Αργύρης Ξάφης: Σε βαρύ πένθος η οικογένεια του γνωστού ηθοποιού – Έφυγε από την ζωή η μητέρα του

Στο πένθος βυθίστηκε η οικογένεια του γνωστού ηθοποιού Αργύρη Ξάφη καθώς, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος σε ανάρτηση του, η μητέρα του έφυγε από την ζωή το πρωί της Κυριακής (28/12).

Μάλιστα, ο κ. Ξάφης εξομολογήθηκε ότι τέτοιες ημέρες πριν από τέσσερα χρόνια πέθανε ο πατέρας του. 

Η ανάρτηση του:

«Ξέχνα ρε Μπίλη τη Φανή.

Η μητέρα μου πέθανε σήμερα. Η Φανή. Καθόλου πλήρης ημερών. Ελπίζω μέσα της να ήταν πλήρης αγάπης από τη Φρόσω κι από μένα, απ´ τις φίλες και τα αδέρφια της. Νομίζω ήταν.

Τέτοιες μέρες πριν 4 χρόνια χάσαμε -πάλι σε νοσοκομείο- τον πατέρα μου. Ο Βασίλης. Μέσα στον covid. Δεν μπορέσαμε καν να τον αποχαιρετίσουμε σωστά, άσχημες εικόνες, τραυματικές, που λέμε να τις αφήσουμε κι αυτές πίσω μας.

Η μητέρα μου, η λατρεία μου, είχε καρκίνο. Παντού πια. Η αδύναμη καρδούλα της δεν επέτρεπε ισχυρές θεραπείες και έτσι δοκίμαζαν, οι καταπληκτικοί γιατροί που την πρόσεχαν, συνεχώς καινούρια σχήματα μιας και απέρριπτε σωματικά τα προηγούμενα, την διέλυαν κάθε φορά με την τοξικότητά τους.
Όταν πρωτοδιαγνώστηκε το 2021, ο καινούριος νόμος που είχε μόλις φέρει ο Μητσοτάκης, δεν τις επέτρεπε να πάρει το μοναδικό φάρμακο που θα την έσωζε. Ήταν ανασφάλιστη.

Ο γιατρός που την πρόσεχε, ως ιδιώτης, δεν μπορούσε να γράψει το συγκεκριμένο φάρμακο σε ανασφάλιστη. Έπρεπε να το κάνει γιατρός του δημοσίου. Τα μοναδικά ραντεβού που μας έδινε το 1535 ήταν αρκετούς μήνες αργότερα, μάλλον αφού θα την είχαμε χάσει. Όσοι με ξέρουν πιο κοντά, ξέρουν ότι τότε κάναμε τεράστιο αγώνα να βρούμε ένα μέσον ώστε να μας γράψει το ibrance, ντρέπομαι που το λέω, αλλά αυτό κάναμε γιατί ήταν επείγον.
Τελικά δεν βρήκαμε, αλλά βρήκαμε την λύση να κάνουμε μια πρόσληψη στην μάνα μου, ώστε να εμφανιστεί ως ασφαλισμένη και να μπορεί να τις τα γράψει άμεσα ο ιδιώτης και να την προλάβουμε. Έτσι βέβαια έχανε τη σύνταξη χηρείας και άλλα δικαιώματα, αλλά ήταν πιο σημαντικό να νικήσουμε τον άμεσο κίνδυνο.

Πάω λίγο πίσω πάλι, πριν τις θεραπείες.

1 μέρα αφού βγήκε από την μαστεκτομή η μαμά, ο πατέρας μου μπήκε στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό. Θυμάμαι φτάνοντας στο Αγία Όλγα, οι εργαζόμενοι, που είχαν μειωθεί τρομακτικά λόγω κοβιντ, διαδήλωναν έξω από το νοσοκομείο. Έλεγαν ότι ο νεοδιορισμένος διευθυντής του νοσοκομείου ήταν άσχετος και βύσμα και συνεχώς σε ταξίδια για ιατρικά συνέδρια.

Μέσα ζήσαμε και την σκληρή αλήθεια όλων αυτών: ούτε πάπια, ούτε κουβέρτα, χάος, 2 άνθρωποι έτρεχαν για 100-120 ασθενείς, οι άρρωστοι πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο (απ´ τον θάλαμο του πατέρα μου έφυγαν 5 από τους 6 -κανείς δεν είχε μπει για κοβιντ, αλλά κολλούσαν από το χάος του νοσοκομείου με τις αφύλακτες εισόδους και τους εκτεθειμένους σε όλα νοσηλευτές. Δεν ψέγω αυτούς -ούτε για αστείο!, θυσία είχαν γίνει οι άνθρωποι-, δεν υπήρχαν αντικαταστάτες και έτρεχαν για όλα οι ίδιοι).

Σκεφτόμασταν να το τρέξουμε δικαστικά έχοντας μαζέψει αρκετό υλικό κακής διαχείρισης (ενδεικτικά πρόλαβα τον πατέρα μου κυριολεκτικά κατα τύχη σε έναν διάδρομο που τον πήγαιναν για αφαίρεση νεφρού ενώ είχε μπει για εγκεφαλικό!). Αλλά η σκέψη ότι θα την πληρώσουν πάλι κάποιοι που δεν φταίνε και το σύστημα θα συνεχίζει να θερίζει κόσμο, μας απέτρεψε. Και ακόμα περισσότερο η θλίψη από τον χαμό του πατέρα μας και η ανάγκη στήριξης της μαμάς μας, μας έκανε να το αφήσουμε εντελώς στην άκρη.

4 χρόνια μετά.

Η μαμά είχε γεμίσει. Οι θεραπείες άλλαζαν, κάθε βήμα γινόταν και πιο δύσκολο. Η μητέρα μου λίγες μέρες πριν, μου έστελνε βίντεο από την εξεταστική του ΟΠΟΚΕΠΕ, γελώντας. Δύσκολα, αλλά γελώντας. Αυτή ήξερε τι περνούσε, πόσο πόνο μας έκρυβε. Λέγοντάς μας πόσο μας αγαπάει και πόσο περήφανη είναι για μας και πόσο θέλει να τα καταφέρει.

Αλλά το κεφάλι δεν αστειεύεται. Αυτό ορίζει το παιχνίδι. Αυτό ανοιγοκλείνει τις λειτουργίες του σώματος. Αυτός ο ανεξερεύνητος πλανήτης, το κεφάλι.
Έτσι άρχισε να δίνει τις τελικές εντολές. Και σήμερα έκλεισε και την καρδιά. Και αυτό το πλάσμα, που μέσα της αναγνωρίζω το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μου, τη φωνή μου – της. Τα χούγια μου – της. Το πόσο troll είμαι – είναι – ήταν. Το γέλιο και το κλάμα της – μου. Τα μάτια της.

Έκλεισε τα πάντα. Ησύχασε. Εκωφαντικά. Άντε να το χωνέψω αυτό. Άντε να χωνέψω πως είναι σύμπτωση πως έφυγε ίδιες μέρες με το αγόρι της (που είχαμε βρει κρυμμένα πακέτα τσιγάρα τον καιρό που νοσηλευόταν το κορίτσι του – αιώνια ερωτευμένος έφηβος)

Άντε να χωνέψω πως το τραγούδι που κορόιδευα μικρός ως άνοστο και τώρα έχει κολλήσει στο μυαλό μου, κρατώντας με άυπνο,
δεν είναι το ρέκβιεμ, δεν είναι η προσωπική μου “λειτουργία υπέρ τεθνεώτων” μου καθώς τους φαντάζομαι με το μικρό μας Φίατ 127, όπως τους θυμάμαι μικρός κάπου στα 80s, να φεύγουν παρέα για κάπου και το ράδιο να παίζει.

“Όσο και να το θέλεις πια, δεν πρόκειται να ξαναρθεί”», έγραψε στην ανάρτηση του ο Αργύρης Ξάφης.