“Cry Macho“: Αγαπάμε τον Κλιντ Ιστγουντ για πολλούς λόγους. Όχι μόνο για το ένδοξο κινηματογραφικό του παρελθόν και την εμβληματική του φυσιογνωμία είτε ως “μοναχικός” και “μάτσο” καουμπόι, είτε ως επιθεωρητής Κάλαχαν, αλλά κυρίως για το μεταγενέστερο θάρρος του να καθίσει πίσω από την κάμερα “αποδομώντας” εντέχνως με τις ταινίες του ένα κομμάτι του ίδιου του κινηματογραφικού εαυτού.
Στα χνάρια του “Gran Torino”
Πιάνοντας το νήμα από το “Million Dollar Baby” και το “Gran Torino”, ο Κλιντ στα 91 του χρόνια, στο “Cry Macho” επανατοποθετεί στο επίκεντρο της ιστορίας του έναν πρώην “macho” άνδρα που βαδίζοντας στη δύση της ζωής του, ανακαλύπτει την κρυφή αρετή της τρυφερότητας που υπερνικά το περίβλημα της σκληρής και επιτηδευμένης αρρενωπότητας.
Ο ήρωας μας, Μάικ Μάιλο (ερμηνευμένος από τον ίδιο τον Ίστγουντ) αναλαμβάνει για χάρη ενός παλιού φίλου, να φέρει στο Τέξας τον γιό του που μένει με την μητέρα του στο Μεξικό. Ο Μάιλο, παρηκμασμένος και μόνος στη ζωή, μέσα από το ταξίδι του στον καυτό ήλιο του Μεξικό, θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση πατέρα-γιου με τον ατίθασο Ράφα, που θα του θυμίσει τα χρόνια που διέπρεπε στο ροντέο.
Το “Cry Macho” από την πρώτη του κι όλας σεκάνς μιλάει για το “τέλος” και τον “θάνατο”. Ο Κλιντ Ίστγουντ με το βαρύ του περπάτημα και το αγέρωχο παρουσιαστικό του ακούει τον εργοδότη του να τον απολύει από το ροντέο που εργαζόταν λέγοντας του ότι “ήρθε η ώρα για τους νέους”. Με λίγα λόγια ότι ο Μαικ-Κλιντ ανήκει σε μια άλλη εποχή.
Αντίστοιχα και το “Cry Macho” ανήκει κινηματογραφικά σε μια άλλη εποχή. Είναι μια ταινία με γραφή και διάρθρωση αρκετά παλιακή, σαν να βγήκε από τη δεκαετία του 70 ή του 80. Η σεναριακή διάρθρωση της ιστορίας δεν θέλει ούτε να μας συναρπάσει, ούτε να μας καθηλώσει. Μοιάζει περισσότερο σαν μια αφορμή για τον γερό-Κλιντ να αναλογιστεί τη ζωή του μέσα κι έξω από το σινεμά.
Η κρυφή γοητεία της απλότητας
Σε αυτό τον προσωπικό απολογισμό, ο Ίστγουντ “αποθεώνει” την κρυφή γοητεία της απλότητας. Φιλοτεχνεί πάνω στην απόμακρη και “συντηρητική” του φιγούρα, την άγνωστη πτυχή του μοναχικού άνδρα που συνειδητοποιεί ότι το μυστήριο της ζωής, υπάρχει πίσω από ένα γεύμα με τορτίγιες που προσφέρει μια τρυφερή Μεξικάνα. Πίσω από το γλυκόπικρο μονοπάτι της ενηλικίωσης ενός αγοριού που πρόωρα βαδίζει μόνο στη ζωή. Πίσω από ένα τάνγκο σε μεξικανικούς ρυθμούς.
Και όταν αντικρύζεις τον συντηρητικό και ρεπουμπλικάνο Κλιντ Ίστγουντ να αποτείνει με τόση μεγάλη τρυφερότητα έναν φόρο τιμής στη διαφορετικότητα και στην ανεκτικότητα δεν μπορείς παρά να λυγίσεις και ενδεχομένως να συγχωρήσεις και να παραβλέψεις την αφέλεια του σεναρίου και τον κάπως απλουστευτικό τρόπο με τον οποίο η ταινία επιλέγει να παρουσιάσει τους ήρωες της.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΕΝΝΑΣ
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"