Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε μια φάρσα σε μόνιμη λούπα. Δεν είναι η ρίμα από τους στίχους ενός τράπερ, αλλά η καταδικαστική πραγματικότητα. Με προσαρμογές στο καστ των πρωταγωνιστών, οι οποίοι περνούν και πάλι τις πύλες του ανεξήγητου. Όσο δύσκολη είναι η σταχυολόγηση αυτής της αποσύνθεσης, άλλο τόσο αβίαστα εξάγεται το συμπέρασμα ότι η λαϊκή ετυμηγορία του περασμένου καλοκαιριού υπήρξε, ρεαλιστικά, σοφή. Από τη μια προεδρικά όνειρα για μια Ελλάδα των νοικοκυραίων που θα κοιμούνται με ανοιχτά παράθυρα.
Τις αντιφατικές παραπομπές με το ύφος και την ιστορία του χώρου που ανασύρει από το συλλογικό υποσυνείδητο αυτή η «παροχή», συμπληρώνουν οι χυδαιότητες που επιλέγονται ως «όπλα» για το «κλείσιμο» των εσωκομματικών λογαριασμών. Κανείς μπάχαλο και μπάχαλα που δεν ταιριάζουν με τα ανοιχτά παράθυρα αλλά όνειρα είναι αυτά. Μπορεί ο Στέφανος Κασσελάκης να μην είναι αθώος του «αίματος», αλλά αυτό το ξεκατίνιασμα αλα μεξικάνικη σειρά, με ασυγχρόνιστο ντουμπλάζ, που εξελίσσεται σε κοινή θέα στο πανελλήνιο είναι σαφές ότι βγάζει μπροστά μια εξίσου τρομακτική αλήθεια.
Σε αυτήν τη «σφαγή», χωρίς να ληφθεί υπόψιν το «φαινόμενο» Κασσελάκη, συμμετέχει μια ομάδα προσώπων. Ένα γκρουπ φερέλπιδων από τα παλιά, το οποίο μέχρι πριν από 5 μήνες, δεν έβλεπε τα εμετικά hashtag αλλά πλασαριζόταν ως η ενιαία και αδιαίρετη λύση απέναντι στην παντοκρατορία Μητσοτάκη που κατατρώγει σαν σαράκι τη σάρκα της δημοκρατίας και υποσχόταν εκτός από την απαλλαγή και τη διέξοδο. Μια επανάληψη δηλαδή των συνθημάτων με την οποία ανελίχθηκαν στην εξουσία το 2015, που έγιναν χαλκομανία μετά την πρόσκρουση στο τείχος της μεγάλης αυταπάτης.
Εάν αυτά τα μέλη δεν είναι ασυγχώρητα, ακόμη και χωρίς τον πρότερο έντιμο βίο, οφείλουν εξηγήσεις για το κατάντημα της διήθησης σε μια πολιτική «λάσπη», παρότι ως απαρτία εμφανίζονταν να ομνύουν στην αριστερή ικανότητα να ξανακυβερνηθεί η χώρα. Οι ίδιοι είναι που τώρα προ του φάσματος της τελικής κατάπτωσης διαλέγουν όχθες. Διότι αποστάτες και υπερασπιστές της παρακαταθήκης της «πρώτης φοράς», μοσχοπούλαγαν σε δυο αναμετρήσεις τη «βιτρίνα» από ένα «ξεθυμασμένο» προϊόν.
Άρα και τα δυο στρατόπεδα είναι υπόλογα για τα φούμαρα της προεκλογικής περιόδου. Οφείλουν εξηγήσεις για παράδειγμα για τον μέχρι πρότινος πατριώτη Φερχάτ Οζγκιούρ. Εάν ο μουσουλμάνος βουλευτής μετά τον εσωκομματικό υποβιβασμό του σε αποστάτη, παραμένει πατριώτης ή εάν μετά την κατηγορία ότι ήταν βαλτός της Έφης Αχτσιόγλου αλλάζει και η κομματική θεώρηση απέναντι στις καταγγελίες που τον εμφάνιζαν ως ενεργούμενο του τουρκικού προξενείου.
Το ερώτημα πάντως που πλανάται μετά τη μαζική φυγή και της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ αφορά στην στρατηγική της ηγεσίας Κασσελάκη για το κόμμα Κασσελάκη όπως αποκαλείται δηκτικά από το team-Αχτσιόγλου. Το moto της απαξίας για τα στελέχη που αποχωρούν δεν υποδηλώνει ούτε πολιτική αντίληψη, ούτε αναδεικνύει το αρχηγικό έρμα. Μπορεί να είναι αρκετό για τις φωτογραφικές λεζάντες και τα, περιορισμένων χαρακτήρων, μηνύματα για να τρεντάρουν όπως επιβάλλεται από τους κανόνες των social – media, αλλά δεν πληρούν τα σταντάρ της βασικής επιδίωξης, εάν είναι αυτή: να μην αποκτήσει απλώς σφυγμό ο ημιθανής ΣΥΡΙΖΑ αλλά και δυναμική.
Οι ευρωεκλογές άλλωστε δεν απέχουν τόσο μακριά από όσο ενδεχομένως να φαντάζεται το νέο διευθυντήριο. Η προσγείωση δε, θα είναι ακόμη πιο απότομη και από εκείνη των δημοσκοπήσεων καθώς ενδέχεται να συνοδεύεται και από τη δοκιμασία της δυσάρεστης έκπληξης να κοντράρεται για την τέταρτη θέση η πάλαι ποτέ κυβερνώσα αριστερά με την κοινοβουλευτική ομάδα που βγήκε από τα «σπλάχνα» της. Υπάρχουν βέβαια και τα τρολ. Αυτά πάντα ξέρουν.
*Γράφει ο πολιτικός συντάκτης του debater.gr, Γιώργος Παπακωνσταντίνου
Ανοιχτά καταστήματα σήμερα Κυριακή 26 Νοεμβρίου – Το ωράριο λειτουργίας
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"