Μπορεί στον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να έχει… χρεώσει το πολιτικό σύστημα τις διαχρονικές αμαρτίες του. Άλλες δικαιολογημένα, άλλες αδικαιολόγητα. Η αλήθεια όμως είναι ότι, ως πρωθυπουργός έκανε και αυτός ένα σημαντικό βήμα για να προχωρήσουν οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Μόνο που τότε, ο κ. Τσίπρας φοβήθηκε τις αντιδράσεις από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε πίσω στην τελική ευθεία και ως αντιπολίτευση ξεκίνησε τις γνωστές επιθέσεις στον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ατάκα ότι η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να γίνεται με βάση το ότι είσαι «δεδομένος σύμμαχος».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης – είναι γεγονός – ότι άλλαξε γενικότερα το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής. Επέλεξε, σε σχέση με το παρελθόν, να είναι «δεδομένος» σύμμαχος εκτιμώντας δυο πράγματα:
Το πρώτο ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να… παίζει σε δυο ταμπλό. Χρειάζεται ισχυρές συμμαχίες σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ρευστότητα.
Το δεύτερο είναι, ότι δεν μπορείς να είσαι μέλος μιας συμμαχίας και να μην διαθέτεις ξεκάθαρες θέσεις. Να μην είσαι με το «σωστή πλευρά της ιστορίας», όπως συνηθίζει να λέει στις ομιλίες και στις δηλώσεις του.
Αυτό φάνηκε τόσο στην ελληνογαλλική συμφωνία, όσο και στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το τρομοκρατικό κτύπημα της Χαμάς στο Ισραήλ, αλλά και με την απόφαση της συμμετοχής του Πολεμικού μας Ναυτικού στη διεθνή δύναμη που σχεδιάζεται στην Ερυθρά Θάλασσα, για την αντιμετώπιση των τρομοκρατικών κτυπημάτων των Χούτι σε εμπορικά πλοία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με συγκεκριμένες κινήσεις, όπως αυτές που προαναφέραμε, απέδειξε στην πράξη και όχι στα λόγια ότι είναι δεδομένος σύμμαχος.
Έριξε μια «πολιτική ζαριά» που και ρίσκα είχε και κινδύνους, καθώς σχέσεις του παρελθόντος όπως αυτές με τη Ρωσία, έμπαιναν σε νέα και δύσκολη φάση.
Και αυτά την ώρα που η Τουρκία, την οποία κάποιοι θεωρούν ως διπλωματικό πρότυπο στην περιοχή, επέλεξε στις σχέσεις της με τους συμμάχους να παίζει διπλό παιχνίδι, ποντάροντας σε… δύο βάρκες για να κερδίσει περισσότερα, ως είθισται.
Τα γράφω όλα αυτά, με αφορμή τη συνάντηση που είχε ο πρωθυπουργός με τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Α. Μπλίνκεν, στο σπίτι του πρώτου στα Χανιά.
Μια συνάντηση που διεξήχθη, αμέσως μετά την επίσκεψη του Αμερικανού Υπουργού στην Τουρκία. Μόνο οι εικόνες και τα όσα έγιναν γνωστά από αυτές τις δυο συναντήσεις είναι ενδεικτικά του κλίματος, αλλά και των αποτελεσμάτων των δυο τακτικών. Του δεδομένου και του μη δεδομένου συμμάχου.
Και με βάση τα όσα είδαμε και μάθαμε, τελικά ο δεδομένος στις σχέσεις δεν είναι πάντα ο χαμένος. Η Ελλάδα αναφορικά με τις ΗΠΑ, έχει οικοδομήσει μια σχέση με οφέλη, ενώ η Τουρκία ελπίζει μόνο στην επιστροφή Τραμπ στον Λευκό Οίκο, μπας και αλλάξει το κλίμα.
Την ίδια ώρα η χώρα μας εξακολουθεί να κτίζει σχέσεις με το διαχρονικό κράτος των ΗΠΑ, ως αξιόπιστος εταίρος και σύμμαχος. Και αυτό φαίνεται και πιστώνεται τόσο στον Μητσοτάκη, όσο και στους Δένδια, Γεραπετρίτη. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον εξ ΗΠΑ ορμώμενο νέο αρχηγό του κ. Στέφανο Κασσελάκη, ίσως κάποια δεδομένα πράγματα ως αντιπολιτευτική κριτική στην εξωτερική πολιτική, καλείται να τα σκεφθεί εκ νέου.
Σοκ στον Παναθηναϊκό: Ρήξη έξω μηνίσκου ο Βιλντόζα – Χειρουργείται την Τρίτη
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"