Ταινίες της εβδομάδας: Πέμπτη σήμερα, νέες ταινίες στα σινεμά και το ενδιαφέρον στο “κόκκινο” αφού ο νέος “Batman” του Ματ Ριβς κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες αποτελώντας εγγύηση για την επιστροφή του κόσμου στα σινεμά – μετά από μια αποκαρδιωτική εβδομάδα στα ταμεία – αλλά και ένα μεγάλο στοίχημα για το κατά πόσο ο νέος “Σκοτεινός Ιππότης” του Ρόμπερτ Πάτινσον έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο στην κινηματογραφική μυθολογία του Batman. Ταυτόχρονα ποδαρικό στις αίθουσες κάνει και η εκδοχή του Σιρανό ντε Μπερζεράκ δια χειρός Τζο Ράιτ, ένα ντοκιμαντέρ για το ταξίδι μιας αγελάδας, αλλά και ένα ρωσικό φιλμ που απρόσμενα και ετερόκλητα “δένει” με την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών.
“The Batman” του Ματ Ριβς
Ξεκινάμε με μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην φιλμική πορεία του Σκοτεινού Ιππότη για να καταλήξουμε στην ταινία του Ριβς. Αν λοιπόν ο Τιμ Μπάρτον τοποθέτησε τον Μπάτμαν σε ένα σύμπαν “τεράτων” και “άουτσαιντερ” με τη γνωστή περιπαικτική και παραμυθένια του ματιά. Αν ο Τζόελ Σουμάχερ θέλησε να πειραματιστεί με το απόλυτο camp και την κιτς πολυχρωμία. Αν ο Νόλαν – έστω και υπό ένα συντηρητικό πρίσμα – τον επανέφερε σε έναν κόσμο σκοτεινό, σκληρό και ρεαλιστικό κι αν ο Σνάιντερ αποπειράθηκε στην σύντομη και αμφιλεγόμενη σχέση του με τον ήρωα να τον πασπαλίσει με θρησκευτικές αναφορές και παραλληλισμούς, τότε ο Ματ Ριβς μπορούμε να πούμε πως επαναφέρει τον Μπάτμαν στον noir πεσιμισμό της κομιξικής απαρχής του ήρωα.
Σκοτεινή ατμόσφαιρα, συχνά αφηγηματικά voice over βγαλμένα από film noir των 40s, ένας serial killer που φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό το “Se7en” του Φίντσερ, μια femme fatale που “αγαπά” τις γάτες και ένας Ρόμπερτ Πάτινσον-Μπάτμαν πιο οριακός, πιο μοναχικός, πιο βίαιος και πιο εκδικητικός είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ταινία του Ριβς. Μια ταινία που σέβεται τα origins της και που τολμά να είναι “κινηματογράφος” και όχι σουπερηρωικό “λούνα παρκ”.
“Συρανό Ντε Μπερζεράκ” του Τζο Ράιτ
Ο Τζο Ράιτ – αγαπημένος και τα τελευταία χρόνια μάλλον αδικημένος από κοινό και κριτική – καταπιάνεται με τον μύθο του Συρανό Ντε Μπερζεράκ σε μια μιούζικαλ φόρμα, με έναν ήρωα που δεν έχει μεγάλη μύτη αλλά είναι νάνος και με ένα τελικό αποτέλεσμα που παρότι έχει “καρδιά”, δεν καταφέρνει τελικά να απελευθερώσει όλη τη δύναμη της κλασσικής ιστορίας του Συρανό.
Για να εξηγούμαστε, η παραγωγή είναι υπέροχη, τα σκηνικά εντυπωσιακά, τα μακιγιάζ και οι ενδυμασίες ιδανικά υπερβολικές, σχεδόν “τερατικές” – σαν να θέλουν να ασκήσουν κοινωνική κριτική στα πρόσωπα και τα αξιώματα που τα φορούν, ενώ το μεγάλο ατού της ταινίας είναι ο εκπληκτικός Πίτερ Ντίνκλετζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο που του άξιζε και τον οποίο απογειώνει μέσα από μια ερμηνευτική μεστότητα στα βλέμματα, στις κινήσεις, στις χειρονομίες του.
Από εκεί και πέρα ο Ράιτ μοιάζει να μην είναι σε θέση να συνδυάσει και να “δέσει” αρμονικά όλα τα υλικά τα οποία έχει στα χέρια του. Η μουσική παρότι όχι κακή μοιάζει παράταιρη με την αισθητική, οι ήρωες – πλην του Συρανό- περιφέρονται καρικατουρίστικα, η κορύφωση της ταινίας -στα χαρακώματα του πολέμου- είναι άρρυθμη, όμως ευτυχώς ο Ράιτ, πάντα ευαίσθητος και ρομαντικός (βλ. “Άννα Καρένινα”) τιμά στο απλό αλλά συγκινητικό φινάλε το πνεύμα του διαχρονικού δράματος του Εντμόν Ροστάν. Όπως και να’ χει το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπέστατο και η ταινία αξιόλογη παρά τις αδυναμίες της.
Ταινίες της εβδομάδας – Να μην ξεχάσουμε
– “Αγαπητοί Σύντροφοι” του Αντρέι Κοντσαλόφσκι – Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας για την απεικόνιση για τα γεγονότα της απεργίας του Νοβοτσερκάσκ της Σοβιετικής Ένωσης το 1962, την κρατική βία που ακολούθησε και τις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από όλα αυτά.
– “Αγελάδα” του Αντρέα Άρνολντ – Ο βραβευμένος με Όσκαρ Αντρέα Άρνολντ αφηγείται την καθημερινή ζωή μιας… ετοιμόγενης γαλακτοπαραγωγού αγελάδας. Εύστοχο σχόλιο πάνω στη σκληρότητα της σύγχρονης βιομηχανικής εποχής.
Ταινίες της εβδομάδας – Παίζονται ακόμα:
“Πίτσα Γλυκόριζα” του Πόλ Τόμας Άντερσον – Τρέξτε όσο προλαβαίνετε για να απολαύσετε στο σινεμά το τριπαρισμένο αριστούργημα του PTA. Μια εφηβική ονείρωξη που μόνο το σινεμά μπορεί να κάνει πραγματικότητα.
“Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό” του Ράντου Ζούντε – Πώς αντιδρά μια σχολική κοινότητα ενός “αξιόλογου” σχολείου στη Ρουμανία όταν διαρρέει ένα ερωτικό βίντεο με πρωταγωνίστρια μια δασκάλα του σχολείου; Παράνοια, σουρεαλισμός, κοινωνική σάτιρα, φάρσα και πολιτική ματιά στην ιστορία. Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΕΝΝΑΣ
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"