Το Καστελλόριζο είναι η μέγιστη νήσος ενός συμπλέγματος νησιών που ονομάζεται σύμπλεγμα Μεγίστης. Το μεγαλύτερο νησί που σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία πήρε το όνομα του στο τέλος του 14ου αιώνα από τους Ιωαννίτες Ιππότες, από τις δυο λέξεις Καστελίο (μικρό κάστρο) και τη ρίζα, εγένετο το Καστελλόριζο. Είχαν χτίσει μάλιστα πάνω σε έναν κοκκινωπό βράχο ένα κάστρο που στη συνέχεια αναπτύχθηκε σε πόλη.
Αν και μπαίνοντας στο νησί είναι φανερό το στοιχείο του στρατού, είναι απόλυτα ήρεμο και ασφαλές. Μην ξεχνάτε είναι το ανατολικότερο άκρο της ελληνικής επικράτειας με μόνιμους κατοίκουςπερίπου στα 500 άτομα. Βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές της Τουρκίας, μόλις 1,5 ναυτικά μίλια και 72 ναυτικά μίλια από τη Ρόδο.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το νησί κάποιες φορές έχει περισσότερους Τούρκους τουρίστες παρά Έλληνες. Απέναντι βρίσκεται – μόλις στα 6 χιλιόμετρα – το Κας στη νότια Τουρκία, κωμόπολη της επαρχίας Αττάλειας. Αν έχετε χρόνο αξίζει να το επισκεφτείτε.
Εμείς ξεκινήσαμε από το νησί του ήλιου, τη Ρόδο, για το Καστελλόριζο με το ταχύπλοο καταμαράν «PRIDE» της «Dodekanisos seaways». Σε μόλις 2,5 ώρες ήμασταν εκεί. Μάλιστα είναι η πρώτη ακτοπλοϊκή εταιρεία η οποία έδεσε πλοίο της για πρώτη φορά στη Ρω, αποβιβάζοντας κόσμο και εγκαινιάζοντας την προβλήτα στη νησίδα του συγκροτήματος νησιών του δήμου Μεγίστης. Εκεί πλέον δεν υπάρχει μόνιμος κάτοικος. Βρίσκεται ένα τμήμα του Ελληνικού στρατού που συνεχίζει την παράδοση της Κυράς της Ρω η οποία έζησε για 92 χρόνια στο νησί και κάθε πρωί ύψωνε την Ελληνική σημαία και λίγο πριν δύσει ο ήλιος έκανε υποστολή της σημαίας. Πλέον στο σημείο αυτό βρίσκεται το μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη να μας θυμίζει ότι κάποτε μια γυναίκα «φιλούσε θερμοπύλες».
Μπαίνοντας στο Καστελλόριζο βλέπεις ότι όλα είναι συγκεντρωμένα σε ένα σημείο. Στον μικρό κολπίσκο του λιμανιού. Αποτελείται από τους οικισμούς: Πηγάδια, Χωράφια και Μανδράκι. Ταβερνάκια, μαγαζάκια ακόμα και δωμάτια διαμονής δίπλα στο κύμα της θάλασσας. Μια θάλασσα που όσο ωραία και να είναι το καλοκαίρι, τον χειμώνα δυσκολεύει τη ζωή των μόνιμων κατοίκων του νησιού, κάνοντας αρκετές ζημιές μας λένε.
Διακρίνει κανείς με το που μπει τα πολύχρωμα σπιτάκια και στην άκρη του λιμανιού, έναν μιναρέ από το παλιό τζαμί, που πριν ήταν εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή. Πλέον αποτελεί το λαογραφικό μουσείο του Καστελλόριζου. Η ιστορία του νησιού ανά τους αιώνες. Το Καστελλόριζο κατά τα χρόνια του Τουρκικού ζυγού πλήρωνε έναν ετήσιο φόρο (λέγεται μακτού) και είχε καταφέρει να διατηρήσει τα προνόμια της θρησκείας, της γλώσσας και τις εθνικές της παραδόσεις. Λένε ότι ποτέ δεν υπήρξαν Τούρκοι στο νησί.
Περπατώντας στο λιμανάκι θα δει κάνεις την μόνη βουκαμβίλια που υπάρχει στο λιμάνι. Εκεί πίσω είναι και το «Karnayo Apartments», ένας υπέροχος παραδοσιακός χώρος με δωμάτια, κτισμένος από τον 19ο αιώνα που κρατάει στο εσωτερικό του χώρο την παράδοση της φιλοξενίας του τόπου.
Είναι ένα δείγμα παραδοσιακής δωδεκανησιακής αρχιτεκτονικής. Είναι κτισμένο για να αντέχει τη διάβρωση που προκαλεί η θάλασσα, με ξύλο από κατράνι και χοντρά ντουβάρια. Μικρές ξύλινες σκάλες που σε οδηγούν σε ευρύχωρα δωμάτια, με τα μικρά τους τζάκια που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί για να ζεσταθούν.
Οι παραλίες, οι σπηλιές και τα νερά της Μεγίστης
Να ξέρετε πηγαίνοντας στο Καστελόριζο ότι δεν υπάρχουν παραλίες όπως εμείς τις έχουμε στο μυαλό μας. Δηλαδή με άμμο και μεγάλες εκτάσεις ακτογραμμής. Τα νερά όμως είναι πολύ καθαρά και θες βλέποντας τα να βουτήξεις για μια δροσερή βουτιά στον επίγειο παράδεισο.
Μια εύκολη προσβάσιμη εξέδρα για μπάνιο με τα πόδια είναι αυτή του ξενοδοχείου Megisti με ξαπλώστρες και ομπρέλες σε προσιτές τιμές. Δεν χρειάζεται να είσαι πελάτης για να κάτσεις. Με θέα το σαγηνευτικό πολύχρωμο Καστελόριζο. Ήπιαμε ένα energy drink με αβοκάντο, μήλο αχλάδι και σπανάκι.
Αυτό που πρέπει να κάνετε σίγουρα είναι να πάτε με ένα θαλάσσιο ταξί σε μη προσβάσιμες παραλίες και να εξερευνήσετε τις σπηλιές. Αναφέρω σπηλιές γιατί δεν είναι μόνο μια σπηλιά, η γνωστή Γαλάζια σπηλιά. Με τον Νεκτάριο Καραβέλατζη από το «Kastelorizo boats rental» γνωρίσαμε και άλλες δυο σπηλιές οι οποίες πραγματικά επισκίασαν την γαλάζια σπηλιά.
Χωρίς βέβαια να την μειώνουν σε ομορφιά. Η κάθε μια στο είδος της. Στις σπηλιές κολώνες είναι από τους λίγους, μην σας πω μοναδικούς χειριστές σκαφών, που μπορούν να σας βάλουν μέσα σε αυτές τις σπηλιές. Φοβερός ξεναγός και φαίνεται ότι αγαπάει αυτό που κάνει. Μια οικογενειακή επιχείρηση που είναι ο ορισμός της φιλοξενίας στο νησί της Μεγίστης.
Ξεκινήσαμε από το σημείο του λιμανιού με την μοναδική βουκαμβίλια. Βγαίνοντας προς τα έξω είδαμε το κάστρο των ιπποτών του Αγίου Ιωάννη με τη σημαία. Χτίστηκε τον 14ο αιώνα πάνω στο Καστέλο Ρόσο, στον κόκκινο βράχο που πήρε και το όνομα του όλο το νησί.
Λίγο πιο κάτω διακρίναμε λαξευμένο πάνω στον βράχο στους πρόποδες του Κάστρου έναν λυκιακό αρχαίο τάφο από τον 4ο αιώνα π.χ. Ονομάζεται λυκιακός γιατί τότε οι κάτοικοι της Μικράς Ασίας ονομάζονταν Λύκιοι γιατί ο θεός τους Λύκιος Απόλλωνας λατρευόταν ως λύκος.
Οι σπηλιές κολώνες πριν αποτελούσαν ένα μεγάλο σπήλαιο πριν πέσει ένα μέρος του και μείνουν οι δυο διαφορετικοί χώροι του όπως τώρα με δυο μικρότερα σπήλαια. Μέσα τα νερά έχουν ένα συγκλονιστικό χρώμα που αντανακλάται στην οροφή των σπηλαίων. Μπήκαμε μέσα με το σκάφος – από τα λίγα που το κάνουν αυτό – και κάναμε μια βουτιά σαν σύγχρονοι εξερευνητές. Στο σημείο φαινόταν και ένας σταλακτίτης 100 χιλιάδων ετών.
Λίγο πιο κάτω στη νοτιοανατολική μεριά του νησιού η φημισμένη Γαλάζια σπηλιά, η Φωκιαλίκη, ητρύπα του Παραστά όπως την λένε αλλιώς, γιατί μέσα φωλιάζουν φώκιες. Για να μπεις στο συγκεκριμένο σπήλαιο με βαρκάκι, πρέπει να σκύψουν όλοι οι επιβάτες, ακόμα και ο χειριστής. Έχει χαμηλή είσοδο, αλλά μέσα έχει ύψος 35 μέτρων και μήκος 75 μέτρων.
Η φοβερή ξενάγηση συνεχίστηκε στο παλιό Γαλλικό λιμάνι που διακρίνεται ακόμη και σήμερα η ναύλακα στον βράχο πάνω και πίσω ο δρόμος με τον οποίο οι Γάλλοι εφοδίαζαν το νησί με πολεμοφόδια κρυφά από τους Τούρκους και τους Γερμανούς.
Στην επιστροφή είδαμε και την βραχονησίδα στρογγυλή το τελευταίο ανατολικό σύνορο της Ελλάδος. Καλύπτεται από θάμνους και Φρύγανα. Λίγο πιο κάτω και μια μεγάλη ελληνική σημαία ζωγραφισμένη στην πλαγιά του βουνού.
Ωραία για μπάνιο είναι και στις λεγόμενες πλάκες όπως τις λένε οι ντόπιοι. Είναι τέσσερις σε αριθμό σε διαφορετικούς κολπίσκους. Προσβάσιμες μόνο με σκάφος η κολυμπώντας από το λιμάνι του Καστελλόριζου. Το είδα το έκαναν αρκετοί και ήταν φοβερή εμπειρία.
Η γαστρονομία και η τελευταία βουτιά στο νησάκι του Αγίου Γεωργίου
Την πρώτη ημέρα κατά τη διαμονή μας στο νησί κάτσαμε για φαγητό στο εστιατόριο «Alexandra’s» ! Το στοιχείο της βουκαμβίλιας και της ελιάς κυριαρχεί στο λευκό τραπέζι δίπλα στο μπλε της θάλασσας. Αν είστε τυχεροί μπορεί να δείτε και καμία χελώνα να περνάει από κάτω. Εμείς τα καταφέραμε !
Εξαιρετικά πιάτα όπως η Σαλάτα της Αλεξάνδρας με λιαστή ντομάτα, παρμεζάνα, πιπεριά, αγγούρι, ελιές, ντομάτα, μαρούλι και χυμό από ρόδι. Ένα καρπάτσιο από φρέσκο ψάρι μαγιάτικο και ένα Ριζότο θαλασσινών από τα νερά της Μεγίστης. Να σημειωθεί, αν και καλοκαίρι, κάνουν ολόφρεσκες σούπες από φρέσκα ψαράκια τα οποία τα φιλετάρουν και παίρνουν τον ζωμό από τα κόκκαλα τους. Ταξίδι στις γεύσεις του νησιού… Ξεχώρισα επίσης την ψητή μελιτζάνα και για αυτούς που θέλουν κρεατάκι ηρωικές μερίδες σερβιρισμένα πάνω σε πάγκο κοπής. Τέλος το μαγαζί έβγαλε για κέρασμα πανακότα με φράουλα.
Η βραδιά έκλεισε με ένα χαλαρό ποτό σε ένα από τα μπαρ που έχει το νησί. Κάτσαμε με θεα το νυχτερινό Καστελλόριζο και οργανώσαμε την επόμενη ημέρα.
Το πρωί πήραμε μπροστά από το εστιατόριο μικρό Παρίσι το θαλάσσιο ταξί του κου. Μιχάλη και αναχωρήσαμε απέναντι για μπάνιο στο νησάκι του Αγίου Γεωργίου (Saint George). Οργανωμένο με ξαπλώστρες και ομπρέλες. Μια οργανωμένη εξέδρα για δροσερές βουτιές ! Εκεί βρήκαμε και μια ακόμα σπηλιά την οποία και εξερευνήσαμε ! Ήταν παλιά στέρνα που μάζευαν νερό, υποχώρησε ένα κομμάτι της και μπήκε μέσα το νερό της θάλασσας. Εκεί ανάψαμε και ένα κεράκι στο μοναδικό εκκλησάκι που υπάρχει πάνω. Στο Saint George μπορείς να φας αν θες, αλλά εμείς επιλέξαμε να πιούμε κάτι δροσερό.
Στη συνέχεια ο χειριστής του θαλάσσιου ταξί, ο κος Αντώνης, ήρθε και μας πήρε με τη βάρκα του για να πάμε στο μικρό Παρίσι για φαγητό στης αδερφής του, ακριβώς απέναντι.
Η γλυκύτατη κα. Ειρήνη σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες η οποία μαγειρεύει το πρωί και από το μεσημέρι και μετά βάζει λίγο κραγιόν – που δεν χρειάζεται πολλά ένα χαμογελαστό πρόσωπο – και σερβίρει τους εκλεκτούς καλεσμένους της ! Δοκιμάσαμε τα Σαλάντουρμαν παραδοσιακό φαγητό του Καστελλόριζου. Είναι κρεμμύδι γεμιστό με κιμά. Ήταν καταπληκτικό ! Παράλληλα μας έδειξε πως κάνει τα ντολμαδάκια με φύλλο από αμπέλια. Τα μικρά γιαπράκια μέσα είχαν ρύζι, κολοκυθάκι, πατάτα και όλα αυτά τα συστατικά χωρίς κρέας ήταν τυλιγμένα σε μικρά αμπελόφυλλα! Οι γεύσεις που σε ταξιδεύουν!
Όπως μας δήλωσε η ίδια στο DEBATER ονομάστηκε μικρό Παρίσι γιατί:
«Παλιά υπήρχαν πάρα πολλοί κάτοικοι. 14.000 στο σημείο ! Με αποτέλεσμα πολλοί να λένε το «μικρό Παρίσι», μας βοήθησαν και κάτι Γάλλοι και καταφέραμε να ανοίξουμε την οικογενειακή μας ταβέρνα που είναι από το 1976», καταλήγει.
Τέλος μας έφερε γλυκό του κουταλιού σύκο και κατουμάρι. Παραδοσιακό γλυκό τους με πίτα φτιαγμένη από αλεύρι και βούτυρο που σερβίρεται ζέστη με ζάχαρη και κανέλα ! Η μπουγάτσα του Καστελλόριζου !
Με αυτή την γλυκιά ανάμνηση σας αποχαιρετώ σε ένα ακόμα οδοιπορικό μας και θα κλείσω με μια φράση ενός μόνιμου κατοίκου της Μεγίστης. «Μην μας θυμάστε μόνο τα καλοκαίρια στα νησιά. Και τον χειμώνα έχουμε ανάγκη την αγάπη σας!».
Μια αγάπη που αποτυπώνεται και στη σημαία του νησιού. Τα σύμβολα που χρησιμοποιήθηκαν στα χρόνια της Επανάστασης. Με την καρδιά να συμβολίζει την αγάπη, την άγκυρα την επλίδα και τον σταυρό την πίστη.
Φωτιά στην Αττική: Ξεκίνησε η υποβολή αιτήσεων για κρατική αρωγή στους πυρόπληκτους
Καιρός: Επιμένουν οι ισχυροί άνεμοι – 40αρια θα “χτυπήσει” και σήμερα ο υδράργυρος
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"