Μιχάλης Χατζηγιάννης: «Ήταν δύσκολο να κρατήσω κοντά μου κάποιους ανθρώπους, δεν ήταν στο χέρι μου»

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στη διαδικτυακή εκπομπή του Σπήλιου Φλώρου, «Δεν παίζει άγχος». Ο δημοφιλής καλλιτέχνης μίλησε με ειλικρίνεια για την ιλιγγιώδη επαγγελματική του πορεία, την καταξίωση που ήρθε σε ηλικία μόλις 19 ετών, αλλά και τις δυσκολίες που κλήθηκε να διαχειριστεί, σκιαγραφώντας ένα πορτρέτο της επιτυχίας που δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα.

Ο δρόμος του στην ελληνική δισκογραφία, όπως παραδέχτηκε, απαιτούσε θυσίες και δύσκολες επιλογές. Παρόλα αυτά, σήμερα δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος από όσα κατάφερε, αναγνωρίζοντας την ευλογία της καριέρας του, αλλά και το βαρύ τίμημα που αυτή συνεπάγεται.

Διαβάστε επίσης: Μιχάλης Χατζηγιάννης: Η αναφορά του στην Ζέτα Μακρυπούλια – «Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου»

«Η μεγάλη επιτυχία είναι ευλογία, αλλά είναι και δοκιμασία. Είναι ένας προβολέας με πολύ δυνατό φως, ο οποίος πέφτει πάνω σου, σε τυφλώνει και πολλές φορές δε βλέπεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Μέσα σε αυτή την ασάφεια, μέσα σε αυτό τον φρενήρη θυμό, χάνεις φίλους, οι σχέσεις παραπέουν, χάνεις κομμάτια από την προσωπική σου ζωή γιατί για εσένα το όνειρο και ο στόχος, είναι όλο και πιο πάνω», είπε αρχικά ο τραγουδιστής.

Παρόλο τον ανεμοστρόβιλο της επιτυχίας, ο καλλιτέχνης βρήκε στιγμές νηφαλιότητας, τις οποίες απέδωσε σε ένα εσωτερικό μηχανισμό, μια βαθιά ριζωμένη ικανότητα να «φρενάρει».

Σε αντίθεση με τον ενθουσιασμό των γύρω του, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης βίωνε την δημοφιλία διαφορετικά: «Όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου το ζούσαν με τρέλα, αλλά εγώ το διασκέδαζα γιατί έκανα αυτό που αγαπώ. Για μένα σημασία είχε μόνο να βγω στη σκηνή και να τραγουδήσω. Ποιο παιδί έχει την ευκαιρία να κάνει αυτό που αγαπά, να βιοπορίζεται από αυτό, να είναι τόσο ανεξάρτητο; Ήταν ένα δώρο Θεού όλο αυτό».

Ωστόσο, η λάμψη της επιτυχίας είχε και τη σκοτεινή της πλευρά στην προσωπική του ζωή: «Όσο όμορφα, δημιουργικά και πετυχημένα ήταν αυτά τα χρόνια, άλλα τόσο δύσκολο ήταν να κρατήσω κοντά μου ανθρώπους, οι οποίοι ναι μεν με αγαπούσαν και τους αγαπούσα αλλά, μέσα σε αυτή τη δύνη δεν είχα απόλυτα καθαρό κεφάλι», παραδέχτηκε.

Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης παρομοίασε την κατάσταση με μια “ευχή και κατάρα” για τους ταλαντούχους ανθρώπους: «Ευτυχώς ή δυστυχώς οι άνθρωποι που έχουν ένα ταλέντο και τους δίνεται ο χώρος να αναπτυχθούν, διανύουν αυτό το μονοπάτι με υψηλές ταχύτητες, δε μπορούν να μείνουν αλλού».