Η Διεθνής Ημέρα Κατά της Βίας έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται στις 2 Οκτωβρίου, την ημέρα γενεθλίων του Μαχάτμα Γκάντι. Διόλου τυχαίο, αφού ένα από τα πιο διάσημα ρητά του ήταν: “Η μη βία είναι το πρώτο άρθρο της πίστης μου. Είναι επίσης και το τελευταίο”.
Το τελευταίο διάστημα έχει παρατηρηθεί αύξηση των περιστατικών βίας. Μόνο το 2021 έχουν καταγραφεί 11 γυναικοκτονίες, ενώ πάνω από 118 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους στην Ελλάδα την τελευταία εξαετία.
Συγχρόνως, έρχονται στο φως της δημοσιότητας συνέχεια νέα περιστατικά κακοποίησης παιδιών, κάτι που κάνει ακόμη πιο επείγουσα την ανάγκη να βρεθούν μέθοδοι πρόληψης και αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων, αφού έτσι δημιουργείται ο “φαύλος κύκλος” δημιουργίας των νέων θυτών και θυμάτων.
Καθοριστικό ρόλο σε αυτό έρχεται να διαδραματίσει η εκπαίδευση και το σχολείο, το οποίο γίνεται και αυτό πολλάκις πεδίο εκδήλωσης βίας. Τελευταίο περιστατικό τα επεισόδια στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης.
Ο ρόλος των εκπαιδευτικών
Αρχικά, είναι βασικό το σχολείο να μην ανέχεται ή να αδιαφορεί για τα περιστατικά βίας, ειδικά όταν αυτά λαμβάνουν χώρα εντός του σχολικού χώρου.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης δεν είναι μόνο να στοχεύει στους καλούς βαθμούς, αλλά πάνω από όλα στην καλλιέργεια της παιδείας. Δεν χρειαζόμαστε ένα σχολείο που ενδιαφέρεται περισσότερο για τους βαθμούς και λιγότερο για τη συμπεριφορά των μαθητών, αλλά ένα σχολείο που θα προάγει τη συνεργασία και τον διάλογο.
Σε αυτό είναι καταλυτικός ο ρόλος του εκπαιδευτικού. Σε έρευνα του Demaray και Malecki το 2003 αναγράφεται ότι τα παιδιά που παρουσίαζαν τα ίδια βίαιη συμπεριφορά ένοιωθαν ελλιπή κοινωνική υποστήριξη από την οικογένεια και το σχολείο και περισσότερη από την παρέα τους.
Ομάδα του πανεπιστημίου του Yale στην έκθεσή τους Dollard, et al., 1939, αντιμετωπίζει την επιθετικότητα και τη βία, που είναι η εκδήλωσή της, ως αποτέλεσμα βίωσης κοινωνικών καταστάσεων που οδηγούν το άτομο σε ματαίωση.
Σε έρευνά τους οι Ziegler και Rosenstein- Manner (Mishna et al, 2005) αναγράφουν ότι μόνο το 25% των εκπαιδευτικών συνήθως παρεμβαίνουν στα περιστατικά εκφοβισμού που παρατηρούνται σγτα σχολεία, ενώ αντίστοιχα οι εκπαιδευτικοί αναφέρουν ότι το 75% αυτών συνήθως παρεμβαίνει. Το ίδιο αναφέρει και η έρευνα των Atlas και Pepler το 1998, οι οποίοι ανακάλυψαν ότι οι εκπαιδευτικοί δεν παρεμβαίνουν πάντα στα περιστατικά εκφοβισμού.
Η στάση της μη παρέμβασης, της αδιαφορίας, είναι καταστροφική. Ο εκπαιδευτικός είναι το πρότυπο που θα πρέπει να μπουν στη διαδικασία διαλόγου με τους μαθητές, εξηγώντας την έννοια των δικαιωμάτων του ανθρώπου, έτσι ώστε να κατανοήσουν την έννοια του σεβασμού προς τη ζωή και των ορίων του άλλου.
Να μάθουν ότι “η ελευθερία μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου” και ότι οι διαφορές πάσης φύσεως λύνονται με τον διάλογο και όχι με τη βία. Το σημαντικότερο μήνυμα είναι ότι “η βία δεν είναι λύση”.
Με βιωματικό τρόπο η εκπαίδευση μπορεί να γίνει το μέσο με το οποίο τα παιδιά θα μάθουν να επικοινωνούν σωστά τις διαφορές τους και να σέβονται τα συναισθήματα των άλλων. Το σχολείο μπορεί να έρθει να καλύψει το κενό που πολλάκις αφήνει η οικογένεια, αφού δεν είναι λίγα τα παιδιά που με τη βίαιη συμπεριφορά τους αναπαράγουν όσα έχουν βιώσει μέσα στα σπίτια τους.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"