Η πανδημία του κορονοϊού έφερε στην καθημερινότητα λέξεις που πλέον συναντώνται όλο και περισσότερο όπως κρούσματα, λύματα, μεταλλάξεις, ιικό φορτίο, αλλά σίγουρα πολλοί θα έχουν την απορία που γίνονται οι περίφημες μετρήσεις του ιικού φορτίου.
Η ομάδα Up Stories χάρη την πολύτιμη βοήθεια του φίλου της ομάδας G-fly αποκάλυψαν σε αρκετούς κατοίκους της Αττικής, που δεν γνώριζαν μέχρι σήμερα το μικροσκοπικό μεν αλλά τεράστιας σημασίας για την καθημερινότητα των κατοίκων της Αττικής νησάκι με το όνομα Ψυττάλεια.
Η Ψυττάλεια βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον Πειραιά, το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και το Πέραμα και ουσιαστικά αποτελεί το μοναδικό νησάκι που χωρίζει την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά από τη Σαλαμίνα.
Μάλιστα η λειτουργία του ως Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων είναι τόσο κομβική για την Αττική που πολλοί την χαρακτηρίζουν και ως το “Νεφρό της Αττικής”. Τις ημέρες που προηγήθηκαν με την τρομακτική εκτίναξη των κρουσμάτων λόγω της παραλλαγής Όμικρον και την αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα της Αττικής η Ψυττάλεια θα λέγαμε πως “βούλιαξε” από το ιικό φορτίο που οι επιστήμονες ανίχνευαν με τις μετρήσεις τους στα λύματα.
Το Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων Ψυττάλειας
Η Ψυττάλεια είναι μικρό νησί του Σαρωνικού Κόλπου που βρίσκεται ανάμεσα στο λιμάνι του Πειραιά και τη Σαλαμίνα. Έχει έκταση 0,375 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 1500 μ. μήκος, ενώ δεν έχει μόνιμους κατοίκους. Ανήκει διοικητικά στο Δήμο Πειραιά και στο νησί υπάρχουν εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων των κατοίκων του Νομού Αττικής, που είναι οι μεγαλύτερες της Ευρώπης και από τις μεγαλύτερες του κόσμου.
Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι η Ψυττάλεια έσωσε τον Σαρωνικό από οικολογική καταστροφή. Μέχρι το 1994 όλα τα λύματα της Αττικής κατέληγαν, μέσω δύο γιγαντιαίων αγωγών, χωρίς επεξεργασία, στη θάλασσα!
Από τη δεκαετία του ’50, άρχιζε να υπάρχει η χρήση των σπιτικών βόθρων και η μεταφορά των βοθρολυμάτων με βυτιοφόρα προς αποδέκτες ευκολίας, ώστε να μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες της Αθήνας. Το 1959 άρχιζε να χτίζεται ο Κεντρικός Αποχετευτικός Αγωγός (εν συντομία: Κ.Α.Α) και οδηγούσε τα λύματα του ιστορικού κέντρου στον Ακροκέραμο, στην περιοχή του Κερατσινίου, και χυνόταν στη θάλασσα μέχρι και το 1994. Ο αγωγός ικανοποίησε τους κατοίκους των γύρω περιοχών, αλλά δημιουργούσε ταυτοχρόνως περιβαλλοντολογικά προβλήματα, μολύνοντας έτσι τον Σαρωνικό Κόλπο αλλά και στην παραθαλάσσια περιοχή της Ελευσίνας.
Η Ελλάδα εκείνη την εποχή αναπτυσσόταν οικονομικά και ως μέλος πλέον της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) απέκτησε τη νομική υποχρέωση να προστατεύει το υδάτινο περιβάλλον της. Το σημαντικότερο νομικό κείμενο για τα υγρά απόβλητα, ήταν η οδηγία 91/271/ΕΟΚ, που απαιτούσε τουλάχιστον δευτεροβάθμια επεξεργασία λυμάτων για όλους τους οικισμούς άνω των 15.000 κατοίκων, έως και το τέλος του 2000. Η Αθήνα μόλις το 1985, με λειτουργία του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων και Βοθρολυμάτων Μεταμόρφωσης, κατάφερε να κλείσει τις πολυάριθμες “χαβούζες” που ήταν διάσπαρτες στο Λεκανοπέδιο της Αττικής. Δεν υπήρχε καμία εθνική εμπειρία πάνω σε αυτό, και έτσι ο κόσμος αντέδρασε έντονα.
Και κάπως έτσι, άρχιζαν να κατασκευάζουν τον Συμπληρωματικό Αποχετευτικό Αγωγό, για την μεταφορά λυμάτων της υπόλοιπης Αθήνας στον Ακροκέραμο και οι υποθαλάσσιοι αγωγοί μεταφοράς των Λυμάτων, μετά από προεπεξεργασία από τον Ακροκέραμο στην Ψυτάλλεια, τα κυρίως έργα επεξεργασίας πάνω στο νησί και δύο υποθαλάσσιοι αγωγοί εκβολής 1.870 μέτρων ο καθένας για τη διάθεση των επεξεργασμένων πια λυμάτων στον Σαρωνικό, σε βάθος 63 μέτρων. Αυτό το έργο ήταν πολύ πολύπλοκο, αλλά θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σε έκταση Κ.Ε.Λ, στην Γη, αφού θα κάλυπτε σχεδόν όλη την έκταση του νησιού.
Η λάσπη που έχει κατακαθίσει, μετά από επεξεργασία, γίνεται χρήσιμο βιοκαύσιμο και διοχετεύεται στην τσιμεντοβιομηχανία. Στην Ελλάδα διανέμεται με ειδικά βυτία και στην Κύπρο φτάνει με εμπορικό πλοίο. Από τις διαδικασίες επεξεργασίας παράγεται επίσης ενέργεια και για τις ανάγκες των εγκαταστάσεων που μπορούν να λειτουργήσουν στο λεγόμενο island mode, δηλαδή εντελώς αυτόνομα για κάποιες μέρες, αν χρειαστεί. Στις εγκαταστάσεις καταφθάνουν καθημερινά κατά μέσο όρο 700.000 κυβικά αποβλήτων από την Αττική και τη Σαλαμίνα. Η ποσότητα αντιστοιχεί σε μέγεθος ενός μεγάλου ποταμού! Ύστερα από έντονες βροχοπτώσεις ο όγκος που περνάει από τον κεντρικό αγωγό των εγκαταστάσεων μπορεί να ξεπεράσει και τα 1.200.000 κυβικά, με κίνδυνο υπερχείλισης. Κάτι που μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στη διαδικασία είναι οι μεγάλες συγκεντρώσεις σε χημικά διαλύματα, που καταστρέφουν τη βακτηριακή χλωρίδα.
Οι εγκαταστάσεις στην Ψυτάλλεια κατασκευάστηκαν σε φάσεις, λόγω οικονομικών περιορισμών, αλλά και λόγω του πολύπλοκου σχεδιασμού. Από το 1994 όπου και πρωτολειτούργησε το Κ.Ε.Λ., έως και το καλοκαίρι του 2004, στην Ψυτάλλεια γινόταν πρωτοβάθμια επεξεργασία, η οποία μείωσε το φορτίο ρύπανσης κατά 35%.
Τα αποτελέσματα από το Κ.Ε.Λ. της Ψυτάλλειας είχαν αίσιο τέλος, καθώς διευκόλυνε τις καθημερινές δραστηριότητες των κατοίκων των γύρω περιοχών.
Με μπαταρισμένο χέρι ο Σεμέδο – Οι πρώτες δηλώσεις μετά την “ενέδρα θανάτου” (vids)
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"