Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία που μαίνεται για πολλές πλέον ημέρες και ουδείς γνωρίζει πότε θα μπει ένα τέλμα στη βαρβαρότητα και τον παραλογισμό, το DEBATER προτείνει πέντε βιβλία με αντιπολεμικά μηνύματα που τόσο έχουμε ανάγκη να διαβάσουμε στις μέρες αυτές.
Γκιάκ, Δημοσθένης Παπαμάρκος
Οι ήρωες αυτών των διηγημάτων, στρατιώτες που πολέμησαν στη μικρασιατική εκστρατεία, έρχονται αντιμέτωποι με τους ρόλους που τους επιβάλλουν οι παραδοσιακοί κανόνες και το βίωμα του πολέμου. Συγκρούονται, υποτάσσονται, ζουν εν κρυπτώ ή φεύγουν.
Το γκιακ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος που σκιάζει τις ζωές τους. Με έναν τραχύ προφορικό λόγο, οι ιστορίες τους αφηγούνται την απώλεια προσανατολισμού, την αδυναμία τους να συμβιβάσουν τους κώδικες της παράδοσης με τα συναισθήματα και τη συνείδησή τους.
Κανίβαλος, Didier Daeninckx
Γαλλία, 1931. Εκατόν έντεκα ιθαγενείς Κανάκ από τη Νέα Καληδονία στέλνονται στη Διεθνή Αποικιακή Έκθεση του Παρισιού για να εκτεθούν μέσα σε κλουβιά στον ζωολογικό κήπο που λειτουργεί στο περιθώριο της Έκθεσης.
Λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια, πεθαίνουν ξαφνικά όλοι οι κροκόδειλοι του ζωολογικού κήπου, και οι υπεύθυνοι, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, κανονίζουν να δανειστούν μερικούς από ένα γερμανικό τσίρκο, δίνοντας ως αντάλλαγμα τριάντα Κανάκ.
Με βάση πραγματικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο πλαίσιο της Διεθνούς Αποικιακής Έκθεσης, αλλά και με φόντο τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα των αυτοχθόνων αυτονομιστών της Νέας Καληδονίας και τις αιματηρές συγκρούσεις της δεκαετίας του ’80, το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του Γκοσενέ, που από ένα κλουβί με την επιγραφή “ανθρωποφάγοι” βρίσκεται κυνηγημένος μέσα στους δρόμους του Παρισιού, “κανίβαλος” ανάμεσα σε “πολιτισμένους”.
Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι, Ocean Vuong
Το Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι είναι το γράμμα ενός γιου προς την αναλφάβητη μητέρα του. Ο Λιτλ Ντογκ, Αμερικανός βιετναμέζικης καταγωγής, φέρνει στο φως την ιστορία της οικογένειάς του απ’ τον πόλεμο του Βιετνάμ ως την εγκατάστασή της στην Αμερική, εστιάζοντας στη δραματική ζωή της στοργικής αλλά συχνά βίαιης μητέρας του και της ταλαιπωρημένης γιαγιάς του. Παράλληλα, ψηλαφώντας τα τραύματα του παρελθόντος αποκαλύπτει σκέψεις και πλευρές της ζωής του που η μητέρα του αγνοούσε: αγωνίες, φόβους, έναν δυνατό έρωτα. Μια ωμή αλλά βαθιά λυρική και ειλικρινής εξομολόγηση που φτάνει στη θαρραλέα αποκάλυψη συγκλονιστικών προσωπικών στιγμών.
Εάν αυτό είναι ο Άνθρωπος, Primo Levi
Στις 22 Φεβρουαρίου 1944, 650 άνθρωποι στάλθηκαν στο Άουσβιτς στοιβαγμένοι σε δώδεκα τρένα για εμπορεύματα. Μόνο ο Πρίμο Λέβι και δύο άλλοι επέζησαν, έπειτα από παραμονή ενός έτους, πριν την απελευθέρωσή τους από τον ρωσικό στρατό τον Ιανουάριο του 1945. Στο στρατόπεδο ο Λέβι παρατηρεί τα πάντα, θα θυμηθεί τα πάντα, θα αφηγηθεί τα πάντα: το στρίμωγμα στους κοιτώνες τους συντρόφους που ανακάλυπταν το πρωί νεκρούς από την πείνα και το κρύο τους εξευτελισμούς και την καθημερινή εργασία, κάτω απ’ τα χτυπήματα των «Κάπος» τις περιοδικές «επιλογές» όπου ξεχώριζαν τους αρρώστους από τους υγιείς, για να τους στείλουν στο θάνατο τους απαγχονισμούς για παραδειγματισμό τα τρένα γεμάτα Εβραίους και τσιγγάνους, που οδηγούνταν με την άφιξή τους στα κρεματόρια…
Κι όμως, στην αφήγηση αυτή κυριαρχεί η πλέον εντυπωσιακή αξιοπρέπεια καμία εκδήλωση μίσους, καμία υπερβολή, καμία εκμετάλλευση των προσωπικών ταλαιπωριών, αλλά ένας ηθικός προβληματισμός πάνω στον πόνο, εξυψωμένος από ένα όραμα ζωής.
Το Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, γραμμένο το 1947, θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας με θέμα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μα και μία από τις πλέον συγκλονιστικές μαρτυρίες των καιρών μας. Στην Ιταλία από τη δεκαετία του ’60 διδάσκεται στα σχολεία.
Η πιο πολύτιμη πραμάτεια, Jean-Claude Grumberg
“Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μεγάλο δάσος ζούσε ένας φτωχός ξυλοκόπος με τη φτωχιά γυναίκα του.
Όχι όχι όχι όχι όχι, μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται καθόλου για τον Κοντορεβυθούλη! Όπως εσείς, έτσι κι εγώ απεχθάνομαι αυτή τη γελοία ιστορία. Πού ακούστηκε οι γονείς να παρατάνε τα παιδιά τους επειδή δεν έχουν να τα θρέψουν; Έλεος…
Μέσα σ’ αυτό το μεγάλο δάσος λοιπόν επικρατούσε μεγάλη πείνα και πολύ κρύο. Ιδίως τον χειμώνα. Το καλοκαίρι μια τρομερή ζέστη έπεφτε σ’ αυτό το δάσος κι έδιωχνε το πολύ κρύο. Η πείνα απεναντίας ήταν σταθερή, προπάντων τα χρόνια που γύρω από αυτό το δάσος μαινόταν ο παγκόσμιος πόλεμος.
Ο παγκόσμιος πόλεμος, ναι ναι ναι ναι ναι“. (Jean-Claude Grumberg)
Το Κίεβο μετράει νεκρούς – Ο τραγικός απολογισμός από την πρώτη ημέρα του πολέμου
“Χρυσό” έφερε στην Ελλάδα η πρόκριση του ΠΑΟΚ – Πώς διαμορφώνεται η βαθμολογία UEFA
Τα άδεια καρότσια νεκρών μωρών στην Ουρανία στοιχειώνουν τον πλανήτη (pic&vid)
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"