Μάγδα Φύσσα: «Ο Παύλος μου δολοφονήθηκε αλλά δεν πέθανε» – Το συγκλονιστικό μήνυμα της μητέρας του μουσικού

Την μνήμη του μουσικού Παύλου Φύσσα, που δολοφονήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2013 από μέλος της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, τίμησαν χιλιάδες άνθρωποι το βράδυ της Τετάρτης 17 Σεπτεμβρίου, στον πολυχώρο των Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα.

Εκεί ήταν και πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες ανάμεσα στους οποίους ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σπύρος Γραμμένος, οι 1000mods, η Μάρθα Φριτζήλα, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης, ο Βέβηλος, οι Ακροβάτες και πολλοί άλλοι.

Όταν το ρολόι έδειξε μεσάνυχτα (περίπου την ώρα που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας), η μητέρα του, Μάγδα Φύσσα, ανέβηκε στη σκηνή και με συγκίνηση μίλησε στον κόσμο στέλνοντας ένα αντιφασιστικό μήνυμα.

Ολόκληρο το μήνυμα της Μάγδας Φύσσα:

«Αυτή είναι η πιο δύσκολη στιγμή του Σεπτέμβρη και εγώ στη μόνη θέση που δε θα ήθελα να βρίσκομαι. Δώδεκα χρόνια τώρα θυμάμαι ότι αυτή είναι η ώρα του παγωμένου χρόνου, του πόνου, του φευγιού σου παιδί μου.

Παύλο μου, γροθιά και φωτιά της καρδιάς μου, είναι η ώρα που με το αίμα σου έριξες άπλετο φως, διαλύοντας τις σκιές, που μέχρι και σήμερα, κρύβονται στους υπονόμους. Σέρνονται στις λάσπες, τρέφονται με δηλητήριο. Τρέμουν στο άκουσμα σου, λυσσάνε με την αθανασία σου.

Παύλο μου, σε πήρανε μακριά μου παιδί μου. Και ενώ τα λόγια στερεύουν, όλα αυτά που νιώθω για σένα κάθε στιγμή δυναμώνουν όλο και περισσότερο. Γεννιέσαι ξανά μέσα μου κάθε μέρα που πάει να ξημερώσει. Σε ακούω να μου μιλάς, να μου γελάς, να θυμώνουμε για χαζά ο ένας με τον άλλο. Δεν ήξερα πόσο πολύ μπορεί να μου λείπουν όσα χαζά κάναμε. Το έμαθα όμως με τον πιο άγριο τρόπο.

Οι φασίστες δολοφόνησαν τον παιδί μου, ξερίζωσαν την καρδιά μου, βύθισαν στο πένθος την οικογένειά μας. Αυτό είναι ότι χρειάζεται να ξέρετε για τον λόγο που με βλέπετε και φέτος εδώ μπροστά σας και θα με βλέπετε για όσο υπάρχω.

Γιατί ο Παύλος μου δολοφονήθηκε αλλά δεν πέθανε. Το βλέπω στα μάτια σας και σήμερα σε μια αντιφασιστική φλόγα – ασπίδα για να μη χαθεί κανένα άλλο παιδί από μαχαίρι φασίστα.

Δε θέλω να βλέπετε το παιδί μου σαν ήρωα, θέλω να τον νιώθετε σαν έναν άνθρωπο που αγωνιζόταν. Που στα λίγα χρόνια της ζωής του πάλευε για το δίκιο και αυτό να κάνετε και εσείς. Να μη σιωπάτε μπροστά στο άδικο. Να σηκώνετε σημαίες της Παλαιστίνης, να μη σταματήσετε να μιλάτε για το έγκλημα στην Πύλο και στα Τέμπη, για εκείνον που δολοφονήθηκε επίσης έναν Σεπτέμβρη, στη βιτρίνα ενός μαγαζιού στη Γλάδστωνος. Έτσι τιμάμε εμείς τους νεκρούς μας, έτσι τους κρατάμε ζωντανούς, έτσι μπορούμε να αντέξουμε τα τόσα τραύματα στην ψυχή μας.

Παύλο μου, λουλούδι που δε μαραίνεσαι, κύμα που σπας βράχους, θα περιμένω και σήμερα να γυρίσεις στην πόρτα το κλειδί. Θα κοιτάξω το σαλόνι, θα θέλω να σε ρωτήσω αν έφαγες, θα ψάξω να σε αγκαλιάσω.

Και έτσι κυλάν τα χρόνια. Προσπαθώντας κάθε ημέρα να θυμηθείς μία μυρωδιά, ένα άγγιγμα, χαϊδεύοντας φωτογραφίες – με δάκρυα – πάνω από το αγαπημένο σου φαγητό.

Παυλή μου, βροχή που λιώνεις τους πάγους στην καρδιά μου, είμαι ήρεμη γιατί ξέρω πως νιώθεις το πόσο σε λάτρεψα και σε λατρεύω.

Ξέρω ότι σήμερα δε θα έρθεις γιατί ταξιδεύεις μαζί με τα αδέρφια σου και τους συντρόφους σου για να δώσεις ένα σήμα ζωής σε μία χώρα που βάλλεται από τους φασίστες, που σκοτώνεται. Οδεύεις προς τη Γάζα, ταξιδεύεις, είσαι μεσοπέλαγα.

Σας ευχαριστώ παιδιά που είσαστε σήμερα εδώ. Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου που τη γεμίζετε αγάπη. Που με νιώθετε μάνα σας και το παιδί μου αδερφό σας. Μακάρι να μπορούσα να σας αγκαλιάσω όλους.

Όπως είπε και ο Παύλος: ”Θέλω να βλέπω να γελάς γιατί δε μείνανε πολλά για εμάς – Κόντρα μονάχα έτσι θα τους πας, αν σε βλέπουν να γελάς”.

Να είστε καλά. Να είστε αντιφασίστες. Να είσαστε άνθρωποι αλληλέγγυοι. Και φυσικά λευτεριά στον βασανισμένο λαό της Παλαιστίνης. Να είστε καλά, από καρδιάς».