Ιτούδης: “Οδεύουμε σε λίγκα 24 ομάδων, θέλουμε τουλάχιστον 12 στα playoff της EuroLeague”

Ο Δημήτρης Ιτούδης επιστρέφει φέτος στην EuroLeague μετά την κατάκτηση του EuroCup με την Χάποελ Τελ Αβίβ και μίλησε, μεταξύ άλλων, για την επέκταση της λίγκας και την αύξηση των ομάδων που συνεπάγεται και την αύξηση των ταξιδιών και της κόπωσης.

Μιλώντας στην ιστοσελίδα της Ένωσης Προπονητών της EuroLeague για τις αλλαγές στη φετινή λίγκα αλλά και για τα μελλοντικά σχέδια «αναγκαίας» ανάπτυξη ο έμπειρος προπονητής υποστήριξε ότι οι 20 ομάδες είναι μόνο η αρχή.

Παράλληλα, παραδέχθηκε πώς αντιλαμβάνεται πως η αύξηση των ομάδων σε 20, θα φέρει νέες προκλήσεις στους προπονητές και τις ομάδες.

Αναλυτικά τα όσα είπε ο Ιτούδης:

Τι σημαίνει μια EuroLeague 20 ομάδων για έναν προπονητή; 
«Σημαίνει περισσότερες υποχρεώσεις, περισσότερες διπλές αγωνιστικές, περισσότερα ταξίδια, ειδικά για τη Χάποελ Τελ Αβίβ, καθώς παίζουμε τα εντός έδρας παιχνίδια μας στη Βουλγαρία. Ως πρόεδρος της EHCB θεωρώ ότι πρέπει να εξετάσουμε πιο προσεκτικά το αγωνιστικό σκέλος της λίγκας.

Όταν ήμασταν 16 ομάδες, οι οκτώ έμπαιναν στα playoffs, δηλαδή το 50% ,ποσοστό κοντά σε αυτό του ΝΒΑ. Με την αύξηση στις 18 ομάδες δεν άλλαξε τίποτα, κι έτσι οι προπονητές πιέσαμε για το play-in. Τώρα με 20 ομάδες, τα playoffs παραμένουν για οκτώ, άρα μόλις το 40%, και μόνο με το play-in φτάνουμε ξανά στο 50%. Αυτό σημαίνει ότι 12 από τις 20 ομάδες θα μείνουν εκτός και η σεζόν τους θα θεωρηθεί αποτυχημένη.

Πρέπει να διαμορφώσουμε και να εξελίξουμε περισσότερο το σύστημα, είτε με δύο περιφέρειες είτε γεωγραφικά, είτε με κλήρωση. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον 12 ομάδες στην postseason, με διευρυμένο play-in. Στο ΝΒΑ, 16 από τις 30 ομάδες μπαίνουν στα playoffs· με το play-in ο αριθμός ανεβαίνει στις 20, δηλαδή το 67%. Γιατί εμείς να μένουμε στις οκτώ; Νομίζω ότι στο μέλλον θα πάμε σε ακόμα περισσότερες ομάδες και πλήρη playoffs, οπότε πρέπει να κινηθούμε βήμα-βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.»

Πώς ανταπεξέρχονται προπονητές και ομάδες στον σχεδόν διπλάσιο αριθμό διπλών αγωνιστικών και στις επιπλέον μετακινήσεις;
«Όλες οι ομάδες έχουν πλέον ρόστερ 16-17 παικτών, κάτι που οφείλεται και στις υποχρεώσεις των εγχώριων πρωταθλημάτων. Χρειαζόμαστε περισσότερους παίκτες για ροτέισον, γι’ αυτό μεγαλώσαμε τα ρόστερ. Προβλέπουμε τραυματισμούς και κόπωση.

Το πρόβλημα είναι οι διαφορές στους κανονισμούς από χώρα σε χώρα. Στο Ισραήλ, για παράδειγμα, επιτρέπονται πέντε ξένοι και πρέπει πάντα να παίζει ένας Ισραηλινός. Στην Τουρκία παλέψαμε και τώρα επιτρέπονται επτά ξένοι. Η EuroLeague δεν έχει τέτοιους περιορισμούς, και σωστά: αν μετράμε διαβατήρια, παύουμε να είμαστε προπονητές και γινόμαστε… λογιστές.

Η Ισπανία έχει το σύστημα “COTONOU”, που είναι έξυπνο και συνδέεται με τις επιτυχίες της εθνικής τους ομάδας και το ανταγωνιστικότερο εγχώριο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Όλοι πρέπει να ακολουθήσουν ένα ενιαίο πλαίσιο, που θα αφορά ακόμα και μισθούς και φορολογία. Είμαστε σε συζητήσεις με την EuroLeague για μια συμφωνία-πλαίσιο που θα αφορά τους προπονητές. Ακόμα κι αν κάθε χώρα έχει διαφορετικό φορολογικό σύστημα, ιδανικά η EuroLeague ως οργανισμός θα πρέπει να λειτουργεί με ενιαία υποχρέωση για όλους τους συλλόγους.»

Γιατί είναι σημαντικό αυτά να λυθούν σύντομα;
«Γιατί οδεύουμε προς τις 22 ή και 24 ομάδες. Αυτό σημαίνει πως αργά ή γρήγορα θα υπάρξει σύστημα δύο ομίλων, οπότε πρέπει να αυξηθεί και ο αριθμός των ομάδων που θα συμμετέχουν στα playoffs.

Είναι επίσης ώρα να συζητήσουμε πώς θα κλείνει η σεζόν. Για παράδειγμα, μήπως ο τελικός ή οι τελικοί της EuroLeague να είναι τα τελευταία παιχνίδια της χρονιάς, όπως γίνεται στο ποδόσφαιρο; Δεν γίνεται να παίζουν οι ομάδες εγχώριους τελικούς μετά το Final Four. Αυτό προϋποθέτει συνεννόηση και συνεργασία, που σήμερα δεν υπάρχει. Θα θέλαμε όλοι να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι και να βρούμε λύσεις.»

Ενόψει της συνάντησης με FIBA και NBA, πιστεύετε πως η συζήτηση με τη FIBA πρέπει να γίνει σε άλλο πλαίσιο, πέρα από το «NBA Europe»;
«Φυσικά. Είναι μια ευκαιρία να συζητήσουμε όλοι μαζί. Δεν πρέπει να πληγωνόμαστε από τις διαφορετικές απόψεις, αλλά να βρίσκουμε τρόπους επικοινωνίας. Αυτό αφορά και την ίδια την EuroLeague.

Κάθε ομάδα που μπαίνει στη διοργάνωση πρέπει να έχει συμβόλαιο με ελάχιστες εγγυήσεις, εφόσον γίνει μέτοχος. Από τη στιγμή που μπαίνει στη διοργάνωση, πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον τριετές συμβόλαιο. Η Παρτίζαν και ο Ερυθρός Αστέρας το έκαναν, το Ντουμπάι πήρε πενταετές. Όποιος γίνεται μέτοχος πρέπει να έχει δικαίωμα ψήφου αλλά και τις αντίστοιχες ευθύνες. Δεν μπορείς να γίνεις μέτοχος “κατά τύχη”.

Στον αθλητισμό δε γίνεται σοβαρός προγραμματισμός σε ορίζοντα ενός έτους. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες και κανείς δε σχεδιάζει την επιχείρησή του με ορίζοντα ενός έτους.»