Κάθε φορά, κάθε στιγμή που γεννιέται ένα παιδί όπως και το DEBATER φορτωμένο με τις προσδοκίες αυτών που το γέννησαν αλλά και τις οδύνες του τοκετού που συνυπάρχουν με την ελπίδα, ζεις το παρόν και φαντάζεσαι το μέλλον.
Ποιο μπορείς να είναι λοιπόν το μέλλον του δημόσιου Διαλόγου, της δημόσιας συζήτησης; Της ενημέρωσης και της έγκυρης διάδοσης των πληροφοριών; Ποιο είναι το μέλλον της έντιμης δημοσιογραφίας απέναντι στην προχειρότητα και την τσαπατσουλιά της ανερχόμενης πρακτικής για την κακοποίηση της είδησης, της πληροφορίας, του ρεπορτάζ;
Τώρα που διάβηκα τον Ρουβίκωνα, από την Δημοσιογραφία στην Πολιτική, οφείλω να ομολογήσω ότι στο αμόνι της προχειρότητας και του άρπα κόλλα συμβάλουμε και όλοι όσοι δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε το αυτονόητο. Σημαντικά Μέσα Ενημέρωσης αλλά και οι δημοσιογράφοι, δεν είναι το τέρας της εποχής όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί από το πιο σκοτεινό και βρώμικο κομμάτι του διαδικτύου.
Ο Βούρκος που θυμίζει οργανωμένο think thank υποστηρίζει πως ότι έχει υπογραφή και προσωπικότητα, εντάσσεται σε ένα θολό και καχύποπτο σενάριο που πάντα κάτι κάποιος κρύβει.
Ενώ η ανωνυμία ή η ακραία πρόκληση με χτυπήματα κάτω από την μέση, χωρίς κανόνες και στοιχειώδη ηθική, είναι το «απόσταγμα» της ακηδεμόνευτης και ταχύτατης διάδοσης των πληροφοριών. Και ας είναι όλες λάθος, στην καλύτερη περίπτωση αν δεν είναι με δόλο όλα άλλα αντί άλλων.
Κάθε νέο παιδί της δημοσιογραφίας (έντυπης – ηλεκτρονικής – διαδικτυακής) που γεννιέται, καθορίζεται και από τους γονείς που το συνέλαβαν και το γέννησαν αλλά και από το περιβάλλον που καλείται να μεγαλώσει. Και την τελική πινελιά την βάζουν η ηθική, η δεοντολογία και ο χαρακτήρας των ανθρώπων κάθε μέσου ενημέρωσης.
Φτάσαμε στο σημείο οι δημοσιογράφοι να παράγουν πολιτική και οι πολιτικοί να σχολιάζουν την επικαιρότητα
Ένας παλιός πολιτικός είχε παρατηρήσει την δεκαετία του 1990 πώς: Φτάσαμε στο σημείο οι δημοσιογράφοι να παράγουν πολιτική και οι πολιτικοί να σχολιάζουν την επικαιρότητα. Σήμερα διεκδικήσαμε και σχεδόν πετύχαμε (μιλώ από την πλευρά του δημοσιογράφου) να κάνουμε και τα δύο. Και να παράγουμε πολιτική ή ατζέντα πολιτικής επικαιρότητα, να την σχολιάζουμε εξαντλητικά και να αφήνουμε στους πολιτικούς την πολυτέλεια ενός νεύματος ή μία ατάκας λίγων δευτερολέπτων.
Τι ίδιο συμβαίνει με τεχνικές παραλλαγές και σε πολλά ακόμη θέματα της κοινωνικής ή οικονομικής επικαιρότητας. Η Ταχύτητα και ο ανταγωνισμός, πιέζουν τα χρονικά όρια μετάδοσης ενός γεγονότος, με αποτέλεσμα να μένουν σημαντικά κενά. Κενά που δεν τα καλύπτει η φύση, αλλά παραμένουν η μήτρα του μη πληροφορημένου πολίτη. Που στην συνέχεια γίνεται και καχύποπτος ή χειραγωγημένος πολίτης και εν τέλει καταλήγει αιωρούμενος ψηφοφόρος.
Σε όλο αυτό το πλέγμα, η ομαδοποιήσεις και οι γενικεύσεις, επιδεινώνουν το πρόβλημα. Οι δημοσιογράφοι είναι εξαρτημένοι και οι πολιτικοί αναξιόπιστοι; Βολευόμαστε με αυτό; Το κωμικοτραγικό είναι ότι αυτό το ακούς από τα χείλη χαρακτηριστικών περιπτώσεων αλεξιπτωτιστών, κλώνων, στρατευμένων, ατάλαντων, άπειρων και στοργικά προστατευμένων σε θύλακες εξουσίας. Και Δημοσιογράφων και πολιτικών.
Η δημοσιογραφική ακεραιότητα μίας χώρας αποτελεί και δείκτη προόδου
Κάποιοι λένε αυτάρεσκα Είμαστε ότι κάνουμε και όχι ότι λέμε… Βεβαίως αρκεί να μην ισχύει και η κόντρα ανάγνωση: Να νομίζουμε ότι είμαστε αυτό που λέμε και να κάνουμε αυτό που νομίζουμε ότι δεν είμαστε.
Η Προσωπική ηθική, η διαδρομή του καθενός, οι αρχές και οι αξίες των θεσμών που υπηρετούμε δεν είναι «σεμεδάκια» σε vintage έπιπλα. Είναι οι εγγυήσεις για την καθημερινή δέσμευση ότι υπηρετούμε τους πολλούς και όχι τους λίγους. Η ταχύτητα και η τεχνολογική πρόοδος δεν εμποδίζουν την συνύπαρξη των παραδοσιακών αξιών της δημοσιογραφίας σε σχέση και με την πολιτική και τον δημοκρατικό διάλογο.
Αν σήμερα ακούγεται βαρετή μία τέτοια επαναφορά σε αξίες και αρχές, που ίσως συνδυάζονται με ξεπερασμένες αλλά αναγκαίες συνταγές (για ουσιαστική ενημέρωση και πληροφόρηση) ας σκεφτούμε ότι το επόμενο βήμα θα είναι να νομιμοποιηθούν όλα τα παράσιτα που κυκλοφορούνε και σε αρκετές περιπτώσεις βρίσκουν ευήκοα ώτα και Κυβερνήσεις.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η δημοσιογραφική ακεραιότητα μίας χώρας, όπου τα μέσα Ενημέρωσης απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη και την ποιοτική αποδοχή των πολιτών, αποτελούν και δείκτη προόδου, πολιτισμού και ώριμης Δημοκρατίας. Στοιχεία που έχουμε τόσο μα τόσο μεγάλη ανάγκη!!!
*Ο Χρήστος Γιαννούλης είναι Δημοσιογράφος – Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"