Γιώργος Λάνθιμος: Στους κινηματογράφους σήμερα η «Bugonia» – Ποιες άλλες ταινίες έχουν πρεμιέρα

Η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Βουγονία», που καταχειροκροτήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας, αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον των σινεφίλ, αυτή την πρώτη κινηματογραφική εβδομάδα του Νοεμβρίου. Από τις υπόλοιπες έξι πρεμιέρες του επταήμερου, ξεχωρίζουν δυο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, με πρωταγωνίστριες δυο κοπέλες, τη Νοάμ και τη Φατμά, ενώ οι φαν των περιπετειών φαντασίας θα βρουν στα σινεμά το φιλμ «Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη».

Βουγονία

(«Bugonia») Κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, αμερικάνικης, ιρλανδικής και βρετανικής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου, με τους Έμα Στόουν, Τζέσι Πλέμονς. Άινταν Ντέλμπις, Σταύρο Χαλκιά, Αλίσια Σιλβερστόουν κα.

Πριν από λίγες ημέρες ο Γιώργος Λάνθιμος ανακοίνωσε ότι θα κάνει ένα διάλειμμα από τον κινηματογράφο, νιώθοντας εξαντλημένος από τις τρεις τελευταίες του ταινίες, που γύρισε μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια. Πολύ σωστή απόφαση, για έναν δημιουργό, που νιώθει μία καλλιτεχνική κόπωση.

Περισσότερο, όμως, μία σοφή απόφαση, καθώς ο Έλληνας σκηνοθέτης δείχνει να έχει ολοκληρώσει έναν ακόμη κύκλο στην καριέρα του, με σημάδια εξάντλησης και με τον κίνδυνο να καραδοκεί ο πειρασμός της επανάληψης – κάτι που έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται.

Και πριν από αυτό το ξαφνικό «εις το επανιδείν», ο Λάνθιμος μας αποζημιώνει με ένα ακόμη διαπεραστικό, όσο και γοητευτικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, με πολιτικό σχόλιο, που αφήνει μία κάψα στο στομάχι, σατιρίζοντας τους θεσμούς, τις ιδεολογίες, το κατρακύλισμα του ανθρώπου προς τη βαρβαρότητα και τη σήψη, σε μια κοινωνική αταξία.

Ένα σατιρικό φιλμ, μία κατάμαυρη κωμωδία, με επιτηδευμένα γκροτέσκο στιγμές από σπλάτερ, που θα μπορούσε να βρεθεί ανάμεσα στα υποψήφια για Όσκαρ, αν και έχει ταπεινή αφετηρία ως ένα χαλαρό ριμέικ του καλτ πλέον, σουρεαλιστικού sci-fi «Save the Green Planet» του Νοτιοκορεάτη Τζανγκ Τζουν – ουάν.

Η ταινία του Λάνθιμου, που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου και καταχειροκροτήθηκε, έχει όμως και δυο σημαντικά όπλα στη φαρέτρα του: Το οξυδερκές, πυκνό και πολιτικά στοχευμένο σενάριο του Γουίλ Τρέισι, με απολαυστικούς κοφτερούς διαλόγους, αλλά και απολαυστικές ερμηνείες, κυρίως της Έμα Στόουν, που, πέρα από την εκπληκτική υποκριτική της δεινότητα, φαίνεται να αποτελεί και πηγή έμπνευσης για τον Έλληνα σκηνοθέτη.

Ο Τέντι, ένας μοναχικός, ατημέλητος 40χρονος μελισσοκόμος, που μένει μαζί με έναν αγαθό ξάδελφό του στο πατρικό αχούρι, σε μία ερημιά κι έχει μία μητέρα χρόνια σε κώμα, μετά από τη χρήση ενός πειραματικού φαρμάκου μιας φαρμακοβιομηχανίας, της Auxolith, που επίσης παράγει δηλητηριώδη φυτοφάρμακα για να σκοτώνουν τις μέλισσες, έχει μπει για τα καλά στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας.

Απ’ την άλλη, στην ηγεσία της Auxolith είναι η Μισέλ, μία αδίστακτη, υπερφιλόδοξη γυναίκα. Πειθαρχημένη, εγωπαθής, πηγαίνει κάθε μέρα στο γραφείο της αψεγάδιαστη, ντυμένη στην πένα, για να πιέσει ακόμη περισσότερο τους κατωτέρους της, παρά τις αρχές συμπερίληψης και πολιτικής ορθότητας, που διαφημίζει η εταιρεία την οποία διοικεί.

Μπροστά στη θέλησή της για περισσότερα κέρδη, αδιαφορεί πλήρως για την ανθρώπινη ζωή. Συνηθισμένα πράγματα. Ο Τέντι, πείθοντας τον αφελή ξάδελφό του, έχει ένα παρακινδυνευμένο σχέδιο για την Μισέλ, χαρακτηριστικό εκπρόσωπο των αμείλικτων τεχνοκρατών, καθώς πιστεύει ότι αποτελεί όργανο εξωγήινων, από τον πλανήτη Ανδρομέδα, που έχουν έρθει στη γη για την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους.

Θα την απαγάγουν και θα την κρατήσουν μέχρι να τον φέρει σε επαφή με τον Αυτοκράτορα του πλανήτη της, τον οποίο πιστεύει ότι θα τον πείσει, με επιχειρήματα, ότι ο άνθρωπος αξίζει να σωθεί από την καταστροφή.

Το βαθυστόχαστο και πολλές φορές συναρπαστικό κείμενο του σεναριογράφου Γουίλ Τρέισι, κοφτερό σαν λεπίδι, παίζει με το μυαλό του θεατή, αλλάζοντας συνεχώς κατεύθυνση για το τι είναι ηθικό και τι όχι, αναδεικνύοντας τη γελοιότητα του σύγχρονου ανθρώπου και φυσικά όχι μόνο για τα θύματα των θεωριών συνωμοσίας.

Αν υπάρχει μία δικαιολογία για την ιδεολογική ακρότητα των ακτιβιστών, δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για την κυνική, βάρβαρη, αποκρουστική επιβολή των λευκών κολάρων, των ισχυρών ενός συστήματος, που κοιτά μόνο τα κέρδη και την κυριαρχία στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης.

Η μονομαχία αυτών των δυο άκρων, που βρίσκονται αναγκαστικά στο σκληρό παιχνίδι γάτας – ποντικού, χωρίς να είναι ευδιάκριτο ποιος είναι ποιος, θα αποτυπωθεί από τον Λάνθιμο με ένταση και υπηρετώντας το είδος, χωρίς διανοουμενίστικες υπερβολές και ίχνος σοβαροφάνειας, καθώς οι στιγμές αγωνίας και δραματικότητας γίνονται κομμάτια – από σκηνές σπλάτερ, βγαλμένες από καθαρόαιμες καλτ b movies, ένα ζοφερό και συνάμα αστείο σλάπστικ χιούμορ – και ανασυνθέτονται ακόμη πιο διεισδυτικές, αφήνοντας μία βαθιά απαισιοδοξία για το μέλλον του ανθρώπου.

Γιατί αν και ο Τέντι είναι ένας ημίτρελος, αυτά που λέει είναι πολύ κοντά στην αλήθεια, ενώ η σοβαρή και έγκριτη Μισέλ, μπορεί να προκαλεί με την ανηθικότητα και την υποκρισία της, αλλά δυστυχώς δεν ήρθε από το διάστημα, είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που κατασκευάστηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους. Αυτούς που κάνουν κουμάντο και τα εκατομμύρια ακολούθους τους.

Ο Λάνθιμος, διατηρώντας το κινηματογραφικό του σύμπαν, για μια ακόμη φορά, θα επαναλάβει την ιδιοσυγκρασιακή, ασυνήθιστη γραφή του, με τις σινεφίλ αναφορές, τη λοξή ματιά του, την ειρωνική του διάθεση, την αφηγηματική του δεξιοτεχνία, στην οποία συμβάλει τα μέγιστα το μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη.

Μετατρέπει το δράμα σε μία γιγάντια μαύρη φάρσα, για έναν κόσμο που έχει τοποθετήσει στο βάθρο της ηγεσίας ανθρώπους, χωρίς ψυχή και έχοντας χάσει και τελευταία υπολείμματα ανθρωπιάς τους.

Δυστυχώς, το φιλμ δεν είναι μία δυστοπική μελλοντολογική παραβολή, αλλά η αποτύπωση της σημερινής κατάστασης. Μπορεί η αλληγορία του Λάνθιμου να προκαλεί το γέλιο, να σοκάρει, να μαγνητίζει τις αισθήσεις, αλλά στο βάθος καταδεικνύει την καταστροφική μανία του ανθρώπου, τις προσωπικές ευθύνες και βεβαίως ότι δεν μπορεί να περιμένουμε και πολλά από τον μύθο της «Βουγονίας», της ανεφάρμοστης θεωρίας πως οι μέλισσες μπορούν να αναγεννηθούν μόνες τους, μέσα από το πτώμα ενός βοδιού και οι άνθρωποι από τη σήψη τους.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Δύο νεαροί συνωμοσιολόγοι απάγουν την πανίσχυρη CEO μιας μεγάλης εταιρείας, πεπεισμένοι πως είναι μια εξωγήινη με σκοπό να καταστρέψει τον πλανήτη Γη.

Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη

(«Predator: Badlands») Περιπέτεια φαντασίας, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Νταν Τράχτενμπεργκ, με τους Ελ Φάνινγκ, Nτιμίτριους Σούστερ-Κολαματάνγκι, Μάικλ Χόμικ κα.

Τερατοκατάσταση, σε ένα φιλμ από τον Νταν Τράχτενμπεργκ («Θήραμα»), που αποτελεί αυτόνομο κεφάλαιο του φραντσάιζ «Ο Κυνηγός», από το μακρινό 1987 και πρωταγωνιστή τον Σβαρτζενέγκερ, με μία άγρια, δυστοπική, φουτουριστική ιστορία.

Μία περιπέτεια αχαλίνωτης φαντασίας και βαρβαρότητας, που οι σκοτωμοί και οι σφαγές διαδέχονται και πάλι τους σκοτωμούς και τις σφαγές, ενώ το αθώο προσωπάκι της Ελ Φάνινγκ, ανεβάζει συνεχώς την ένταση της αγωνίας και της ανησυχίας για αποτρόπαιες καταστάσεις.

Ο Νταν Τράχτενμπεργκ, μπορεί να επικαλέστηκε ότι οι πηγές έμπνευσής του ήταν από τον Τέρενς Μάλικ, τον «Κόναν τον Βάρβαρο» και τα γουέστερν του Κλιντ Ίστγουντ, αλλά μάλλον η μεγαλύτερη επιρροή του ήταν από το βίντεο γκέιμ Shadow of the Colossus, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Ένας νεαρός κυνηγός, ο Ντεκ, απόκληρος της φυλής του, θα βρεθεί σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη, συναντά το ανδροειδές Τία, που θα τον βοηθήσει να εξολοθρεύσει τους επικίνδυνους κυνηγούς, μέχρι την τελική αναμέτρηση με τον κορυφαίο και άτρωτο Κυνηγό.

Η κουβέντα που λέει η Τία στον Ντεκ, «Εδώ, δεν είσαι θηρευτής, είσαι το θήραμα», δίνει και τον τόνο στην ταινία, στην οποία τα τέρατα μάχονται εξωγήινα αποκρουστικά πλάσματα, με διαλείμματα, τις περισσότερες φορές, χιουμοριστικού σχολιασμού από την Φάνινγκ, που λιγοστές φορές βρίσκουν τον στόχο.

Το φιλμ, ενώ παραπέμπει σε μία συνηθισμένη σύγχρονη περιπέτεια του κυρίαρχου ρεύματος, παραμένει κατά βάση πιστό στις b movies του είδους, με τις ανελέητες σφαγές να δίνουν και να παίρνουν, ενώ ένα κάποιο ενδιαφέρον έχει και η σχέση μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών. Της ακατάβλητης Ελ Φάνιγνκ και του Ντιμίτριους Σούστερ – Κολαματάνγκι, την αμφίεση του οποίου κατασκεύασαν τα στούντιο Gillis, ενώ το κεφάλι είναι αποτέλεσμα εξολοκλήρου ψηφιακής επεξεργασίας.

Το φιλμ, που ασυνείδητα (;) μας εξοικειώνει με τα πρόσωπα των τεράτων, προσφέρει αγωνιώδη περιπέτεια, αρκετά διασκεδαστική για το νεαρό κοινό και τους φαν του είδους, στους οποίους απευθύνεται.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη ένας νεαρός Κυνηγός, απόκληρος της φυλής του, βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο στην Tία και ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι αναζητώντας τον απόλυτο αντίπαλο.

Συνύπαρξη, Λέμε Τώρα!

(«Coexistence, My Ass!») Ντοκιμαντέρ, γαλλικής και αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Άμπερ Φάρες.

Η Νοάμ Σούστερ Ελιάσι, είναι το κεντρικό πρόσωπο του αποκαλυπτικού όσο και τεράστιου ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ, που γύρισε η έμπειρη στο είδος, Λιβανοκαναδέζα σκηνοθέτιδα Άμπερ Φάρες και με το οποίο κέρδισε το ειδικό βραβείο στο Φεστιβάλ του Σάντανς και τον Χρυσό Αλέξανδρο στο 27ο Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Η Ελιάσι, κόρη ειρηνιστών – Ισραηλινός πατέρας και μητέρα περσικής καταγωγής – άνθρωποι που πασχίζουν για την ισότητα μεταξύ Εβραίων και Αράβων, θα μεγαλώσει με τις αξίες του ανθρωπισμού, ζώντας όλα τα παιδικά της χρόνια στην πόλη Νέβε Σαλόμ-Ουατάχ αλ-Σαλάμ, αποκαλούμενη και «Όαση της Ειρήνης», καθώς είναι η μόνη συνειδητά ενοποιημένη σε εβραϊκό και αραβικό πληθυσμό περιοχή του Ισραήλ.

Η Ελιάσι, έντονα πολιτικοποιημένη, έγινε πρωταγωνίστρια της συνύπαρξης των δυο λαών, με τον θαρραλέο χαρακτήρα της και την τόλμη της, για την ανάδειξη της καταπίεσης των Ισραηλινών έναντι των Αράβων, μέσω των κοινωνικών δικτύων, ως stand up κωμικός.

Το φιλμ, έχει ως ραχοκοκαλιά αποσπάσματα από την κωμική ρουτίνα της Ελιάσι, με τις πικρόχολες σατιρικές ατάκες και ερμηνείες, που σιγά σιγά βαραίνουν και στο φινάλε γίνονται κραυγές απόγνωσης. Άρρηκτα συνδεδεμένο με το πολιτικό ζήτημα της περιοχής και με τα ταραχώδη χρόνια του κόβιντ, των οικονομικών σκανδάλων, των διαδηλώσεων και της επανεκλογής του Νετανιάχου, το φιλμ δίνει το στίγμα καταδίκης των κυρίαρχων πολιτικών στο Ισραήλ.

Όμως, η 7η Οκτωβρίου διαλύει τη ρουτίνα, οι συνθήκες αλλάζουν δραματικά, η κατάσταση γίνεται πολύ πιο σύνθετη. Η Όαση της Ειρήνης γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης, στον δημοκρατικό λόγο για τη συνύπαρξη μπαίνει νερό, οι αντί-Νετανιάχου δεν είναι και αντί στη στρατιωτική επέμβαση.

Η Ελιάσι, με μία δόση ουτοπικής αφέλειας, επιμένει ότι η συνύπαρξη παραμένει απλή, αρκεί αυτή να προϋποθέτει την ισότητα, αλλά οι μηχανισμοί δουλεύουν εναντίον κάθε ειρηνικής λύσης, εναντίον κάθε φωνής διαφορετικής από το ισραηλινό κατεστημένο. Ωστόσο, αυτές οι φωνές ανθρωπισμού και στοιχειώδους λογικής έχουν τη σημασία τους, είναι υπαρκτές, λειτουργούν παρηγορητικά και ταυτόχρονα ως απαλός – ακόμη – μοχλός αφύπνισης.

Ένα αποτελεσματικό φιλμ, που προκαλεί πηγαία γέλια, αυθεντική συγκίνηση, οργή και στέλνει το μήνυμα του κατεπείγοντος για μια θλιβερή κατάσταση, που τροφοδοτείται από το μίσος και τον φόβο.

Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα

(«Put Your Soul on Your Hand and Walk») Ντοκιμαντέρ, γαλλικής και παλαιστινιακής παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Σεμπιντέ Φαρσί.

Συνταρακτικό ντοκιμαντέρ, που σφίγγει το στομάχι, δημιουργεί την αίσθηση ότι η ανθρωπότητα έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς, αν και η παρουσία της Φατμά, μίας νεαρής γλυκύτατης Παλαιστίνιας χαρισματικής φωτογράφου, αποκλεισμένης στη Γάζα, που μετατρέπεται σε ανταποκρίτρια της αντικαθεστωτικής Ιρανής σκηνοθέτιδας Σεπιντέ Φαρσί, αποτελεί με το φωτεινό πρόσωπό της, την ελπίδα, την αποφασιστικότητα και το φως στα σκοτάδια, στα οποία έχει εισέλθει για τα καλά ο κόσμος μας.

Η επαφή των δυο γυναικών, για έναν ολόκληρο χρόνο, μέσω βιντεοκλήσεων αποτελεί και το χρονικό μιας αδιανόητης καταστροφής, μίας αποτρόπαιας βαρβαρότητας, μέσω των εικόνων αποκάλυψης που μεταφέρει η 24χρονη Φατμά.

Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ (στην Ελλάδα κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά) που μεταφέρει την καθημερινότητα των βομβαρδισμών στη Γάζα, την πείνα και τον τρόμο, αποτελεί και ένα τεκμήριο, μία αυθεντική μαρτυρία για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν σε εκείνη την καταραμένη λωρίδα γης. Και ταυτόχρονα έχει την αξία του, γιατί αποτυπώνει αυθεντικά την ιστορία ενός προσώπου, που για την παγκόσμια κοινή γνώμη είναι ακόμη ένας αριθμός άμαχου πληθυσμού.

Το φιλμ, μία ημέρα μετά την επιλογή του από το φεστιβάλ των Καννών, θα λάβει άλλη διάσταση, ακόμη πιο σπαρακτική, με την ανακοίνωση ότι η Φατμά Χασόνα, αυτή η θαρραλέα – πόσο ισχνός χαρακτηρισμός για το μεγαλείο της 24χρονης κοπέλας – με το χαμόγελο πάντα, φωτογράφος, είχε σκοτωθεί, μαζί με την οικογένειά της από βομβαρδισμό των ισραηλινών δυνάμεων.

Και πραγματικά δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς με τις μικρές αδυναμίες ή τα ισχυρά προτερήματα του ντοκιμαντέρ της Φαρσί, καθώς ο χαμός της 24χρονης Φατμά, από μόνος του αποτελεί μία ηθική κηλίδα για την παγκόσμια ιστορία, μαζί με τους περισσότερους από 60.000 νεκρούς στη Λωρίδα της Γάζας.

Christy

(«Christy») Βιογραφικό δράμα, αμερικάνικης παραγωγής του 2025, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Μισό, με τους Σίντνεϊ Σουίνι, Μπεν Φόστερ, Μέριτ Γουίβερ, Ίθαν Εμπρι, Τζες Γκάμπορ κα.

Το αστεράκι της Σίντνεϊ Σουίνι που ανέτειλε μέσα από τηλεοπτικές παραγωγές («Euphoria») και κάποιες εντελώς αδιάφορες εύπεπτες νεανικές κομεντί, είναι φανερό ότι δύσκολα θα λάμψει στη μεγάλη οθόνη, παρά τις μεγάλες προσπάθειες ενός συστήματος της σόου μπιζ, να την επιβάλει ως αστέρι που θα φωτίσει την κινηματογραφική βιομηχανία.

Η Σουίνι, που κι εδώ καταβάλλει προσπάθειες για να στρέψει το ενδιαφέρον πάνω της, να πάρει πάση θυσία έστω μία υποψηφιότητα για ένα Όσκαρ, θα μεταμορφωθεί από το γλυκό – χολιγουντιανό – κορίτσι σε μία πυγμάχο, ένα ασχημόπαπο, που θα ενηλικιωθεί βίαια, σε έναν αγώνα ανθεκτικότητας και επιβίωσης.

Μάταια, όμως. Αφενός, η ίδια δεν μπορεί να πείσει και ιδιαίτερα για αυτή τη μεταμόρφωση, μένοντας απελπιστικά στην επιφάνεια και αφετέρου γιατί το βιογραφικό αθλητικό δράμα του Ντέιβιντ Μισό, που βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Κρίστι Μάρτιν, της πιο πετυχημένης Αμερικανίδας πυγμάχου, έχει περισσότερα χτυπήματα από κλισέ, ακόμη και από αυτά που πέφτουν πάνω στο ρινγκ.

Η Κρίστι, αφού διέπρεψε στον αθλητισμό και φοίτησε στο κολέγιο με υποτροφία στο μπάσκετ, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 θα αρχίσει να αγωνίζεται και να κερδίζει σε διαγωνισμούς «Σκληρής Γυναίκας», πριν ξεκινήσει να προπονείται στην πυγμαχία με τον Τζιμ Μάρτιν.

Η καριέρα της θα εξελιχθεί πολύ πετυχημένα, σε ένα άθλημα που βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, ενώ θα παντρευτεί και τον προπονητή της, παρά τα 25 χρόνια διαφοράς τους. Μια σχέση που θα εντείνει την αλληλεξάρτηση του ζεύγους και επιδεινώνεται από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και τη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση της Κρίστι, την οποία ο άντρας της προσπάθησε να δολοφονήσει.

Ο Ντέιβιντ Μισό, που είχε τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού και της κριτικής με το «Χρίσμα», το μακρινό 2010, εδώ φαίνεται αρκετά βαριεστημένος, αφήνοντας την ιστορία του και το προβλέψιμο σενάριο, στο μαγικό χέρι του αυτόματου πιλότου και στα τετριμμένα, αφήνοντας τους χαρακτήρες στην τύχη τους, κυρίως ως επιδερμικές γραφικότητες, ενώ ο εκβιασμός του συναισθήματος και της συγκίνησης που επιχειρείται βγάζει μάτι σε αυτό το αδιάφορο βιογραφικό δράμα, που πολλές φορές μοιάζει με σύνοψη της Wikipedia.

Όσον αφορά τη Σουίνι, παρά τις προσπάθειές της να μας πείσει ότι αξίζει κάτι καλύτερο, βασιζόμενη στην εξωτερική της μεταμόρφωση, παραμένει ένα εντελώς αδιόφορο υποκριτικά κορίτσι, περιορισμένων δυνατοτήτων, που περισσότερο αξίζει ως παράδειγμα ακόμη μίας ηθοποιού, που το σταρ σύστεμ προσπαθεί να επιβάλει ως σταρ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Κρίστι, που διέπρεψε στον αθλητισμό στα νιάτα της, θα μπει στον κόσμο του γυναικείου μποξ, με ιδιαίτερη επιτυχία, θα παντρευτεί τον κατά πολύ μεγαλύτερο προπονητή της και η ζωή της θα φτάσει σε αδιέξοδο.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Η Τελετουργία

(«The Surrender») Ταινία τρόμου, απ’ αυτές που έχουν μία καλή αρχική ιδέα, θέλουν να μιλήσουν για πολλά, να επεκταθούν πέρα από τα συνηθισμένα και τη σκιά τους και καταλήγουν ένα κουβάρι ανατριχιαστικών σκηνών, τραγελαφικών χαρακτήρων και ασυνάρτητων αλληγοριών για τη σχέση μίας μητέρας και μιας κόρης των ψυχικών τραυμάτων τους, την απώλεια, την ενοχή και την ανάγκη λύτρωσης.

Ο πατριάρχης μιας οικογένειας πεθαίνει και η τεταμένη σχέση μητέρας και κόρης βυθίζεται σε αχαρτογράφητα νερά, καθώς η πρώτη προσλαμβάνει έναν μυστηριώδη άνδρα για να τη βοηθήσει να φέρει πίσω τον σύζυγό της.

Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τη Τζούλια Μαξ, με τους Κόλμπι Μίνιφι, Κέιτ Μπέρτον και Τσέλσι Όλντεν.

Grand Prix: Ο Γύρος της Ευρώπης

(«Grand Prix of Europe») Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων, που γυρίστηκε, με αφορμή του εορτασμού του γερμανικού θεματικού πάρκου Europa-Park στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, από τον Βάλντεμαρ Φαστ. Το ψηφιακό animation θέλει την Έντα, ένα μικρό ποντίκι, με μεγάλα όνειρα, αρπάζει την ευκαιρία να αγωνιστεί στο ευρωπαϊκό Γκραν Πρι μεταμφιεσμένη στον ήρωά της.

Το φιλμ προβάλλεται μεταγλωττισμένο στα ελληνικά.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ