Ο ξαφνικός και άδικος χαμός της 61χρονης Γαρυφαλλιάς συγκλόνισε όλους όσους τη γνώριζαν. Μπορεί να μην είχε δική της οικογένεια με τη συμβατική έννοια, αλλά είχε φίλους που τη θεωρούσαν αδελφή, συνοδοιπόρο, έμπνευση. Ήταν μια γυναίκα με σπάνια ευγένεια, ταπεινότητα και καλοσύνη, μια συγγραφέας της οποίας τα κείμενα έμεναν στα συρτάρια ή μοιράζονταν σιωπηλά, χωρίς να διεκδικεί την αναγνώριση.
Ο θάνατός της ήρθε αναπάντεχα, μέσα σε ένα ταξί που καρφώθηκε σε μια κολόνα, όταν ο οδηγός υπέστη ανακοπή. Δεν τα κατάφερε. Όμως, όπως γράφει ένας στενός φίλος της σε μια συγκινητική ανάρτηση, «η φωνή της και το γέλιο της ηχούν συνέχεια στα αυτιά μου».
Μια παρουσία διακριτική αλλά πολύτιμη
Η Γαρυφαλλιά δεν ήταν άνθρωπος της προβολής. Απέφευγε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν ενδιαφερόταν να εκδώσει τα γραπτά της, παρότι όσοι την ήξεραν μιλούσαν για μια πένα σπάνιας ευαισθησίας και βάθους. Είχε αρνηθεί προτάσεις για έκδοση, προτιμώντας να δημιουργηθεί μια συλλογική έκδοση, στην οποία όλοι θα συνέβαλαν με ένα κείμενο. «Θα αναλάμβανε η ίδια να το στήσει», γράφει ο φίλος της, τονίζοντας πως ήταν από τους πιο δοτικούς και ευγενικούς ανθρώπους που είχε γνωρίσει.
Ήταν εξαιρετικά ευφυής και ιδιαίτερα ευαίσθητη. Ήξερε πώς να στηρίζει τους άλλους, να τους δίνει κουράγιο, να βρίσκει πάντα τις σωστές λέξεις τη σωστή στιγμή. Αυτή την ικανότητά της την είχε και στα γραπτά της – έγραφε λιτά αλλά ουσιαστικά, με μια αφοπλιστική αμεσότητα που άγγιζε την ψυχή.
Η κληρονομιά των λέξεων της
Ο φίλος της αποφάσισε να μοιραστεί ένα απόσπασμα από ένα αδημοσίευτο διήγημά της, στο οποίο η Γαρυφαλλιά περιγράφει τη συνήθειά της να αφήνει μηνύματα πάνω σε βότσαλα στον Ωρωπό, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τα βρει.
«Ν’ αφήσω κι εγώ πίσω κάτι της προκοπής απ’ όσα έμαθα, για κάποιον επόμενο που θα περπατήσει πάνω στον φλοιό της Γης, στο σημείο αυτό και θα κάνει την ίδια κίνηση, θα σκύψει να πιάσει μια πέτρα, σαν να πιάνει την καρδιά του τόπου. Ε, και θα βρει μια οδηγία να περνάει από χέρι σε χέρι. Η Γη μιλάει και σου λέει την αλήθεια. Τω αγνώστω, παρ’ αγνώστου».
Αυτή ήταν η Γαρυφαλλιά. Μια γυναίκα που δεν επιδίωξε τη φήμη, αλλά άφησε πίσω της σημάδια, μικρά αλλά πολύτιμα, για όσους ήξεραν να κοιτάξουν. Η παρουσία της στη ζωή των φίλων της ήταν δώρο, και ο ξαφνικός της χαμός αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
«Όχι και τόσο τώρα, όχι πια, Γαρυφαλλιά μου», γράφει ο φίλος της. Και κάπως έτσι, μια ιστορία που έμεινε στο περιθώριο της δημοσιότητας βρίσκει τον δρόμο της στις καρδιές όσων μπορούν ακόμα να εκτιμήσουν το μικρό, το διακριτικό, το ουσιαστικό.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"