Σαν σήμερα, 23 Ιουλίου του 1996 η Αλίκη Βουγιουκλάκη φεύγει από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο. Όλη η χώρα θρήνησε τον θάνατο της μεγαλύτερης Ελληνίδας σταρ, της Αλίκης όλων των Ελλήνων. Ο Σωτήρης Αδαμίδης ήταν ο άνθρωπος και γιατρός που στάθηκε στο πλευρό της ως το τελευταίο λεπτό. Μαζί με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους του, έκανε ό,τι ήταν επιστημονικά εφικτό για να της προσφέρει μια όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη και αξιοπρεπή νοσηλεία στην κλινική του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών.
Ο Σωτήρης Αδαμίδης παραχώρησε μια αποκλειστική και άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο DEBATER και μας διηγείται πως έζησε τις τελευταίες στιγμές της Αλίκης Βουγιουκλάκη στον 9ο όροφο του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών.
Πως ζήσατε τη νοσηλεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη;
Ήταν μια πραγματικά δύσκολη περίοδος, η οποία όμως με τον τρόπο που έγινε η διαχείριση της από εμένα και τους συναδέλφους μου, καταφέραμε να βρούμε έναν τρόπο για να προχωρήσει αρκετά πιο όμορφα.
Επρόκειτο για έναν άνθρωπο, που ακόμη και σε αυτή την δυσκολία κατάφερνε να δημιουργήσει στιγμές χαράς και χιούμορ και κυρίως πολύ ανθρώπινης και ζεστής συμπεριφοράς. Θα σας αναφέρω και κάποια στιγμή που θυμάμαι με συγκίνηση, καθώς εγώ πήγαινα αργά το βράδυ και έκανα επισκέψεις. Ένα βράδυ, την ρώτησα θυμάμαι: “Θα θέλατε κάτι άλλο κ. Βουγιουκλάκη;” και μου έδωσε την υπέροχη απάντηση: “Θέλω να ζήσω κ. Αδαμίδη”. Παρά το γεγονός ότι εξέπεμψε ένα πάρα πολύ ωραίο, ανθρώπινο και απόλυτα λογικό μήνυμα, την ίδια στιγμή μου είπε με πολλή τρυφερότητα: “Έλα θέλω να σου δώσω κάτι να δοκιμάσεις”. Και έβγαλε από το κομοδίνο της ένα νεραντζάκι, το οποίο ήταν δια χειρός, και πίστευα ότι θα μου το έδινε να το πάρω μαζί μου σπίτι. Μου είπε “όχι, αυτό είναι για σένα, αλλά θα μεταλάβεις εδώ” και μου έδωσε με έναν πολύ γλυκό τρόπο να το δοκιμάσω επιτόπου.
Θυμάμαι κι άλλες πολλές όμορφες στιγμές με την Αλίκη, οι οποίες ούτε έχουν βγει προς τα έξω, ούτε πρόκειται να βγουν ποτέ. Είναι στο επίπεδο της προσωπικής συγκίνησης και είναι ένα φυλακτό πολύτιμο για μένα. Εκείνο που μπορώ να καταθέσω για τους ανθρώπους που την λάτρεψαν και την λατρεύουν ακόμη μέσα από την αδιάπτωτη και συνεχή παρουσία της με τις ταινίες με τις οποίες γαλουχήθηκε ο ελληνικός λαός και όχι μόνο, είναι το πόσο συγκλονιστικά απλή ήταν όσον αφορά στην αντιμετώπιση της ασθένειάς της. Κυρίως από το σημείο και μετά που της εξήγησα εγώ κάποια πράγματα. Όταν της εξήγησα δηλαδή ότι εδώ πάμε να παλέψουμε με κάτι το οποίο είναι δύσκολο και πολύ σκληρό, αλλά ότι μπορούμε να πετύχουμε αυτό που οι γιατροί αποκαλούμε “ποιότητα ζωής”.
Γνώριζε η ίδια ότι της απομένουν λίγες μέρες ζωής; Εσείς, ωστόσο καταφέρατε να της δώσετε ακόμη περισσότερες…
Πράγματι, είχε λεχθεί στο νοσοκομείο στο Τέξας ότι της απομένουν λίγες ημέρες. Ωστόσο σε εμένα, στην Κλινική μας στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, έμεινε για μεγάλο διάστημα, κατά το οποίο υπήρχαν πολλές εναλλαγές. Η επικοινωνία της παρέμεινε σταθερή και πλην μερικών μικρών διαλειμμάτων μπορούσαμε να συνεργαστούμε μαζί της ακόμα και για ορισμένες ιατρικές πράξεις. Και με χιούμορ ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
Αληθεύει ότι την επισκέφθηκε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στις 3 τα ξημερώματα;
Ναι, αληθεύει. Ήμουν έξω από το δωμάτιο της και τον έβλεπα να κλαίει με μάτια κατακόκκινα. Με έπαιρνε μάλιστα παράμερα έξω από την πόρτα του 9ου ορόφου που την φιλοξενούσε το Ιατρικό Κέντρο για να τον ενημερώσω για την πορεία της. Ήταν ένας άνθρωπος συγκλονιστικά διαφορετικός από αυτό που είχα στο νου μου ή που έχει ο περισσότερος κόσμος. Ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερες στιγμές και θα μπορούσα να πω πως ήταν όμορφες για όλους εμάς που τους είχαμε αγαπήσει και ως συντρόφους στη ζωή τους.
Πως έζησε ο Γιάννης Παπαμιχαήλ την άνιση μάχη που έδινε η μητέρα του;
Το έζησε έντονα και με πολύ σεβασμό σε εμάς και την δύσκολη συνθήκη. Ήταν πολύ κοντά στη μητέρα του και προσπαθούσε να την στηρίξει. Δεχόταν κι ο ίδιος από την πλευρά της πάρα πολλή αγάπη.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν πάντα ένα λαμπερό πρόσωπο, ακόμη και στις τελευταίες της στιγμές. Έχασε έστω για λίγο τη λάμψη της όσο έδινε τη μάχη;
Η Αλίκη δεν ήθελε να χάσει με τίποτα αυτή την όμορφη πλευρά της μέσα από την οποία την έχει γνωρίσει όλος ο κόσμος. Μπορούσε να το υποστηρίξει αυτό με ένα σθένος ψυχικό και μια βαθιά επιθυμία προς το ωραίο. Εγώ γνώρισα κυρίως μια ωραία ψυχούλα μέσα από αυτή την δοκιμασία, η οποία σαφώς αλλάζει πολλά πράγματα σε κάθε άνθρωπο, και ακόμη περισσότερο σε έναν άνθρωπο, τον οποίο εμείς γνωρίσαμε ως άτρωτο και ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Το “happy end” όμως υπήρχε μονάχα στις ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστούσε.
Υπήρχε κόσμος έξω από το νοσοκομείο όσο έδινε τη μάχη της η Αλίκη Βουγιουκλάκη;
Ναι, υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι, οι οποίοι ερχόντουσαν καθημερινά ή μου τηλεφωνούσαν. Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν εφικτό να την επισκέπτεται κόσμος -ιδιαίτερα προς το τέλος. Η αγάπη του κόσμου ήταν όμως συγκλονιστική και αυτό είχε δώσει και την δυνατότητα στα ΜΜΕ να είναι καθημερινά παρόντα. Χιλιάδες κόσμου είχαν παρελάσει και ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους μας.
Πόσο βαριά ήταν η ευθύνη της ανακοίνωσης του θανάτου της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της διασημότερης Ελληνίδας;
Σε ιατρικό επίπεδο -επειδή γνωρίζαμε από ορισμένους δείκτες της κλινικής συμπεριφοράς και των εργαστηριακών δεδομένων την πορεία της νόσου- ήταν αναμενόμενο και μπορούσα να το σκεφτώ και με χρονικό προσδιορισμό. Επομένως ήμασταν όλοι προετοιμασμένοι. Παρόλα αυτά είχε προκύψει ένα δέσιμο με την Αλίκη. Όχι μόνο λόγω του εκτοπίσματος της, αλλά και λόγω της νοσηλείας της, η οποία διήρκησε αρκετά. Είχα μια καθημερινή επικοινωνία μαζί της και το “ξερίζωμα” αυτής της όμορφης επικοινωνίας πονάει. Το βιώσαμε όλοι και ιδιαίτερα εγώ προσωπικά. Σε βαθμό μάλιστα που να μεταφέρεται και στο σπίτι και την οικογένεια μου αυτή η δυσκολία. Ήταν μια αρκετά δύσκολη στιγμή για όλους μας.
*Ο Σωτήρης Αδαμίδης είναι Παθολόγος & Διευθυντής της Α’ Παθολογικής Κλινικής στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"