Γαρυφαλλιά Ψαράκου: Λένε πως το φυσιολογικό είναι να θάβουν τα παιδιά τους γονείς και όχι οι γονείς τα παιδιά. Κι όμως η ζωή πολλές φορές δεν αναγνωρίζει τι είναι δίκαιο και σωστό.
Όπως στη περίπτωση της μητέρας της Γαρυφαλλιάς Ψαράκου, που έζησε ό,τι πιο τραγικό και επίπονο μπορεί να ζήσει μια μάνα: να θάψει το παιδί της και μάλιστα σε τόσο μικρή ηλικία, αφού ο άνδρας που είχε σχέση μαζί του τη σκότωσε κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στη Φολέγανδρο.
Τέσσερις μήνες μετά τη δολοφονία της κόρης της, η τραγική μητέρα παρέλαβε το μεταπτυχιακό της στη Φαρμακευτική, σε μια ειδική εκδήλωση της Φαρμακευτικής Σχολής του ΕΚΠΑ με θέμα τις γυναικοκτονίες που τον τελευταίο χρόνο έχουν εξελιχθεί σε μια θλιβερή “επιδημία” στη χώρα μας, αφου μετράμε μέχρι στιγμής 13.
Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς με δάκρυα στα μάτια παρέλαβε το μεταπτυχιακό της κόρης της και έσπασε καρδιές με τον λόγο της προς τιμήν της κόρης της.
“Πολυαγαπημένη μου Γαρυφαλλιά, σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να σε τιμήσουμε. Σήμερα παίρνεις το μεταπτυχιακό σου αγαπημένο μου παιδί. Νιώθω πως ότι και να πω είναι λίγο για εσένα με πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα και σκέψεις, τόσες αναμνήσεις, εικόνες, γέλια, μυρωδιές, αγκαλιές. Πώς να σας τα κάνω όλα αυτά λέξεις; Πώς να τα κάνω λόγια να σας τα πω;”.
Γαρυφαλλιά Ψαράκου: “Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες”
Η μητέρα της μίλησε με πολύ συγκινητικά λόγια για τον χαρακτήρα της κόρης της.
“Ήσουν πάντα ταπεινή, χαμηλών τόνων αλλά με ένα πανίσχυρο όπλο: το χαμόγελό σου, η ευγένειά σου η καλοσύνη σου. Θυμάμαι τον κόπο σου, την προθυμία σου και την αστείρευτη αγάπη γι’ αυτό που έκανες. Πάντα ήσουν ένας στρατιώτης για την επιστήμη σου. Κάποιες φορές σε κοιτούσα κρυφά από την πόρτα. Ήσουν σκυμμένη σε ένα γραφείο, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία σου. Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα. Όλοι είμαστε. Ακόμη κι από εκεί ψηλά που είσαι μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου. Ακόμη και από εδώ που είμαι σου στέλνω την αγάπη μου εκεί στους καθαρούς ουρανούς που βρίσκεσαι. Η αγάπη μου για εσένα είναι τόσο μεγάλη και δυνατή που ξεπερνά τον πόνο μου πραγματικά. Αυτό μου άφησες παιδί μου αγάπη και φως και δυνάμεις στα λόγια μου”, σημείωσε συγκινημένη.
“Έφυγες για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, χωρίς να το έχεις επιλέξει. Τόσο βίαιος ο τρόπος και τόσο φωτεινός ο δρόμος του παραδείσου. Ένα φως είσαι και εσύ ανάμεσα σε αγγέλους. Ένα φως που δεν στάθηκε αρκετό να σε γλιτώσει από το σκοτάδι αυτού του δολοφόνου. Μακάρι αυτός ο άνανδρος να έπαιρνε λίγο από το φως σου και το αγγελικό σου βλέμμα και να έσωζε την ψυχή του κι εσένα. Κι εγώ εδώ κορίτσι μου συνεχίζω το ταξίδι, θα προχωράω για πάντα. Μα πάντα κάτι θα μου λείπει: η παρουσία σου άγγελε μου. Ήταν τόσο άδικο αυτό για εσένα. Τόσο άδικο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πως έφυγες παιδί μου. Ακόμα. Σου υπόσχομαι Γαρυφαλλιά μου να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι με έλεγες: δυνατή. Μαζί με τον πατέρα σου σου δίνουμε μία υπόσχεση: να σε τιμούμε πάντα και θα σε κρατάμε φυλαχτό μας στην καρδιά μας”.
Δείτε τη μητέρα της στο 55:31
“Σου υποσχόμαστε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στα αδέρφια σου. Να είμαστε οι ίδιοι γονείς που ήμασταν πάντα για εσάς. Τα αδέλφια σου μας δίνουν πάρα πολύ μεγάλη δύναμη και χρειάζονται κι εμάς να είμαστε δυνατούς δίπλα τους. Έχουμε τέσσερα υπέροχα παιδιά κι είμαστε περήφανοι για εσάς. Τα τρία είναι ακόμη κοντά μας κι ένα είναι ψηλά στον ουρανό. Σας αγαπάμε πάρα πολύ”, είπε στο τέλος του λόγου της.
Γαρυφαλλιά Ψαράκου: “Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους”
Στο τέλος η μητέρα της Γαρυφαλλιάς απήγγειλε ένα από τα ωραιότερα και πιο συγκινητικά ποιήματα του Γιάννβη Ρίτσου, το “Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους”.
“Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι”, καταλήγει το ποίημα.
“Στη μητέρα του Παύλου, του Γιακουμάκη, του Ζακ”, ήταν η αφιέρωσή της.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"