Μέσα από αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έρχονται στο φως περιστατικά που αναδεικνύουν όχι μόνο την κόπωση του συστήματος, αλλά και τη σοβαρή έλλειψη ενσυναίσθησης και επαγγελματισμού σε ορισμένες περιπτώσεις. Χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι όλοι είναι το ίδιο. Υπάρχουν αξιόλογοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας που δίνουν τη ψυχή τους.
Καταγγελία για το Κέντρο Υγείας Μαρκόπουλου
Μια χρήστρια περιγράφει με οργή και απογοήτευση τη νυχτερινή της επίσκεψη στο Κέντρο Υγείας Μαρκόπουλου με τον άρρωστο σύζυγό της:
“Πήγα στο Κέντρο Υγείας στις 5:00 το πρωί με τον άντρα μου, διότι ήταν χάλια. Όλο το βράδυ είχε βήχα, ήταν χάλια, και προφανώς, για να πήγαμε, δεν ήταν κάτι που θεωρήσαμε ότι “οκ, δεν είναι σοβαρό”.
Πήγαμε, ήταν εκεί ένας security και φώναξε μια κοπέλα. Ήταν τόσο ξενερωμένη που την ξυπνήσαμε — φαινόταν στο βλέμμα που μας έριξε, δηλαδή του τρελού η φάση…
Μας είπε ότι “δεν είναι επείγον αυτό” και “δεν μπορεί να ξυπνάει τον γιατρό”. Δεν το διανοούμαι ότι άκουσα κάτι τέτοιο! Να βλέπεις έναν ασθενή στις 5:00 το πρωί — γιατί προφανώς τέτοια ώρα δεν πας αν είναι κάτι που μπορεί να περιμένει. Δηλαδή, επείγον θα ήταν μόνο αν χτυπήσουμε;
Για να πηγαίνουμε στις 5:00, πάει να πει ότι ο άνθρωπος δεν ήταν καλά, φαινόταν! Δεν είχαμε άλλη όρεξη εμείς να πάμε για βόλτα 5:00 το πρωί χωρίς λόγο στο Κέντρο Υγείας…
Απλά απαράδεκτο, αλήθεια. (Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ). Και εννοείται πως πριν πάμε, έπαιρνα τηλέφωνο και ποτέ δεν το σηκώνουν — είτε είναι πρωί, είτε απόγευμα. Ποτέ!!!!!!!
Γιατί το ονομάζετε Κέντρο Υγείας; Ανοιχτό όλο το 24ωρο; Τι να πω… Μηδέν σεβασμός. Ο άνθρωπος; Κρίμα. Πολύ κρίμα!!!»
Καταγγελία για το Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός»
Σε άλλη μαρτυρία, καταγράφεται η απαξιωτική συμπεριφορά προσωπικού στον «Ευαγγελισμό», με ιδιαίτερη έμφαση στους νοσηλευτές:
«Το γεγονός πως τα δημόσια ελληνικά νοσοκομεία πάσχουν από χρόνιες παθογένειες είναι γνωστό. Χάλια εργασιακές συνθήκες, χάλια εγκαταστάσεις, κουρασμένο προσωπικό, λειψό προσωπικό…
Παρόλα αυτά, δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο το προσωπικό — και κυρίως μιλάω για τους “συναδέλφους” νοσηλευτές — απαξιούν τόσο για τους ασθενείς τους (και για το επάγγελμα, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Μιλάνε σαν νταλικέρηδες, σου αποκρίνονται “ρώτα τον γιατρό” (αν σου απαντήσουν κιόλας)… λες και δεν έχουν καμία επαγγελματική υπόσταση. Δηλαδή κάπου, έλεος!!
Και για να κλείσω αυτή την ωραία δημοσίευση, θέλω να παραθέσω μια απάντηση “συναδέλφου” νοσηλεύτριας προ ολίγου στον τραυματιοφορέα που της έφερε ένα περιστατικό:
“Αυτό τώρα γιατί μας το έφερες;”
“Αυτό”, λες και αναφέρεται σε άψυχο αντικείμενο χωρίς συναισθήματα, σκέψεις και αντίληψη.
Λες και οι ασθενείς τους έχουν επιλέξει να βρίσκονται στο νοσοκομείο αντί στο σπίτι τους.
Ένα κρίμα. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.»
Το ζητούμενο: Σεβασμός και ανθρωπιά
Τα περιστατικά αυτά δεν αποτελούν αποδείξεις για την κατάσταση σε όλο το σύστημα υγείας, ωστόσο αποτελούν καμπανάκι. Η ανάγκη για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας είναι επιτακτική, όχι μόνο σε επίπεδο υποδομών και προσωπικού, αλλά κυρίως σε επίπεδο κουλτούρας και συμπεριφοράς. Ο ασθενής είναι άνθρωπος, όχι αριθμός ή βάρος. Και κάθε επαγγελματίας υγείας καλείται, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, να μην το ξεχνά αυτό.
Καιρός Πρωτομαγιά: Βροχές και καταιγίδες όλη την ημέρα – Σε ποιες περιοχές θα βρέξει
ΗΠΑ και Ουκρανία υπέγραψαν ιστορική συμφωνία για τα ορυκτά – Τι κερδίζει η κάθε πλευρά
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"