Το αφήγημα της καταστροφής δεν κόβει πια εισιτήρια, δεν αβγατίζει το κομματικό ή το προσωπικό κεφάλαιο και κυρίως δεν στέλνει στην ιστορική λήθη την ανάρμοστη συνθηματολογία της πολιτικής απομόνωσης. Τα αλυχτίσματα για την εξωτερική πολιτική ΙΧ που ασκεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του εδώ και 54 μήνες, δεν παραγράφονται. Ούτε διασώζουν από την πολιτική απαξία με νέα εφευρήματα που επιχειρούν να φωτίσουν κάποιες αθέατες παραδόσεις άνευ όρων και ή δήθεν νέες εθνικές ήττες. Η χώρα σε λιγότερο από 5 χρόνια ανέκτησε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο οικονομικά και γεωπολιτικά, όσο και αν οι σειρήνες του λαϊκισμού επιχειρούν να καλύψουν τον εκκωφαντικό θόρυβο από τα άλματα που έχει κάνει. Οι θιασώτες του «δόγματος» ότι η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός και οι υπερασπιστές της τακτικής του ρίσκου αντί της θωράκισης εξακολουθούν να προσβάλουν τη συλλογική μνήμη και να προκαλούν την κοινή λογική, δίχως ίχνος πολιτικής ευθιξίας.
Όταν ο Μητσοτάκης έβαζε με την ομιλία του στο Κογκρέσο πάνω στο άρμα των ελληνικών θέσεων τη διακομματική στήριξη από την αμερικανική πολιτική σκηνή, ήταν ο «yes man» που έφερνε ακόμη μια εθνική ήττα. Όταν ο Μητσοτάκης έδινε σάρκα και οστά στην πρώτη επέκταση των εθνικών ορίων μετά από δεκαετίες ήταν ο υποτακτικός ηγέτης στα κελεύσματα των φιλότουρκων Αμερικανών γιατί δεν έπραττε το ίδιο και στο Αιγαίο. Όταν ο Μητσοτάκης έβαφε γαλάζια τα φτερά των γαλλικών Rafale και ύψωνε την ελληνική σημαία στις Belharra, ήταν ο ανεύθυνος πρωθυπουργός που αποφάσιζε κόντρα στις επιχειρησιακές απαιτήσεις. Όταν ο Μητσοτάκης ολοκλήρωνε τη στρατηγική νίκη για την ελληνική διπλωματία με την ένταξη της χώρας μας στο πρόγραμμα των F-35, ήταν η μετενσάρκωση του «Τσοβόλα» που τα έδινε όλα από το ανύπαρκτο «μαξιλάρι» της χρηστής οικονομικής πολιτικής της «πρώτης φοράς». Ο Μητσοτάκης ο δεδομένος, ο υποτακτικός, ο φοβικός εξόπλισε τις Ένοπλες Δυνάμεις αλλά νοικοκύρεψε την οικονομία ώστε κόντρα στα ειωθότα της εποχής Τσοβόλα, οι πολλαπλασιαστές ισχύος που απέκτησαν να μην γίνουν σκραπ και να μην «πνίξουν» τους τρεις κλάδους. Κόντρα σε όλα αυτά η αντιπολίτευση ανακαλύπτει νέες εθνικές αποτυχίες. Ανεβάζει το έργο για τις εξασφαλίσεις που δεν υπάρχουν για τα F-16 που παίρνει η Τουρκία, χωρίς να βλέπουν ότι η «επιτυχία» του ανατολίτικου παζαριού με τη Σουηδία, από πίσω της κρύβει μια διπλωματική ήττα. Η Άγκυρα πήρε αλλά δέχτηκε και όσα της ζήτησαν οι ΗΠΑ και το κυριότερο το πέρασμα της «θηλιάς» που αφορά στον όρο της μη παραβίασης στο Αιγαίο. Κάθε «στραβή» στο όνομα μιας δήθεν «γαλάζιας» πατρίδας, θα επιστρέψει την Άγκυρα στην αφετηρία. Επαίτη ή απόκληρη όπως στην περίπτωση των F-35. Και σε αυτήν τη διπλωματική εξίσωση δεν έχει προστεθεί και ο παράγοντας της εξοπλιστικής συνεργασίας με την Κύπρο.
Αυτά είναι τα δεδομένα που η αντιπολίτευση θέλει να παραμορφώσει αξιώνοντας ούτε λίγο, ούτε πολύ τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απαγορεύσει στην κυβέρνηση Μπάιντεν να πουλήσει εξοπλισμούς στην Τουρκία. Τώρα είναι βέβαιο ότι εκτός από αυτήν την ήττα θα ανακαλύψουν και εκείνη που αφορά στην ποιότητα των αμυντικών υλικών που μπαίνουν στο εθνικό οπλοστάσιο. Προσπερνώντας ότι ο Μητσοτάκης με αυτήν την συμφωνία μπαλώνει την «τρύπα» που δημιούργησε το δικό τους εξοπλιστικό πρόγραμμα, με τις αναπαλαιώσεις «σκαραβαίων» που προτιμήθηκαν αντί των «Ferrari» που θα προσγειωθούν στη βάση της Πολεμικής Αεροπορίας σε τρία χρόνια από τώρα. Έτσι πολιτεύονται, με κομμένα φτερά, αλλά χωρίς τσίπα.
*Γράφει ο πολιτικός συντάκτης του debater.gr, Γιώργος Παπακωνσταντίνου
Ο πρωθυπουργός θέλει να ξορκίσει την… κατάρα της δεύτερης θητείας
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"