Φάμελλος: «Έχουμε χρέος να τελειώσουμε με την άδικη, διεφθαρμένη κυβέρνηση της δεξιάς με συλλογική πολιτική δράση»

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος εξαπέλυσε για μια ακόμη φορά επίθεση κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σωκράτης Φάμελλος έδωσε το παρών στην παρουσίαση του βιβλίου «Τα πατάκια», του Στέλιου Παππά.

«Αγαπητέ Στέλιο, αγαπητοί προσκεκλημένοι, συντρόφισσες και σύντροφοι και αγαπητοί συνοδοιπόροι από όλα τα πεδία και από όλους τους χώρους.

Είναι ταυτόχρονα και τιμή και συγκίνηση το ότι ερχόμαστε εδώ για να τιμήσουμε ένα βιβλίο, αλλά να τιμήσουμε και έναν άνθρωπο. Εδώ μιλάμε και για τον Στέλιο, αλλά μιλάμε και για μια ομάδα ονειροπόλων, αλλά και αισιόδοξων ανθρώπων. Γιατί οι αριστεροί είναι αισιόδοξοι άνθρωποι.

Στο πρόσωπο του Στέλιου, μιλάμε για τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους, που επέλεξαν την πολιτική δράση, που υπηρέτησαν και συνεχίζουν να υπηρετούν τη Δημοκρατία αλλά και την κοινωνία.

Ο Στέλιος Παππάς λοιπόν, είναι ένας άνθρωπος, φαίνεται και από το βιβλίο που είναι έντονα αυτοβιογραφικό, ο οποίος ήταν και παραμένει αγωνιστικά παρών και όρθιος, δεν συμβιβάστηκε ποτέ.

Δεν είδε την πολιτική ως «βόλεμα», αλλά την είδε ως επιλογή συνείδησης. Και αυτό αφορά όλη την ομάδα, όλη τη συλλογικότητα. Αφορά όλη την Αριστερά. Μιλάμε λοιπόν για έναν αριστερό με ήθος, ο οποίος δεν ασχολήθηκε μόνο με τις ιδέες, αλλά ασχολήθηκε πρώτα με την κοινωνία και για τις ιδέες που υπηρετούν την κοινωνία.

Το βιβλίο «Τα πατάκια» είναι η αποτύπωση μιας πολύ μεγάλης και σημαντικής περιόδου, μιας εποχής ιδιαίτερα ταραγμένης μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που την βίωσε αυτή την εποχή» ανέφερε αρχικά για να προσθέσει: «Ο πρωταγωνιστής, το «alter ego» του Στέλιου, ο Ηρακλής, είναι εκπρόσωπος της εργαζόμενης νεολαίας και μάλιστα εργαζόμενης μαθητιώσας νεολαίας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Που επέλεξε από εκείνα τα χρόνια, του νυχτερινού σχολείου, να ζει με αξιοπρέπεια, καταλαβαίνοντας τον ρόλο που παίζει η γνώση στην πρόοδο και στην κοινωνική πάλη.

Επέλεξε επίσης να αγωνίζεται για αυτή την αξιοπρέπεια και όχι απλά να τη δηλώνει. Η ένταξή του στη νεολαία της ΕΔΑ και στη συνέχεια στους Λαμπράκηδες, το 1-1-4, οι κινητοποιήσεις για το 15% της Παιδείας, οι πορείες ειρήνης, οι δολοφονίες του Λαμπράκη, του Πέτρουλα είναι οι σταθμοί μιας γενιάς, η οποία δεν δέχτηκε να σωπάσει.

Και είναι ακόμα όρθια.

Είναι μια γενιά κοινωνικής αφύπνισης και διεκδικήσεων, που τις μετέφρασε αυτές τις διεκδικήσεις σε πολιτική ένταξη. Και επιλέγω, στην παρουσίαση του βιβλίου και στον χαιρετισμό μου να αναφέρω αυτά που μας ενδιαφέρουν και σήμερα.

Άρα μια γενιά που σκέφτεται επιλέγει μαζί με την πρόοδο της χώρας την πολιτική ένταξη και δράση. Το βιβλίο σε πολλές πτυχές αποκαλύπτει την αξία αυτής της ένταξης, ακόμα και στις δύσκολες, τις προσωπικές στιγμές. Αποδεικνύει όμως και κάτι άλλο. Ότι η συλλογική δράση, η πολιτική δράση, μπορεί να αλλάξει τη ροή της ιστορίας και μπορεί να πετύχει και την ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων.

Όταν το «πέπλο» του φόβου της χούντας κάλυψε όλη τη χώρα, ζητήθηκε από τον Ηρακλή να απαντήσει σε ένα ερωτηματολόγιο της ΔΕΗ. Αρνήθηκε δίνοντας λευκή κόλλα, αλλά δεν αρνήθηκε απλά, απολύθηκε.

Ήξερε με τι τα βάζει. Στάθηκε όρθιος λοιπόν.


Για τα υπόλοιπα είπατε και οι προηγούμενοι: ΕΑΤ- ΕΣΑ, Τρίπολη, Μπουμπουλίνας, Γυάρο. Αλλά εκεί, μες στα μπουντρούμια των βασανιστηρίων και της εξορίας, γράφεται ένα από τα πιο δυνατά κεφάλαια του βιβλίου. Αλλά και η συνειδητοποίηση ότι η εξορία και η φυλακή είναι μια υπόθεση συλλογική, το οποίο για μένα είναι πολύ δυνατό μήνυμα.

Και ταυτόχρονα ότι αυτή η μάχη των αξιών δεν απαιτεί μόνο προσωπική αντοχή, την οποία είχαν οι αγωνιστές αυτοί, αλλά απαιτεί και τη δύναμη που δίνει η συλλογικότητα, η πραγματική συντροφικότητα, η συνέπεια στην ουσία της λέξης «σύντροφοι».

Δεν έφτανε μόνο η προσωπική αντοχή για αυτόν τον αγώνα. Δεν ήταν μόνο θέμα μιας δυνατής προσωπικότητας και δυνατών αξιών.

Οφείλω να πω βέβαια ότι εκτός από τις πολιτικές στιγμές, έχει και έντονες προσωπικές στιγμές, όπως αυτή η σιωπηλή απώλεια, της οικογένειας που τη σημαδεύει. Μια στιγμή δύσκολη για το πως η ελευθερία δένεται και με τη ζωή και με την οικογένεια.

Γιατί όταν δεν έχεις ελευθερία, σου αφαιρείται το δικαίωμα και της ζωής και της οικογένειας.

Το βιβλίο κορυφώνεται με την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν φοιτητές και πολίτες συμβαδίζουν μαζί. Διάβασα με μεγάλη προσοχή την εισήγηση.

Θεωρώ ότι αυτές οι στιγμές, μας δείχνουν ότι τα διδάγματα και οι εμπειρίες από τον αγώνα του Πολυτεχνείου είναι πολύ ζωντανά μέχρι σήμερα.

Από τη μία μεριά παρότι δεν έγινε μια συμφωνία πολιτική, ήταν η κοινωνική πλειοψηφία η οποία ανέτρεψε τη χούντα.

Μ’ άρεσε αυτό που άκουσα για τους «Ρηγάδες» πριν και είναι κοινός πλούτος τώρα, το είπαμε και στην Κεντρική Επιτροπή. Αλλά η κοινωνική πλειοψηφία όμως αποτυπώθηκε στον αγώνα αυτόν με έντονη ή με χαμηλότερη φωνή.

Όμως τι άλλο μας δίνει ως μήνυμα, το οποίο θέλω να το κρατήσουμε για σήμερα; Ότι το Κράτος Δικαίου και η Δημοκρατία παραμένει ζητούμενο συνεχώς και έντονα σήμερα.

Θέλω να προσθέσω ακόμα έναν λόγο στα συμπεράσματα για τον οποίο είναι σημαντική η συζήτηση για το Πολυτεχνείο. Η αξία που έχει στον αγώνα για τη Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου η ύπαρξη ενός κόμματος της σύγχρονης Αριστεράς.

Δεν είναι μόνο μια κοινωνική πλειοψηφία. Θέλει σηματοδότηση και εμβολιασμό με πολιτικές ιδέες και γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει μια δυνατή, μαχητική Αριστερά.

Είπατε για «Τα πατάκια», το γαμήλιο δώρο. Τι δίχνει; Το πώς μπορούμε να χωριστούμε πολύ εύκολα στη μέση.

Από τη μία μεριά να υπάρχουν άνθρωποι που για τις πολιτικές τους ιδέες δίνουν τη ζωή τους, αλλά και άνθρωποι και οικογένειες που με την αδιαφορία αφήνουν τη συντήρηση να κάνει «πάρτι». Μας ενδιαφέρει και σήμερα.

Μέσα λοιπόν από αυτή τη βαθιά συμβολική εικόνα, ο Στέλιος μας καλεί να αναλογιστούμε τι σημαίνει να είσαι όρθιος. Και μας υπενθυμίζει ότι απέναντι στο σκοτάδι και την αδικία δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις.

«Όταν φαντάσματα του φασισμού και του αδίκου περπατούν στα σοκάκια μας. Δεν υπάρχει δικαίωμα επιλογής. Μόνο χρέος υπάρχει.»

Κυρίες και κύριοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, πράγματι «Τα πατάκια» είναι ο καθρέφτης της μεταπολιτικής Ελλάδας. Είναι μια επισήμανση πως οι αγώνες για Δημοκρατία και ζωή με αξιοπρέπεια δεν σταματούν ποτέ.

Ο Στέλιος Παππάς μιλάει για αυτή την Αριστερά, για την Αριστερά των αγώνων, της ανιδιοτέλειας, αλλά και της συνέπειας. Που όσο και αν δυσκολεύεται και μένει όρθια και μαθαίνει από τα λάθη της και ανακτά τις δυνάμεις της όταν έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: να ακούει τον λαό να μιλάει για τον λαό.

Τον ευχαριστούμε λοιπόν, γιατί με αυτό το βιβλίο φέρνει ξανά στην επιφάνεια μια συζήτηση για τη συλλογικότητα, για το χρέος μας απέναντι στην κοινή υπόθεση, για τα λαϊκά συμφέροντα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Εγώ αυτό εισέπραξα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο και το ίδιο χρέος έχουμε και σήμερα.

Έχουμε χρέος να τελειώσουμε με την άδικη, διεφθαρμένη κυβέρνηση της δεξιάς και αυτό το χρέος που έχουμε απέναντί μας είναι κάτι που μπορούμε να το απαντήσουμε. Να απαντήσουμε σε αυτό μόνο με συλλογική πολιτική δράση, με ενότητα και συσπείρωση του προοδευτικού χώρου.

Σε πολλά σημεία το βιβλίο μας δίνει αυτή την απάντηση, αλλά επίσης μας δίνει και την απάντηση ότι για αυτόν τον πολιτικό στόχο χρειάζεται και ένα σοβαρό, συγκροτημένο, σύγχρονο αριστερό κόμμα.

Γιατί είναι απαραίτητο μέρος της λύσης για να υπάρχει προοδευτική διέξοδος, αλλά και για να τροφοδοτήσει και να στηρίξει την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων. Και μάλιστα ένα κόμμα το οποίο, Στέλιο, πράγματι μας έχετε κληρονομήσει να έχει τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα μας έχετε κληροδοτήσει να έχει ως παρακαταθήκη και την προσφορά ζωής των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα.

Αυτή είναι μια από τις πιο μεγάλες δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει στην αλλαγή σελίδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Σας ευχαριστούμε λοιπόν. Και Στέλιο προσωπικά και εσένα σε ευχαριστώ πολύ και σε ευχαριστούμε πολύ.

Γιατί η πίστη σου στην συνέπεια ότι η συλλογική προσπάθεια μπορεί να αλλάξει τα πράγματα είναι και σήμερα οδηγός μας.

Καλό ταξίδι στο βιβλίο σου».