Ο Μιχάλης Πανάδης πρωταγωνιστεί φέτος στον “Παράδεισο των Κυριών” που προβάλλεται καθημερινά στις 20:00 μέσα από την συχνότητα του ALPΗΑ, αλλά και στην παράσταση “Ψηλά από την Γέφυρα” στο θέατρο Βεάκη. Τον συνάντησα και μας έδωσε spoiler σχετικά με την εξέλιξη του Πασχάλη στην σειρά, αποκάλυψε για ποιόν ρόλο τον είχαν προσεγγίσει στην αρχή αλλά σχολίασε και τα όσα γίνονται στον χώρο του θεάτρου. Θα δούλευε με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Δημήτρη Λιγνάδη, αν η δικαιοσύνη τους έκρινε αθώους;
Διαβάστε παρακάτω την αποκλειστική συνέντευξη του Μιχάλη Πανάδη στο DEBATER:
➥ Πρωταγωνιστείς στην παράσταση “Ψηλά από την Γέφυρα”. Πώς είναι η συνεργασία με τον Γιώργο Νανούρη; Πως είναι η συνεργασία με τους συντελεστές της παράστασης που έχετε δημιουργήσει ένα παρεάκι και ποιά η ατμόσφαιρα που σου αφήνει κάθε βράδυ αυτή η παράσταση.
Ο Γιώργος Νανούρης είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τη δουλειά που κάνει με μια σχεδόν παιδική αγάπη (διευκρινίζω λόγω ενός γενικού αποπροσανατολισμού της εποχής μας ότι η λέξη “παιδική” έχει θετικό πρόσημο), με μεγάλη καλοσύνη, ακομπλεξάριστος, πολύ ανοιχτός να ακούσει μια ανάγκη σου, χωρίς να κάνει κατάχρηση οποιουδήποτε τίτλου.
Γενικά, για το παρεάκι που λες κι εσύ, τι να πω εγώ, είναι όλοι αυταπόδεικτα τρομερά άξιοι επαγγελματίες και ταλαντούχοι καλλιτέχνες. Χαίρομαι πολύ που έχω γνωρίσει όλους τους ανθρώπους της παράστασης, και τους μπρος και τους πίσω, και όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά και για διαφορετικούς λόγους.
Την ατμόσφαιρα που μου αφήνει η παράσταση το βράδυ δεν τη λες και φωτεινή. Εννοώ ότι από τη φύση της είναι μια απαιτητική παράσταση, σε έντονες μόνιμα περιοχές, σε μια άδεια σκηνή χωρίς αντικείμενα και σκηνικά και μάλιστα σε ένα ρεαλιστικό έργο και επικίνδυνο έργο – επικίνδυνο όχι σε σχέση με τη θεματολογία του, σε σχέση με τη φόρμα του, οπότε κάθε επιλογή σου εκτίθεται στο 100% ανά πάσα στιγμή και με μια διαφορετική μεγέθυνση λόγω της φόρμας της σκηνοθεσίας. Κάποιες μέρες πετυχαίνει, κάποιες μέρες δεν πετυχαίνει – σε σχέση με την δική μου επίδοση εννοώ. Τις μέρες που πετυχαίνω αυτό που χρειάζεται νιώθω πολύ χαρούμενος. Τις άλλες όχι και τόσο. Προσπαθώ πολύ να είναι περισσότερες οι πρώτες, αλλά το θέατρο δε σου χαρίζεται πάντα. Τα ξορκίζουμε αυτά βέβαια πριν την παράσταση, φωτίζουμε πριν την ατμόσφαιρα, στα καμαρίνια το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό, γιατί στη σκηνή έχουμε να αντιμετωπίσουμε αρκετά έντονες σχέσεις.
➥ Το πιο πειραχτήρι ποιος είναι;
Όλοι θα κάνουμε τ’ αστεία μας. Δε θέλω να αδικήσω κάποιον γιατί όλοι οι συνάδελφοι έχουν πραγματικά χιούμορ ως άνθρωποι. Θα μείνω μόνο στη λέξη “πειραχτήρι” και θα πω Ιωάννα Παππά – Δημήτρης Μαυρόπουλος. Επίσης, σε αυτή την παράσταση η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Δεν είναι μια παράσταση που το σηκώνει να βάλεις μια κατσαρίδα, ας πούμε, στη σκηνή.
➥ Η γνωριμία με τον Γιώργο Νανούρη πως προέκυψε;
Ουσιαστικά το Γιώργο Νανούρη τον γνώρισα κανονικά πέρσι την άνοιξη. Είχαμε συστηθεί πριν κάποια χρόνια όταν έκανε την “Κουζίνα” και είχε δει και μια παράσταση που έπαιζα κάποια χρόνια αργότερα. Ήθελα να δουλέψω μαζί του αλλά δεν είχε προκύψει. Συναντήθηκα τυχαία με το Μάριο Τάγαρη, τον παραγωγό της παράστασης, με τον οποίο είχα δουλέψει ξανά πριν τρία χρόνια σε μία παράσταση του Αιμίλιου Χειλάκη, και του ήρθε η ιδέα να με προτείνει στο Γιώργο και στον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.
➥ Πώς συνδυάζεις θέατρο και γυρίσματα μαζί;
Γενικώς, επειδή μου αρέσει πολύ η δουλειά μου, και είμαι κάπως μόνιμα σε μια κατάσταση υπερενέργειας το βιώνω ως κάτι φυσιολογικό. Πριν αρχίσω να κάνω τηλεόραση, ας πούμε, μπορεί να έκανα περισσότερα πράγματα στο θέατρο ή σε σχέση με το θέατρο, μέσα σε μια χρονιά. Μη σου πω ότι φέτος είναι από τις ξεκούραστες χρονιές έχοντας αυτές τις δύο δουλειές. Και με τη σωστή διαχείριση χρόνου και ενέργειας, όλα γίνονται.
➥ Πώς αποφορτίζεσαι από την παράσταση;
Δεν χρειάζομαι κάποια ιδιαίτερη αποφόρτιση. Απλώς μένει για λίγο η αίσθηση ότι έχεις παίξει ένα βαρύ έργο. Αλλά δεν κουβαλάω κάτι μέσα μου γιατί έτσι κι αλλιώς κάνουμε μια δουλειά που για να πετύχει χρειάζεται τεχνική και όχι ταύτιση. Εννοώ δεν πονάμε στ’ αλήθεια, δε βιώνουμε τις καταστάσεις των χαρακτήρων, αυτό θα ήταν μια τρέλα, πρέπει απλώς να πείσεις ότι συμβαίνουν όσα συμβαίνουν με μια σχεδόν μαθηματική αντιμετώπιση και σχεδιασμό. Είναι κουραστικό περισσότερο σωματικά, γιατί το σώμα λόγω έλλειψης σκηνικού χώρου γίνεται το ίδιο σκηνικός τόπος, οπότε πιο πολύ μετά νιώθω μια σωματική κούραση παρά μια ψυχική.
➥ Κοινά χαρακτηριστικά έχεις με τον ρόλο που κάνεις στην παράσταση «Ψηλά από την Γέφυρα» ή με τον ρόλο που κάνεις στον «Παράδεισο των Κυριών»;
Νομίζω ότι επειδή όλοι οι ρόλοι είναι απλώς λέξεις σε ένα χαρτί, αναγκαστικά ο καθένας φαντάζεται πώς θα ήταν σαν άνθρωποι και σε σχέση με δικές του προσλαμβάνουσες, οπότε εκ των πραγμάτων θα υπάρξουν κοινά χαρακτηριστικά με όλους τους ρόλους. Σου δίνει κάποιες πληροφορίες το έργο, κάποια γενικά χαρακτηριστικά που βασίζεσαι σε αυτά, και μετά κάπως βάζεις τον εαυτό σου στη συνθήκη του χαρακτήρα. Δηλαδή εγώ αν μου συνέβαινε αυτό που συμβαίνει στον Πασχάλη ή στον Ροντόλφο πως θα αντιδρούσα;
➥ Η υποκριτική πως μπήκε στην ζωή σου;
Από μικρός ασχολούμουν κάπως με την τέχνη. Μου άρεσε πολύ η μουσική, οι μιμήσεις, να φτιάχνω χώρους μέσα στο σπίτι, το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένα κασετόφωνο. Η οικογένεια της μητέρας μου είχε και κάπως πιο άμεση σχέση με την τέχνη. Ο παππούς μου έπαιζε κιθάρα, ήταν φίλος του Ζαμπέτα, η προγιαγιά μου ήταν ηθοποιός στην Κωνσταντινούπολη, οπότε κάτι πήρα μάλλον κι από εκεί. Έμενα πολλές ώρες με την γιαγιά μου γιατί δούλευαν οι γονείς μου, ακούγαμε μουσική, διαβάζαμε βιβλία, ντυνόταν περίεργα. Έκανε μεγάλα τραπέζια και φορούσε περούκες με διαφορετικά χτενίσματα. Στην τρίτη δημοτικού ζήτησα από τους γονείς μου να μάθω πιάνο. Στην τετάρτη δημοτικού ο τότε κολλητός που πήγαινε στην ομάδα θεάτρου του σχολείου, μου είπε να πάω, εγώ μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί το θέατρο, ήμουν κολλημένος με τη μουσική, πήγα ευτυχώς και με το που πάτησα το πόδι μου στην αίθουσα μαγεύτηκα. Σε αυτή την ομάδα οι δάσκαλοι που είχαμε ήταν άνθρωποι του χώρου και έτσι μετά το δημοτικό δημιουργήθηκε μια εφηβική ομάδα στο εργαστήριό τους στη Θεσσαλονίκη και μέχρι το τέλος του Λυκείου συνεχίσαμε εκεί.
➥ Ο Πασχάλης πως ήρθε στην ζωή σου;
Είχα στείλει λίγο πριν το καλοκαίρι ένα βιογραφικό στην Μιράντα Ρωσταντή και τα Κάπα Στούντιο, γιατί ήθελα να ξανακάνω τηλεόραση καθώς μετά την πρώτη μου δουλειά στο “Λόγω Τιμής” ανακάλυψα πόσο μου αρέσει. Μέχρι τότε δεν είχα καν σκεφτεί ότι μπορεί να θελήσω να κάνω τηλεόραση. Μου άρεσε η διαδικασία, μου αρέσουν οι ρυθμοί της τηλεόρασης, πρέπει πολύ γρήγορα να βρεις τον τρόπο να είσαι αποτελεσματικός και να πείσεις. Αυτή η πίεση, επειδή είμαι και από μόνος μου σε μια ψιλομόνιμη τσίτα, μου πάει πολύ, με ιντριγκάρει, με ενεργοποιεί. Αφού έλαβαν, λοιπόν, το βιογραφικό μου με κάλεσαν για κάστινγκ. Γνώρισα τους σκηνοθέτες της σειράς, τους υπέροχους κυρίους Γιάννη Βασιλειάδη και Σταμάτη Πατρώνη και την υπέροχη κυρία Γεωργία Ζήση, δοκιμάσαμε κάποια πράγματα, στην αρχή με προόριζαν για έναν άλλο ρόλο αλλά μετά, μέσα από μια διαδικασία δοκιμαστικών, κατέληξαν και καταλήξαμε να κάνω τον Πασχάλη. Και είμαι ευγνώμων για αυτό τον ρόλο που έχω λατρέψει, και από γραφής και στη σκηνοθετική του προσέγγιση, όπως είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που έχω συναντήσει σε αυτή τη σειρά, κάποιοι από τους οποίους θα μπορούσαν να εξελιχθούν ακόμα και σε ανθρώπους ζωής κι αυτό δεν το συναντάς καθόλου εύκολα σε δουλειές. Ο Πασχάλης δεν είναι ο κλασικός κουτσομπόλης καφετζής, κάνει ό,τι κάνει από γνήσιο ενδιαφέρον. Ασχολείται με τους άλλους γιατί θέλει να βοηθήσει, δεν το κάνει για να βλάψει κάποιον ούτε για να δημιουργήσει ίντριγκες, δεν έχει κακία ούτε ζήλια μέσα του. Έχει την αθωότητα και την ανοιχτωσιά ενός παιδιού, σε συνδυασμό με μια σπιρτάδα που τον ωθεί να κυνηγήσει μια καλύτερη ζωή από αυτή που ζούσε στο χωριό του.
➥ Εσύ ενδιαφέρεσαι όπως ο Πασχάλης για τους γύρω σου;
Γενικά για τους γύρω όχι, καθόλου. Εννοώ ότι αν κάποιος όχι κοντινός μου άνθρωπος έρθει και μου ζητήσει τη γνώμη μου ή τη βοήθειά μου θα ασχοληθώ, αλλά όχι από μόνος μου. Στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους όμως είμαι εντελώς Πασχάλης.
➥ Έχουμε μείνει στα επεισόδια της σειράς στο σημείο που η Τζένη λέει στον Πασχάλη ότι τον αγαπάει και αυτός δεν αντιδράει.
Καμιά φορά αυτό που έχουμε μπροστά στα μάτια μας δεν το βλέπουμε. Νομίζω ότι δεν πίστευε ποτέ ότι τον βλέπει ερωτικά, ακριβώς επειδή η Τζένη του εκδήλωνε πάντα το ενδιαφέρον της και ήταν πάντα διαχυτική. Μην ξεχνάς ότι εκείνη την εντελώς πατριαρχική εποχή δεν ήταν ακριβώς επιτρεπτό μια γυναίκα να δείξει τόσο φανερά ότι συμπαθεί τόσο πολύ έναν άντρα. Οπότε κι ο Πασχάλης θεωρούσε ότι όλο αυτό έγκειται σε ένα φιλικό επίπεδο. Τώρα θα δούμε πολλά. Μέχρι και γάμο. Έχουμε βέβαια διάφορες αναποδιές και εμπόδια ως τότε, με τον μπαμπά της Τζένης – που θα μπει τώρα στην σειρά, και με την μητέρα μου. Επίσης, θα εμπλακεί ο Πασχάλης για πρώτη φορά σε κάτι πιο σκοτεινό. Στα επόμενα επεισόδια θα έχουμε και την άφιξη μιας πρώην σχέσης του Ντίνου Παπακώστα (Αργύρης Πανταζάρας), με την οποία θα εμπλακεί με έναν περίεργο τρόπο, πάντα φυσικά για να κάνει το καλό, αλλά επειδή είναι ευκολόπιστος και αθώος ίσως τελικά δεν θα είναι και τόσο καλό.
➥ Έτσι είσαι με τις κοπέλες και στην ζωή σου;
Ναι, ύπνος βαθύς. Δεν καταλαβαίνω σχεδόν ποτέ ότι με φλερτάρουν όταν με φλερτάρουν. Από την άλλη όταν θέλω εγώ, δε θα κάνω απλώς την πρώτη κίνηση, θα πέσω με τα μούτρα. Μόνο πέφτοντας με τα μούτρα άλλωστε έχει ενδιαφέρον. Αλλά, ναι, έχει τύχει να μου στέλνουν μηνύματα στα social media και να απαντάω πολύ θερμά και ευγενικά επειδή δεν καταλαβαίνω κατευθείαν την πρόθεση.
➥ Έχεις βγει ποτέ με άτομο που σου έχει στείλει μηνύματα από τα social media;
Όχι. Ποτέ. Παρόλο που μοιάζω και είμαι κοινωνικός, δεν είμαι ιδιαίτερα ανοιχτός και κυρίως με άγνωστους ανθρώπους. Νομίζω ότι πολύ δύσκολα θα έμπαινα στη διαδικασία να εμπλακώ με έναν άνθρωπο σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης, είτε φιλική είτε ερωτική, από ένα μήνυμα. Στο γραπτό δεν έχεις καμία εικόνα για τον άλλο, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια της ζωής και της ενέργειας.
➥ Το χειρότερο μήνυμα που έχεις λάβει;
Δεν έχω λάβει ακραία μηνύματα. Έχω ακούσει από συναδέλφους ότι μπορεί να τους στείλουν από γυμνές φωτογραφίες μέχρι εντελώς χύμα μηνύματα ή ακόμα και υβριστικά. Δε μου έχει συμβεί. Ούτε μηνύματα αντιπάθειας. Ενδεχομένως από συναδέλφους να έχω λάβει μηνύματα για πράγματα που έχω πει. Αλλά κι αυτό με μια συμβουλευτική τάση. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς, δεν έχω κάνει και κάτι κακό νομίζω για να έρθει κάποια ακραία αντίδραση. Το πιο ακραίο είναι απλώς ότι λέω αυτό που πιστεύω μια δεδομένη στιγμή ανεξαρτήτως συμφέροντος.
➥ Θέλω το σχόλιό σου σχετικά με το καινούργιο διάταγμα που βγήκε για τους ηθοποιούς.
Είναι κάτι πολύ σύμπλοκο και με πολλές προεκτάσεις για να το καλύψω. Γενικά, δεν είναι θέμα μόνο της τωρινής αλλά και των παλαιότερων κυβερνήσεων, τώρα μπήκε η ταφόπλακα. Αυτή η κατάσταση με τα πτυχία και τη διαβάθμισή τους τραβάει πάρα πολλά χρόνια και εξυπηρετεί διάφορα και διαφορετικά συμφέροντα . Σίγουρα το ότι μπήκε αυτή η ταφόπλακα δείχνει κάτι πολύ συγκεκριμένο για το πώς το κράτος αντιμετωπίζει την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Από την άλλη σε μια σχέση δε φταίει ποτέ μόνο ο ένας, συνεπώς τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς. Το να δέχεσαι να μην πληρώνεσαι, να πληρώνεσαι ελάχιστα ή να μην πληρώνεσαι τις πρόβες, να μην είσαι ασφαλισμένος, να ξεπουλάς τα όνειρά σου σε εκπαιδευτικά συστήματα που είναι μόνο μια βιτρίνα απλώς για να πάρεις ένα χαρτί, κλπ… Φταίμε όλοι για όλα. Όλοι έχουμε επιλέξει συνθήκες που μας κάνουν να μοιάζουμε χομπίστες. Γιατί; Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να παρατήσουμε αυτή τη δουλειά. Γιατί είναι μια δουλειά που υπάρχει υπερπροσφορά ενώ η αγορά εργασίας είναι ελάχιστη. Άρα εκ των πραγμάτων οι όροι είναι a priori ενάντια στον εργαζόμενο. Οι παθογένειες της δουλειάς βαστούν χρόνια και η αίσθηση της συλλογικότητας που χρειάζεται για να λειανθούν σιγά σιγά είναι ανύπαρκτη από καιρό και δικαιολογημένα εν μέρει γιατί η τάση της κοινωνίας είναι περισσότερο από ποτέ “ο σώζων εαυτόν…”. Απλώς θα περίμενε κανείς από ένα κράτος πρόνοιας μιας ευρωπαϊκής χώρας να εξυγιάνει και να βοηθήσει έναν τόσο ταλαιπωρημένο κλάδο και όχι να πατήσει πάνω στις παθογένειές του, που οι περισσότερες δημιουργήθηκαν από την ανάγκη για επιβίωση, δίνοντάς του μια χαριστική βολή που λέει “Ξέρεις κάτι; Δεν είσαι τίποτα”.
➥ Όλο αυτό που έγινε με το κίνημα #metoo το περίμενες;
Όχι, αλλά όταν άρχισε το περίμενα ακριβώς έτσι όπως έγινε. Δηλαδή χλιαρά. Και όχι φυσικά από τα θύματα που είχαν το σθένος να μιλήσουν, από μας τους υπόλοιπους. Τα θύματα άνοιξαν την πόρτα. Μετά; Για να λειτουργήσει ένα τέτοιο κίνημα μακροπρόθεσμα και όχι σαν ιβέντ, χρειάζεται μια κοινωνική στροφή σκέψης. Η κοινωνία αντίθετα πάει προς μια αυτιστική απομόνωση του ατόμου όπου ο καθένας κοιτάει κυρίως τον εαυτό του οπότε δεν υπάρχει η αίσθηση της συλλογικότητας, ότι όλοι μαζί θα το φτάσουμε μέχρι το τέλος. Και γι’ αυτό δεν αρκεί ένα χάσταγκ στο ίνσταγκραμ. Πάντα είναι ένας που θα πει κάτι και θα φάει αυτός όλο το σκατό. Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία. Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι, ούτε νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν κατηγορηθεί ήταν οι μόνοι που το κάνουν αυτό. Στηρίζω το θύμα και αποτρέπω τη δημιουργία νέου, σημαίνει δεν επιτρέπω πια στην καθημερινότητά μου αντίστοιχες συμπεριφορές. Στην πράξη. Όχι στο βίρτουαλ. Και δεν εννοώ μόνο το άκρο του βιασμού, γιατί πριν το βιασμό προηγούνται άλλες πράξεις, ίσως όχι άξιες καταγγελίας αλλά εξίσου κακοποιητικές. Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι ριζικά και πυρηνικά, ούτε έχουν σταματήσει να υπάρχουν κακοποιητικές συμπεριφορές γιατί συνεχίζουμε να δρούμε ως μονάδες. Ειδικά οι παλαιότεροι έχουν μάθει ότι το θέατρο σημαίνει προσβολή, πόνος, υποτίμηση, το οποίο δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρούν έτσι. Το ότι αφήνουμε αυτή την έννοια να ισχύει ακόμα νομίζω είναι δική μας ευθύνη. Θα μου πεις άμα δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου θα κάτσεις και θα τα δεχτείς. Όσα μπορεί και αντέχει να δεχτεί ο καθένας τελοσπάντων. Γι’ αυτό δεν είναι άσπρο ή μαύρο τα πράγματα, γιατί σκέφτεται “και τι θα κάνω, λοιπόν, αν δεν έχω να φάω, τι υποχωρήσεις θα κάνω;”. Και τις κάνεις, όλοι έχουμε κάνει, γι’ αυτό ο κύκλος αυτός είναι τόσο φαύλος που πραγματικά δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να σταματήσει. Ίσως, με το τέλος του κόσμου.
➥ Έχεις δεχτεί ποτέ κάποια κακοποιητική συμπεριφορά;
Φυσικά. Ευτυχώς, όχι σεξουαλικές. Έχω δεχτεί προσβολές και υποτιμήσεις που μπορεί να μην είναι πάντα ευθείες, είτε από σκηνοθέτη είτε από συναδέλφους, χωρίς να έχει να κάνει απαραίτητα με το αν είναι κανείς ηλικιακά μεγαλύτερος ή μικρότερος. Μερικές φορές μπορεί να σου δείξει κάποιος την υποτίμησή του με ένα βλέμμα ή με τον τρόπο που σε σκηνοθετεί. Βέβαια αυτά υπάρχουν και σε όλες τις δουλειές, δεν είναι μόνο στην δική μας, και όλα αυτά δεν είναι πράγματα που καταγγέλλονται γιατί δύσκολα αποδεικνύονται. Είναι στη δική σου ευχέρεια και στα δικά σου όρια το τι ανέχεσαι. Εγώ όλα τα χρόνια που ασχολούμαι με τον χώρο πάντα διεκδικούσα και πάντα μιλούσα. Η κοινωνία βέβαια μας ωθεί να φοβόμαστε να πούμε αυτό που πιστεύουμε, μπολιάζοντάς μας με το φόβο ότι μπορεί να υπάρξει κίνδυνος να μπεις σε μια μαύρη λίστα κάποιου αν διεκδικήσεις την αξιοπρέπειά σου όπως την ορίζεις. Και αυτό μου έχει συμβεί και μου συμβαίνει, αλλά γενικά όταν χρειάζεται προσπαθώ να αντιστέκομαι στο φόβο.
➥ Υπάρχουν κλίκες στο θέατρο;
Εντελώς. Η κλίκα, βέβαια, είναι διαφορετική από την παρέα. Μπορεί να υπάρχουν παρέες ή ομάδες, άνθρωποι δηλαδή που αγαπάνε να δουλεύουν μαζί γιατί ταιριάζουν τα χνώτα τους, κι αυτό δεν μπορείς να το στερήσεις από κανέναν και είναι και υπέροχο. Είναι άλλο η παρέα, λοιπόν, και άλλο είμαι ένας κι έχω την αυλή μου και άμα δεν γλύψεις αυτόν τον ένα ή δεν υποταχτείς στις ανάγκες του δεν θα δουλέψεις ποτέ μαζί του και αυτός ο ένας θα πει και στους φίλους του «Είναι λίγο μ@@@ς μην τον πάρεις».
➥ Στα πρώτα σου βήματα έγλυψες κάποιον ή έγινες η αυλή του για να σε πάρει σε δουλειά;
Δεν μου έχει ζητηθεί να μπω στην αυλή κάποιου, αν έβλεπα ότι κάποιος με θέλει αλλά αυτό έχει τέτοιους όρους δε νομίζω ότι ιδιοσυγκρασιακά θα μπορούσα να το κάνω. Κάποτε με ενοχλούσε, είναι πολύ ευκολότερα και γρηγορότερα τα πράγματα αν κάνεις καλές δημόσιες σχέσεις, αλλά δεν με αφορά. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δε βιάστηκα να γίνω κάτι και δεν έχω μετανιώσει. Αν ξέρω πως κάποιος έχει μια αυλή και θέλω να δουλέψω μαζί του, δεν θα με πιάσει το μένος, θα πω οκ απλώς μάλλον δεν θα δουλέψω ποτέ με αυτόν τον άνθρωπο. Ούτε θα γλύψω ποτέ ούτε θα μπω σε αυλή.
➥ Η χειρότερη συνεργασία που έχεις κάνει;
Έχουν υπάρξει κάποιες παραστάσεις που δεν έχω περάσει καλά, είτε λόγω του αποτελέσματος είτε λόγω των ανθρώπων αλλά κάθε συνάντηση κάτι σου δίνει. Και το εννοώ απόλυτα αυτό. Σε άλλες παραστάσεις μπορεί να κερδίσεις φίλους, σε άλλες μπορεί να κερδίσεις ευκαιρίες να δουλέψεις την τεχνική σου, να αντιμετωπίσεις ελλείψεις σου και να πειραματιστείς. Έχουν υπάρξει και παραστάσεις που έχουν πάει τέλεια καλλιτεχνικά ή εμπορικά αλλά δεν υπήρχε χημεία με τους ανθρώπους, όπως έχει συμβεί και το αντίθετο. Στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο ή μαύρο. Πάντα δεν θα σου αρέσουν όλα και αυτό είναι υπέροχο όταν συμφιλιωθείς μαζί του γιατί αποδέχεσαι τη ζωή που είναι μια άπαυτη δοκιμασία.
➥ Εμμονική θαυμάστρια έχει υπάρξει;
Όχι ποτέ. Αλλά δεν είμαι και άνθρωπος που μπορείς να τον πιέσεις εύκολα αν δε θέλει κάτι.
➥ Υπήρξε στιγμή που είπες πως τα παρατάς όλα;
Όχι. Αυτό που έχει αρχίσει να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια κυρίως σε σχέση με το θέατρο είναι μια μεγαλύτερη ανάγκη να είναι υγιή τα περιβάλλοντα που δουλεύω. Γιατί στο θέατρο είναι πολύ περισσότερος ο χρόνος που περνάς με τους ανθρώπους και πολύ μεγαλύτερη η τριβή με αυτούς. Κι οι ηθοποιοί μπορούμε να γίνουμε περίεργοι άνθρωποι. Είναι τρομερά μεγάλος ο ανταγωνισμός και η ανασφάλεια, είναι και η μόνιμη έκθεση, θέλει συνεχή δουλειά και προσοχή για να αποφύγεις την έπαρση, το ναρκισσισμό, τη ζήλια, την ίντριγκα και άλλες καταστάσεις που σε θολώνουν και σε απομακρύνουν από την πραγματικότητα του τί σημαίνει ασχολούμαι με την τέχνη και πληρώνομαι από αυτήν.
➥ Για τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί στην δικαιοσύνη αλλά και για ονόματα που έχουμε ακούσει ότι έχουν κάνει διάφορα στον χώρο τι πιστεύεις; Σε αυτούς που λένε γιατί τώρα τι απαντάς;
Πιστεύω καταρχάς ότι αδιαμφισβήτητα οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ήταν και είναι ταλαντούχοι και ευφυείς άνθρωποι. Από την άλλη δεν είναι τόσο ταλαντούχοι ώστε αν η δικαιοσύνη κρίνει ότι είναι ένοχοι εγκλημάτων να τους αντιμετωπίσει με βάση το ταλέντο τους. Ουδείς αναντικατάστατος έτσι κι αλλιώς κι αυτό είναι κάτι που γενικά καλό θα είναι όλοι να θυμόμαστε. Σε σχέση με το γιατί τώρα, δεν έχω να απαντήσω κάτι σε κάποιον, θα σου πω τη σκέψη μου. Είναι σαν να λες “κάτσε, ρε συ, εσένα δε σου άρεσαν οι μπάμιες, τώρα τρως μπάμιες;” ή ακόμα χειρότερα “συγνώμη τώρα σου ήρθε να πας τουαλέτα;”. Αν, ας πούμε, ένα έγκλημα βρει έναν άνθρωπο οικονομικά αδύναμο, μπορεί να φοβάται ότι αν διεκδικήσει το δίκιο του, από οικονομικά αδύναμος θα γίνει οικονομικά κατεστραμμένος. Αν ένα έγκλημα βρει έναν άνθρωπο ψυχικά αδύναμο, δεν μπορεί κανείς να ορίσει σε ποιό χρόνο θα είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει. Μην ξεχνάς ότι παλεύουμε με τα παιδικά μας τραύματα για πολλές δεκαετίες μέχρι να μην είναι πια επιδραστικά – αν όχι για όλη μας τη ζωή, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για εγκλήματα.
➥ Ο Πέτρος Φιλιππίδης δήλωσε στην απολογία του ότι καταστράφηκε.
Το διάβασα. Τουλάχιστον θα μείνουν οι ερμηνείες του. Δηλαδή δεν θα ξαναδεί κανείς το 50-50 και θα πει μα τι χάλια που έπαιζε. Δεν γίνεται να το πεις αυτό γιατί δεν έπαιζε χάλια αλλά ήταν καταπληκτικός.
➥ Εσύ θα δούλευες μελλοντικά είτε με τον Πέτρο Φιλιππίδη ή με τον Δημήτρη Λιγνάδη εφόσον η δικαιοσύνη έχει δώσει την τελική απόφαση;
Αν η τελική απόφαση είναι καταδικαστική δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Αν είναι αθωωτική, επειδή τυχαίνει να έχω μάθει από ανθρώπους περιστατικά που σχετίζονται με τους συγκεκριμένους κυρίους (και διευκρινίζω ότι δεν εννοώ περιστατικά εγκλημάτων, εννοώ μόνο περιστατικά συμπεριφορικά) και πιστεύω αυτούς τους ανθρώπους, και πάλι δε θα το έκανα, όπως φυσικά και με άλλους ή όπως και άλλοι με μένα. Δεν αποφεύγεις να δουλέψεις με κάποιον μόνο αν έχει κάνει κάποιο έγκλημα, υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Αυτό μετά είναι θέμα γούστου και κατάστασης διαβίωσης, γιατί μπορεί κανείς να βρεθεί σε τρομερή ανέχεια και να τύχει να μην έχει επιλογή. Ιστορικά, οι άνθρωποι έχουν δουλέψει και δουλεύουν συχνά σε εργασίες που αναγκάζονται να παραχωρήσουν μέρη των αξιών και του προσωπικού του ήθους. Αν κατηγορούσαν τον Γιώργο Κιμούλη, κάτι που έχει γίνει, αλλά δεν ξέρω κάποιον που να τον εμπιστεύομαι να μου πει τι πραγματικά είχε γίνει και από την στιγμή που ο άνθρωπος αθωώθηκε από την δικαιοσύνη φυσικά και θα δούλευα μαζί του.
Survivor All Star spoiler – Αυτή η ομάδα χάνει την ασυλία (vid)
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"