Πέθανε σε ηλικία 85 ετών ο πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας που ήταν γνωστός και ως «Μισέλ Ντε Γκρες».
Συγκεκριμένα ο πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας ήταν ο μοναδικός εν ζωή εγγονός του Γεωργίου Α’ και συγγενής του εκλιπόντος τέως βασιλιά της Ελλάδας, Κωνσταντίνου, ενώ ξεκίνησε την καριέρα του ως ιστορικός και συγγραφέας.
«Η Μαχαράνη», «Ο Βουρβώνος Μαχαραγιάς», «Ο Τελευταίος Σουλτάνος», «Το Μυστήριο των Κυθήρων», «Μπουμπουλίνα» ήταν κάποια από τα έργα του. Από εκεί και πέρα ο πατέρας του, ήταν ο πρίγκιπας Χριστόφορος της Ελλάδας και της Δανίας (1888-1940) που ήταν ο πέμπτος γιος του Γεωργίου Α΄ και της βασίλισσας Όλγας, και κατά δυο δεκαετίες μικρότερος αδελφός του Κωνσταντίνου Α’. Η μητέρα του Μιχαήλ, Φραγκίσκη της Ορλεάνης, ήταν κόρη του Ιωάννη από τον Οίκο των Βουρβόνων-Ορλεάνης (Maison de Bourbon-Orléans), δούκα του Γκιζ.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μιχαήλ έζησε στο Μαρόκο, ενώ το 1948, μαζί με την μητέρα του Φραγκίσκη μετακόμισαν στο Παρίσι. Πέντε χρόνια αργότερα, η μητέρα του φεύγει από τη ζωή και την κηδεμονία του αναλαμβάνει ο θείος του.
Πρίγκιπας Μιχαήλ: Το συγγραφικό του έργο
Ο Μιχαήλ έχει πλούσιο συγγραφικό έργο. Έχει εκδώσει πάνω από 20 βιβλία, ιστορικές βιογραφίες και μυθιστορήματα. Γαλλική εφημερίδα τον αποκαλούσε, τη δεκαετία του 1980, «συγγραφέα των αεροπορικών μπεστ-σέλερ», με την έννοια του ότι δεν υπήρχε επιβάτης αεροπλάνου, που να μην είχε μαζί του το περίφημο μυθιστόρημα «La nuit du serail», την ιστορία της μικρής Γαλλίδας Αιμέ Ντυμπύκ, που την έπιασαν οι πειρατές και έφθασε να γίνει βαλιντέ-σουλτάνα, δηλαδή βασιλομήτωρ (μητέρα του σουλτάνου). Δύο εκατομμύρια αντίτυπα έχει πουλήσει ως τώρα αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα. Έχει παντού διαβαστεί πολύ – και στην Ελλάδα. Στη Γαλλία οι περισσότεροι αναγνώστες νομίζουν, ότι το Michel de Grèce είναι απλώς ένα συγγραφικό ονοματεπώνυμο.
Η περιπέτεια της γραφής άρχισε για τον Μιχαήλ στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με ιστορικά δοκίμια ή ιστορικές βιογραφίες. Ένα δοκίμιο για την Ατλαντίδα, μια βιογραφία του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Α΄ Κομνηνού, ένα δοκίμιο για τον Ναπολέοντα Α΄ με τίτλο «Ο δράκος· όταν ο Ναπολέων έκανε την Ευρώπη να τρέμει», που εκνεύρισε πολύ τους Γάλλους και μια βιογραφία του Λουδοβίκου ΙΔ΄ με τον ειρωνικό τίτλο «Η ανάποδη όψη του ήλιου», ήταν από τα πρώτα βιβλία του. Και από την ιστορία πέρασε στο ιστορικό μυθιστόρημα με έναν τρόπο σχεδόν φυσιολογικά επαγωγικό. Κάνοντας τις έρευνες για τον Ναπολέοντα έπεσε πάνω στην Αιμέ Ντυμπύκ. Τον ενδιέφερε η περίπτωσή της και όπου δεν έβρισκε στοιχεία συμπλήρωνε τις «τρύπες» με τη φαντασία του. Αργότερα διαπίστωνε την παράξενη λεπτομέρεια: κάτι που είχε επινοήσει, ήταν τελικά αληθινό. «La fiction rejoint la verité» («Η μυθοπλασία συναντά την αλήθεια»).
Ακολούθησαν ιστορικά μυθιστορήματα για τη μαχαρανή του Τζάνση, για τη Θεοδώρα, για τη Μπουμπουλίνα (που προκάλεσε και ένα ελληνικό -ερωτικό- σκάνδαλο), για τον τελευταίο σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ Β΄, όπου υποστηρίζεται ότι δεν ευθυνόταν για τη σφαγή των Αρμενίων, για την αυτοκράτειρα Καρλότα του Μεξικού, που έζησε 60 χρόνια μέσα στην τρέλα, τώρα για την Ιωάννα της Λωρραίνης, που την παρουσιάζει όχι ως αμόρφωτη βοσκοπούλα, αλλά ως νόθα κόρη κάποιου άρχοντα. Αλλά από όλους τους ήρωές του αγάπησε περισσότερο τη μαχαρανή του Τζάνση, που πολέμησε τους Άγγλους και είχε πλούσια ερωτική ζωή. Ο Μιχαήλ έμεινε τρεις εβδομάδες στην Ινδία, σε μια απομονωμένη περιοχή, έξω από το τουριστικό κύκλωμα, όπου δούλεψε ως εθνολόγος για να συγκεντρώσει στοιχεία. Καθώς οι Άγγλοι είχαν κάψει όλα τα αρχεία, στηρίχθηκε στην πλούσια προφορική παράδοση για τη μαχαρανή. Τώρα, για να ξεκουραστεί, όπως λέει, δουλεύει για ένα glamorous book με θέμα τα Αυτοκρατορικά ρωσικά κοσμήματα.
Το κοινό του στη Γαλλία είναι κυρίως γυναίκες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Εκ φύσεως σεμνός, δεν έπαιρνε μέρος στα πάρτι υπογραφών και θεωρούσε καλύτερες κριτικές τους επαίνους των αναγνωστών του. Από την άποψη αυτή, όπως είχε και ο ίδιος δηλώσει, το τιμητικότερο από όλα τα βραβεία με τα οποία είχε τιμηθεί, είναι το βραβείο των αναγνωστριών του περιοδικού «Elle». Άλλωστε, όπως υποστήριζε, στη Γαλλία δεν υπάρχει συστηματική κριτική του είδους του ιστορικού μυθιστορήματος, που αυτός κάνει. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σπάνια και πίστευε, ότι στη Γαλλία «πουλάς» καλύτερα με τη δημοσιότητα του ραδιοφώνου, παρά με αυτή της τηλεόρασης.
Σύμφωνα με τον Πρίγκιπα Μιχαήλ, ιδανικοί αναγνώστες του είναι ο εκδότης του Μπερνάρ Φιξό -που είναι και εκδότης του Κριστιάν Ζακ, του πιο επιτυχημένου συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων σήμερα στη Γαλλία, με θέματα από την Αρχαία Αίγυπτο- και η σύζυγός του Μαρίνα Καρέλλα. Δούλευε συνεχώς και δεν διέκοπτε το γράψιμο περισσότερο από δέκα ημέρες. Δούλευε το πρωί και σε κάθε βιβλίο έκανε τρία ή τέσσερα γραψίματα. Στο πρώτο γράψιμο βαραίνει περισσότερο η ιστορική αλήθεια. Στα επόμενα γραψίματα, και φυσικά στην τελική εκδοχή, βαραίνει περισσότερο το μυθιστόρημα.
Διάβαζε πολλή ιστορία, απομνημονεύματα και αλληλογραφία. Τον ενδιέφερε το βιωμένο, το vecu, όπως λένε στα γαλλικά.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"