα Μιχαϊλόβιτς έχει πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία στους συμπαίκτες της σπουδαίας ομάδας του 1991 με τους περισσότερους να μην μπορούν καν να μιλήσουν και κάποιους άλλους να κάνουν λόγο για τραγωδία.

Πιο συντετριμμένος από όλους ο “αρχιτέκτονας” του σπουδαίου Ερυθρού Αστέρα του 1991 Λιούπκο Πέτροβιτς, ο οποίος είχε σαν παιδί του τον Σίνισα Μιχαϊλόβιτς καθώς ήταν αυτός που τον είχε φέρει και στη Βοϊβοντίνα.

“Εκπληκτικέ μου Σίνισα, ο δικός σου Λιούπκο δεν θα σε ξεχάσει ποτέ”

Ο 75χρονος και ποδοσφαιρικός πατέρας του “Μίχα” μιλώντας στο σερβικό μέσο sportklub, πραγματικά ραγίζει καρδιές και συγκινεί.

“Είμαι σοκαρισμένος. Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω. Ο Μίχα, ο καλός μου Μίχα, ο άνθρωπος Μίχα. Το θαύμα, η ιδιοφυΐα. Ο απαράμιλλος Μίχα. Έχω διαλυθεί από τον πόνο. Πώς μπορώ να πω αντίο στο παιδί μου, στον «Μίχα» μου. Κλαίω. Εκπληκτικέ μου Σίνισα, ο δικός σου Λιούπκο δεν θα σε ξεχάσει ποτέ“, είπε μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του.

Αλλά και ο πρόεδρος εκείνης της ομάδας και ο άνθρωπος που επένδυσε στο ταλέντο του Σίνισα Μιχαϊλοβιτς, ο εμβληματικός πρόεδρος του Ερυθρού Αστέρα, Ντράγκαν Ντζάζιτς δεν μπορεί να πιστέψει αυτή την τραγική απώλεια.

“Ήταν ηγέτης, κάποιος που είχε την εξουσία να γνωρίζει τι γίνεται στο γήπεδο και όλοι το σέβονταν αυτό γιατί έβγαζε πάντα σιγουριά. Είναι ένας από αυτούς που συνέβαλαν περισσότερο ο Ερυθρός Αστέρας να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου. Το βιώνω όλο αυτό πολύ συναισθηματικά γιατί ήξερα τον «Μίχα» από πολύ μικρή ηλικία. Τον θυμάμαι σαν ένα αμούστακο παιδί που είχε ένα ποδοσφαιρικό όνειρο να παίξει στον Ερυθρό Αστέρα που υποστήριξε. Τον ευχαριστώ για όλα“, είπε χαρακτηριστικά.

“Δεν έχω τη δύναμη να μιλήσω”

Ο επιθετικός της ομάδας Ντάρκο Πάντσεφ δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. “Μην θυμώσετε, ποτέ δεν ήμουν ντροπαλός και σιωπηλός σε συνεντεύξεις, αλλά δεν ξέρω, δεν μπορώ, με πόνεσε, ήταν μία καταστροφή. Τι μπορώ να σας πω;“, είπε αρχικά με τις λίγες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του στο σερβικό μέσο sportal.

“Απλά δεν έχω τη δύναμη να μιλήσω γι’ αυτό. Είμαι πολύ στεναχωρημένος που μας άφησε“, κατέληξε η “κόμπρα” του Ερυθρού Αστέρα.

Συγκλονισμένος και ο συμπαίκτης του Μιχαϊλόβιτς τόσο στην εθνική Γιουγκοσλαβίας όσο και στον Ερυθρό Αστέρα, Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, με τον οποίον είχαν και στενή φιλία για δεκαετίες.

“Τραγωδία, τι άλλο μπορώ να πω. Πάντα θα τον θυμάμαι για τα καλά, για το χαμόγελό του και ως έναν καλό άνθρωπο τον «Μίχα». Θα θυμάμαι τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί”, δήλωσε στο Maxbetsport.

“Γνώριζα τι συνέβαινε αλλά πίστευα ως το τέλος ότι θα κερδίσει και αυτή μάχη. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Είμαι πολύ στεναχωρημένος. Είναι πολύ δύσκολο για έμενα”, συμπλήρωσε.

Σίνισα Μιχαϊλόβιτς

Σε άλλη συνέντευξή του ο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς στο sportklub στάθηκε στον ανθρωπιστή Σίνισα Μιχαϊλοβιτς.

“Το ποδόσφαιρο και η ανθρωπότητα έχασαν πρώτα από όλα έναν ανθρωπιστή, έναν άνδρα με μεγάλη καρδιά, έναν καλό άνθρωπο. Θα θυμόμαστε τον Σίνισα ως έναν σπουδαίο άνδρα“.

Μιλώντας στο σερβικό μέσο Kurir ο Στέβαν Στογιάνοβιτς, τερματοφύλακας εκείνης της ομάδας ήταν επίσης συντετριμμένος μην μπορώντας να πιστέψει τη θλιβερή είδηση.

“Είναι τραγωδία, ήταν μόλις 54 ετών. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγε“, είπε χαρακτηριστικά. Το ίδιο λυπημένος και ο στόπερ του Ερυθρού Αστέρα, Σλόμπονταν Μάροβιτς.

“Είναι πολύ δυσάρεστα νέα και αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δυσάρεστα. Δυστυχώς μας άφησε ένας από τους καλύτερους τόσο στο γήπεδο όσο και στη ζωή. Ήλπιζα ότι με τη μεγάλη του επιθυμία για ζωή θα ξεπερνούσε αυτή τη φοβερή ασθένεια που του χτύπησε την πόρτα, αλλά δυστυχώς για όλους αυτούς που τον γνώρισαν δεν τα κατάφερε”, είπε αρχικά ο Μάροβιτς στο sportal.

“Τίποτα δεν θα είναι τα ίδιο χωρίς τον σπουδαίο «Μίχα». Θα έχει αιώνια δόξα για όλα αυτά που πέτυχε στη ζωή του και πάντα θα θυμάμαι τις ωραίες στιγμές που περάσαμε στον Ερυθρό Αστέρα“, συμπλήρωσε.

“Περάσαμε μαζί πολλές ωραίες στιγμές. Ο «Μίχα» στην ιδιωτική του ζωή, χαμογελούσε, ήταν θετικός, μία μεγάλη ψυχή, αλλά στο γήπεδο ήταν εντελώς διαφορετικός. Μαχητής, ασυμβίβαστος, ανελέητος στις μονομαχίες και νικητής. Με όλα τα σπουδαία επιτεύγματα που πέτυχε σαν παίκτης, το φονικό αριστερό του πόδι θα μνημονεύεται για τα αμέτρητα γκολ που σκόραρε από στημένες φάσεις με τον Ερυθρό Αστέρα, στην Ιταλία και με την εθνική ομάδα”, κατέληξε.

Συντετριμμένος και ο μόνος μη Γιουγκοσλάβος, παίκτης εκείνης της ομάδας του Ερύθρου Αστέρα, ο Ρουμάνος Μίοντραγκ Μπελοντέντιτσι.

“Ήξερα ότι ήταν πολύ άσχημα. Είχα μιλήσει τρεις ή τέσσερις μέρες πριν με την οικογένειά του. Είναι δύσκολο να πω κάτι. Είμαι ακόμη σε ένα θλιβερό γεγονός στην Οραντέα, σε ένα νεκροταφείο”, είπε αρχικά στη ρουμανική Fanatik.

“Όταν έπαιζε ήταν δυνατός και γενναίος. Έτρεχε γιατί δεν μπορούσε να σταματήσει, ήταν εκπληκτικός. Τα πηγαίναμε πολύ καλά μαζί και είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα. Ήταν χαρούμενος, γελούσε, τραγούδαγε, χόρευε, έκανε αστεία. Αυτός και ο Ντάρκο Πάντσεφ, ήταν ξεχωριστοί“, συμπλήρωσε.

“Το βασικό του χαρακτηριστικό που έδειχνε την ποιότητά του, ήταν η τεχνική και το γεγονός ότι ήταν ένας πολύ καλός αριστεροπόδαρος με εξαιρετική φυσική κατάσταση. Ήταν ο καλύτερος εκτελεστής στημένων φάσεων σε όλο τον πλανήτη. Ήταν πολύ καλύτερος τεχνικά από τον Ρομπέρτο Κάρλος. Είχε τρομερές εκτελέσεις και γι’ αυτό σκόραρε τόσα πολλά γκολ. Είναι μία λυπηρή μέρα“, είπε ακόμη και σημείωσε πως θα προσπαθήσει να παρευρεθεί στην κηδεία, ενώ αποκάλυψε ότι υπάρχει η πρόθεση να γίνει ένα ματς στη μνήμη του Σίνισα Μιχαϊλόβιτς.

Ο μεγαλύτερος παίκτης εκείνης της σπουδαίας ομάδας του Ερυθρού Αστέρα, ο Ντράγκισα Μπίνιτς που ήταν στα 30 του εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του για το γεγονός ότι το νεότερο μέλος εκείνης της σπουδαίας φουρνιάς παικτών που ήταν τότε μόλις στα 22 του, δεν βρίσκεται πια εδώ.

“Έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ήταν ο συγκάτοικος μου, ο φίλος, ο αδερφός μου. Είναι πολύ δύσκολο για εμένα. Δεν γεννιούνται πια τέτοιοι άνδρες. Ήταν ένας γιγάντιος άνθρωπος και ένας μαχητής. Ήμουν ο μεγαλύτερος και ήταν ο μικρότερος αλλά ήμασταν πολύ κοντά“, είπε ο Μπίνιτς στο republika.rs.

Η ομάδα του 1991 που έφθασε ως την κορυφή της Ευρώπης

Η είδηση του θανάτου του Σίνισα Μιχαϊλόβιτς εκτός από την τραγωδία και τη θλίψη πήγε τους πάντες σχεδόν 32 χρόνια πίσω όταν ο Ερυθρός Αστέρας κατακτούσε το πρώτο και μοναδικό Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας του.

Το τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών δεν μοιάζει καθόλου με το σημερινό Champions League καθώς όλοι οι αγώνες ήταν νοκ άουτ και το φορμάτ περιλάμβανε στο σύνολο 32 ομάδες.

Όλα αυτά μόλις μία σεζόν πριν τη δημιουργία της φάσης των ομίλων στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και δύο πριν τη δημιουργία του γνωστού σήμερα Champions League.

Ο “αρχιτέκτονας” της επιτυχίας Λιούμπκο Πέτροβιτς είχε φθάσει στο Βελιγράδι το καλοκαίρι του 1990, εξαργυρώνοντας το πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας που είχε κερδίσει έναν χρόνο πριν με τη Βοϊβοντίνα, ωστόσο αυτό που θα ακολουθούσε τους επόμενους μήνες δεν μπορούσε να το φανταστεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.

Με τη θητεία του να μην ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο, καθώς είδε την ομάδα να χάνει το καλύτερο της παίκτη τον Ντράγκαν Στοϊκόβιτς, ο οποίος εξαργύρωσε το εκπληκτικό Μουντιάλ που έκανε το 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας, όταν η Γιουγκοσλαβία έφτασε μέχρι τα προημιτελικά, όπου αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Αργεντινή και να παίρνει μεταγραφή για τους “γκαλάκτικος” της εποχής, τη Μαρσέιγ του Ταπί.

Ο Πέτροβιτς έκανε μόνο δύο ουσιαστικές προσθήκες στο μεταγραφικό παζάρι, τον Ντράγκισα Μπίνιτς από τη Λεβάντε και τον Ιανουάριο έφερε το ποδοσφαιρικό του παιδί στη Βοϊβοντίνα τον 22χρονο αριστεροπόδαρο αμυντικό με τα φονικά χτυπήματα στημένων φάσεων Σίνισα Μιχαϊλόβιτς.

Δημιούργησε μια ομάδα που με κύριο “όπλο” την τακτική προσήλωση στην άμυνα, το ακατάπαυστο πρέσινγκ και τις εκπληκτικές αντεπιθέσεις μπορούσε να διαλύσει οποιονδήποτε αντίπαλο.

Σε όλα αυτά πρέπει να συνδυαστεί η εκπληκτική τεχνική των περισσότερων παικτών αλλά και το πάθος που έβγαζαν στον αγωνιστικό χώρο. Ωστόσο το μεγαλύτερο “όπλο αυτής της ομάδας δεν ήταν άλλο από το ομαδικό πνεύμα, τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη μεταξύ των παικτών και την πάλη μέχρι τέλους που ήταν αυτό μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στους πάντες.

Με τον μοναδικό μη Γιουγκοσλάβο παίκτη της ομάδας τον Ρουμάνο λίμπερο Μίοντραγκ Μπελοντέντιτσι που είχε κατακτήσει ήδη το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1986 με τη Στέαουα να έχει φύγει από τη Ρουμανία και να έχει βρεθεί στη Γιουγκοσλαβία ζητώντας πολιτικό άσυλο, να αποτελεί τη “σκούπα” πίσω.

Τον Γιουγκοσλάβο μέσο με καταγωγή από την Κροατία, Ρόμπερτ Προσινέτσκι, να αποτελεί τον ιθύνων νου και με την τεχνική και την ευρηματικότητα του να δείχνει ώρες ώρες να βρίσκεται σε άλλο επίπεδο και να οργανώνει το κέντρο και μπροστά τους δύο επιθετικούς που έκαναν τη διαφορά τον Ντράγκαν Σαβίτσεβιτς με την τεχνική και τις εμπνεύσεις του και την “κόμπρα”, Ντάρκο Πάντσεφ με την εκτελεστική δεινότητα, ο Ερυθρός Αστέρας είχε σχεδόν τα πάντα.

Ωστόσο το κομμάτι που έλλειπε από το παζλ ήταν ο Σίνισα Μιχαϊλόβιτς ο νεαρός από το Βούκοβαρ με το “φονικό” αριστερό πόδι ήρθε να προσθέσει τα εκπληκτικά στημένα και τις φαρμακερές σέντρες του αλλά και ακόμα περισσότερο τρέξιμο.

Ο δρόμος προς το Μπάρι

Πρώτος αντίπαλος στην πορεία προς τον θρίαμβο η ελβετική Γκρασχόπερς με τα πράγματα να ξεκινάνε στραβά με το 1-1 στο Βελιγράδι. Όμως στη Ζυρίχη ο Αστέρας ήταν άλλη κλάση και με την “κόμπρα” Πάντσεφ να βάζει το πρώτο του γκολ στη διοργάνωση και τον Προσινέτσκι να προσθέτει άλλα δύο πέρασε εύκολα με 4-1 και πήρε την πρόκριση στους “16”.

Επόμενος αντίπαλος η σαφώς πιο ποιοτική Ρέιντζερς που είχε στον πάγκο τον “θρύλο” της Λίβερπουλ Γκρέιαμ Σούνες. Ο Ερυθρός Αστέρας ήταν ξανά καταιγιστικός με το 3-0 στη Γλασκώβη με Προσίνετσκι και Πάντσεφ να σκοράρουν από ένα γκολ εξασφάλισε ουσιαστικά την πρόκριση για τα προημιτελικά και έκανε το Μαρακάνα των 75.000 θεατών να παραληρεί. Ο Πάντσεφ σκόραρε και στη ρεβάνς ισοφαρίζοντας τον Προσινέτσκι στα τρία γκολ και το τελικό 1-1, επισφράγισε την πρόκριση του Αστέρα στα προημιτελικά.

Επόμενος αντίπαλος η Ντινάμο Δρέσδης από την ανατολική Γερμανία με τον Ερυθρό Αστέρα να την υποδέχεται τον Μάρτιο του 1991 μπροστά σε ένα “κατάμεστο “φλεγόμενο” Μαρακάνα σε έναν αγώνα που έκανε το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο με την ομάδα και το τελευταίο κομμάτι του παζλ, ο Σίνισα Μιχαϊλόβιτς. Προσινέτσκι, Μπίνιτς και Σαβίσεβιτς έδωσαν ακόμα μία σπουδαία παράσταση και με το 3-0 του πρώτου γύρου ουσιστικά οι Γιουγκοσλάβοι είχαν πάρει ήδη την πρόκριση για τα ημιτελικά.

Στο δεύτερο σκέλος των προημιτελικών η Ντινάμο Δρέσδης ξεκίνησε καλά και με πέναλτι του Γκίτσοβ μόλις στο 2’ άνοιξε το σκορ και άρχισε να πιστεύει στην ανατροπή, όμως ο Ερυθρός Αστέρας είχε άλλη άποψη στο 53’ ο Σαβίτσεβιτς έκανε το 1-1 και στο 69’ ο Πάντσεφ το 2-1. Αυτό ήταν λίγα λεπτά αργότερα ο διαιτητής καταλόγισε κόρνερ για τον Ερυθρό Αστέρα και τότε οι οπαδοί των γηπεδούχων μην μπορώντας να αντέξουν τον αποκλεισμό άρχισαν να πετούν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Ο διαιτητής διέκοψε το ματς και αργότερα η FIFA κατοχύρωσε την αναμέτρηση 3-0 υπέρ του Αστέρα και τιμώρησε τη Ντινάμο να μην συμμετάσχει την επόμενη χρονιά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Απέναντι στη Μπάγερν στα ημιτελικά

Επόμενος αντίπαλος και πιο δύσκολος μέχρι τώρα η Μπάγερν Μονάχου, το σχέδιο του Πέτροβιτς συγκεκριμένο, μόλις οι παίκτες του Γιουπ Χάινκες πέρναγαν τη μεσαία γραμμή πίεση και στη συνέχεια άμεσο ποδόσφαιρο για να χτυπήσουν στην αντεπίθεση με τους ταχύτατους Γιούγκοβιτς Προσινέτσκι, Σαβίτσεβιτς.

Ο Ερυθρός αστέρας βρέθηκε σε δύσκολη θέση από την αρχή στον αγώνα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου στις 10 Απριλίου του 1991. Στο 24’ ο Βόλφαρτ έβαλε μπροστά τους Γερμανούς. Όμως στο 45’ ήρθε το χτύπημα της “κόμπρας” με τον Ντάρκο Πάντσεφ να κάνει το 1-1 στο 45’ μετά από σέντρα του Μπίνιτς. Νέα σέντρα του Μπίνιτς στο 69’ και αυτή τη φορά ήρθε η ώρα του Σαβίτσεβιτς να κάνει το 2-1 και να δώσει τη νίκη στην ομάδα του και ταυτόχρονα το προβάδισμα πρόκρισης.

Ο επαναληπτικός στο Μαρακάνα έγινε δύο εβδομάδες μετά και ήταν ο αγώνας που έλαμψε το άστρο του Σίνισα Μιχαϊλόβιτς. Στο 25’ με ένα φάουλ από αυτά που θα γίνονταν σήμα κατατεθέν του τα επόμενα χρόνια έκανε το 1-0 και ο Ερυθρός έδειξε να “κλειδώνει” την πρόκριση.

Ωστόσο οι Βαυαροί είχαν άλλη άποψη και σε τέσσερα λεπτά έφεραν τούμπα το ματς στο 62’ ο Κλάους Αουγκένταλερ εκτέλεσε ένα φάουλ που έμοιαζε εύκολη λεία για τον Στογιάνοβιτς ο οποίος όμως έκανε λάθος, η μπάλα πέρασε από κάτω του και η Μπάγερν έκανε το 1-1, ενώ στο 66’ ο Μπάντερ έκανε το 1-2 ισοφαρίζοντας το σκορ του πρώτου αγώνα με το φινάλε να αποδεικνύεται δραματικό.

Το ματς πλησίαζε προς το τέλος του και όλα έδειχναν πως θα είχε παράταση. Λίγο πριν το τέλος ο Γιούγκοβιτς άρχισε να εφορμά προς την περιοχή της Μπάγερν, άλλα κόπηκε με τη μπάλα να φθάνει στον Προσινέτσκι ο οποίος κλείστηκε και γύρισε τη μπάλα στον Μιχαϊλόβιτς αυτός με μια από τις “φονικές” του σέντρες με το αριστερό έψαξε τον Πάντσεφ, όμως πριν η μπάλα φτάσει στον φορ του Ερυθρού Αστέρα ο Αουγκένταλερ έβαλε το πόδι του για να την κόψει και η μπάλα έμοιαζε μια εύκολη λεία για τον τερματοφύλακα Άουμαν, όμως σαν ένα παιχνίδι της μοίρας πέρασε από πάνω του με τον Αστέρα να ισοφαρίζει και να κάνει το 2-2 και ταυτόχρονα να κλείνει το εισιτήριο για τον τελικό στις 29 Μαΐου στο Σαν Νίκολα του Μπάρι κόντρα στους “γκαλάκτικος” της Μαρσέιγ.

Παρόλο που όλοι περίμεναν έναν σπουδαίο τελικό με δύο ομάδες που είχαν κλέψει την παράσταση Λιούπικο Πέτροβιτς και Ραϊμόν Γκέταλς αποφάσισαν κατά κύριο λόγο να διατηρήσουν ανέπαφη την εστία τους αλληλοεξουδετερώνοντας τα επιθετικά τους όπλα και έτσι το 0-0 ήρθε φυσιολογικά τόσο στην κανονική διάρκεια με αποτέλεσμα το παιχνίδι να πάει στα πέναλτι όπου οι Σέρβοι ήταν πιο ψύχραιμοι και πιο σίγουροι, επικρατώντας με 5-3.

Ο Λιούπκο Πέτροβιτς που κατάφερε να κρατήσει την ομάδα των διαφορετικών εθνοτήτων συσπειρωμένη, καθώς ήδη είχε ξεκινήσει ο εμφύλιος πόλεμος που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ακόμα και σήμερα νιώθει σίγουρος πως αν το παιχνίδι πήγαινε στα πέναλτι η ομάδα του θα κέρδιζε 100% και υπεραμύνθηκε της απόφασής του.

“Θυμάμαι τη συνάντηση με τους παίκτες πριν τον αγώνα με τη Μαρσέιγ. Τους μίλησα και επέμεινα ότι πρέπει να είμαστε προσηλωμένοι αμυντικά. Τους εξήγησα σε ποιες θέσεις πρέπει να βρίσκονται στο γήπεδο, πώς να κινηθούν, πώς να προστατέψουν ο ένας τον άλλον κι ενώ μιλούσα και ήμουν απορροφημένος σ’ αυτά που έλεγα ο «Μίχα» παρεμβαίνει στη μέση της πρότασης και ανακατεύτηκε με τον τρόπο που μόνο αυτός μπορούσε και είπε «Κόουτς, τι θα κάνουμε όταν έχουμε τη μπάλα, τι πρέπει να κάνουμε;». Τον κοίταξα, ήταν σοβαρός και με το χαρακτηριστικό μακρύ μαλλί του και του είπα «αν δεν ξέρεις τι να κάνεις με τη μπάλα δώσε τη στον αντίπαλο και άρχισε να αμύνεται ξανά» και με κοίταξε και εκείνα τα πελώρια μάτια του“, θυμήθηκε αρχικά ο Πέτροβιτς στο kurir.

“Στο πρωτάθλημα Γιουγκοσλαβίας είχαμε έναν κανονισμό μετά από κάθε ισοπαλία σουτάραμε πέναλτι, οπότε είχαμε προπονηθεί γι’ αυτό. Ήξερα ότι πρώτος θα σουτάρει ή ο Προσινέτσκι ή ο Μπίνιτς, μετά ο Μπελοντέντιτσι και θα ακολουθούσαν ο Μιχαϊλόβιτς και ο Πάντσεφ. Ήμασταν δυνατοί πνευματικά και ήμουν σίγουρος ότι εάν πηγαίναμε στα πέναλτι, θα κερδίζαμε 100% τη Μαρσέιγ. Ο «Μίχα» ήταν εκπληκτικός εκεί, ήταν σίγουρος για τον εαυτό του“, προσέθεσε.

“Θυμάμαι τα πάντα και ανατριχιάζω ακόμα και σήμερα. Το πρόσωπο του Λιούπκο όταν μας ανακοίνωσε ποιοι θα χτυπήσουν τα πέναλτι. Πρώτα ο Λιούπκο Πέτροβιτς πλησίασε εμένα και μου είπε «θυμάσαι τι συζητήσαμε, τώρα επιστρέφει σε εσένα για εκείνο εναντίον της Μπάγερν. Στη συνέχεια προσέγγισε έναν έναν τους παίκτες που θα εκτελούσαν τα πέναλτι. Πρώτα τον Ρόμπι (Ρόμπερτ Προσινέτσκι) μετά τον Μπίνα (Ντράγκισα Μπίνιτς), έπειτα τον Μίλε (Μίλε Μπελοντέντιτσι), ακολούθησε ο Μίχα (Σίνισα Μιχαϊλόβιτς) και τελευταίος ο Ντάρκο (Ντάρκο Πάντσεφ). Και πήγαμε στη διαδικασία έτσι χαρούμενοι και για ασφαλείς και έπιασα το πέναλτι του Αμόρος. Θυμάμαι πάντα το χαμόγελο του Μίχα. Πώς είναι δυνατόν να μην το ξαναδώ ποτέ”, θυμήθηκε από την πλευρά του ο Στέβαν Στογιάνοβιτς.

Ο Ερυθρός Αστέρας είχε φτάσει τη Γιουγκοσλαβία στην κορυφή του κόσμου σε μία στιγμή που θα ήθελε να ζήσει και ο στρατάρχης Τίτο, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι, Σλοβένοι, Βόσνιοι, Βορειομακεδόνες, Κροάτες, βρέθηκαν στην κορύφη, ωστόσο τα τύμπανα του πολέμου ήδη είχαν ηχήσει και τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο για τη Γιουγκοσλαβία τα επόμενα χρόνια.

Αυτό ήταν οι ανακατατάξεις λόγω του πολέμου έφεραν και το τέλος αυτής της ομάδας, ο Πέτροβιτς έφυγε για την Εσπανιόλ και ακολούθησε κύμα φυγής από τους παίκτες, ο Προσινέτσκι έφυγε το καλοκαίρι του 1992 για τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μπίνιτς για τη Σλάβια Πράγας, ο Στογιάνοβιτς πήγε στο Βέλγιο για την Ανβέρπ και ο Ρέφικ Σαμπανάτζοβιτς ήρθε στα μέρη μας για λογαριασμό της ΑΕΚ. Ο Γιούριτς πήγε στη Θέλτα και τον Ιανουάριο ο Τόσιτς στη Μέριδα και ο Μάροβιτς στη Σουηδία και τη Νόρκεπινγκ.

Παρ’ όλ’ αυτά την επόμενη σεζόν και παρόλο που περιφερόταν πότε στη Βουλγαρία, πότε στην Ουγγαρία σε αναζήτηση έδρας λόγω του πολέμου και με το φορμάτ με τους ομίλους έφτασε πάλι ένα βήμα πριν την πρόκριση στον τελικό, ωστόσο η ήττα από τη Σαμπντόρια στη Σόφια ήταν καθοριστική και μοιραία και μαζί με τη νίκη 3-0 επί της Κόλο Κόλο και την κατάκτηση του διηπειρωτικού σήμανε τέλος αυτής της σπουδαίας ομάδας.

Την επόμενη σεζόν η ομάδα αποψιλώθηκε εντελώς καθώς ο Σίνισα Μιχαϊλόβιτς έφυγε με προορισμό την Ιταλία και τη Ρόμα, ο Ντάρκο Πάντσεφ πήγε στην Ίντερ, ο ΓΙούγκοβιτς στη Σαμπντόρια, ο Σαβίτσεβιτς στη Μίλαν, ο Ναϊντόσκι στην Ισπανία και τη Βαγιαδολίδ, ο Μπελοντέντιτσι στη Βαλένθια και ο Στόσιτς στη Μαγιόρκα. Τον Ιανουάριο του 1993 ο Ραντίνοβιτς μεταγράφηκε στη Σουηδία και τη Ντράγκεφορς και ο Λούκιτς στην Ατλέτικο Μαδρίτης σηματοδοτώντας και τυπικά το τέλος.

Ειδήσεις σήμερα:

Το συγκινητικό “αντίο” της Χαρούλας Αλεξίου στο “Maestro” και τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη

Η Στέλλα Γεωργιάδου μιλά στο DEBATER – «Από εμμονικός θαυμαστής έγινε ο καλύτερος φίλος μου»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Βέβαιος ο Ανδρουλάκης για προσωρινό αντίκτυπο στο ΠΑΣΟΚ στις εκλογές από το σκάνδαλο με την Εύα Καϊλή Στον τελικό του Αμπου Ντάμπι ο Τσιτσιπάς

Ακολουθήστε το debater.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ