Η Μακρόνησος είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το αίμα και την εμφυλιακή φρίκη, καθώς έχει μείνει στην ιστορία ως ο μαρτυρικός τόπος των βασανιστηρίων που υπέστησαν πολιτικοί κρατούμενοι και φαντάροι στα μέσα του περασμένου αιώνα.
Στη μαύρη λίστα των πολιτικών κρατούμενων που έζησαν τον απόλυτο εφιάλτη της εξορίας και των βασανιστηρίων στο ξερονήσι απέναντι από το Λαύριο, είχαν μπει και πολλοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες της εποχής.
Ένας από αυτούς ήταν και ο Θανάσης Βέγγος, ο οποίος υπηρέτησε μια θητεία γεμάτη ξύλο, πείνα, δίψα και εξευτελισμούς μέχρι το 1951. Εκεί άρχισε να χάνει τον εαυτό του με όσα περνούσε, κλείστηκε και δεν μιλούσε σε κανέναν. Ωστόσο, εκεί γνώρισε τον Θεοδωράκη, τον Κατράκη, τον Λουντέμη, τον Ρίτσο, τον Καρούσο και άλλες σπουδαίες προσωπικότητες της εποχής.
Η Μακρόνησος δεν ήταν απλώς ένας τόπος εξορίας. Ήταν ένα κολαστήριο, που με πρόσχημα την «αναμόρφωση» των κρατουμένων, ασκούνταν σωματική και ψυχολογική βία.
Ο αγαπημένος ηθοποιός δούλευε στο γιαπί κάτω από άθλιες συνθήκες. Όλη τη μέρα κουβαλούσε και έσπαγε πέτρες, με αποτέλεσμα να εξαντλείται και να ζει μέσα στη σκόνη, κάτι που του έγινε εμμονή στη μετέπειτα ζωή του.
Όταν η διετής στρατιωτική θητεία του ολοκληρώθηκε και επέστρεψε στην καθημερινότητά του, είχε γίνει πλέον μανιακός με την καθαριότητα. Τίναζε συνεχώς τα ρούχα του, ξεσκόνιζε επίμονα τα σερβίτσια, καθάριζε ανελλιπώς τα σκηνικά στο θέατρο, απέφευγε τα ραντεβού σε εξωτερικούς χώρους.
Ο Νίκος Κούνδουρος είχε εξιστορήσει την σωτήρια γνωριμία του με τον αεικίνητο Θανάση Βέγγο στη Μακρόνησο:
«Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. “Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε” μου είπαν και το μόνο που ζήτησα ήταν, να με αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό χωρίς φαΐ και χωρίς νερό, ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν!
Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος, αεράτος τύπος εμφανίζεται κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο τρία κομμάτια ύφασμα.
Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο! «Τι κάνεις;» τον ρωτάω. «Θα πεθάνεις εδώ πάνω» απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά.
Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ’ στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα διανύοντας μια τεράστια απόσταση από το στρατόπεδο ίσα με το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ’ όλα».
Blue Horizon: Η συνομιλία που αποκαλύπτει την “ομερτά”- “Ποτέ δεν λέμε τι ακούμε και τι βλέπουμε”
Βαρύ πένθος για την Τζούλια Παπαδημητρίου – Πέθανε ξαφνικά ο αδερφός της
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"