Ο Μάκιας ο Φερεντίνος, αγαπημένος συντοπίτης από την Βόνιτσα της ευρωπαϊκής Αιτωλοακαρνίας, ήταν ένας δάσκαλος, παλαιάς κοπής. Δεσποτικός, μα ήταν από εκείνους που «ακόνιζαν» τα μυαλά και τα αντανακλαστικά. Δεν ξεγλιστρούσες εύκολα από τη «βίτσα» του που έπιανε τις «μαντζαραγκιές». Ήταν ένας ιδεολόγος της εκπαίδευσης που απεχθανόταν τα τρικ και τα πασαλείμματα, πολλά από τα οποία εντόπιζε στα βιβλία εκείνης της εποχής ή στις άνωθεν εντολές. Δεν τα συμπεριελάμβανε στο σκοπό του που ήταν μονάχα ένας: Να αποκτήσει χημεία η ομάδα και να μάθει ο ένας στον άλλον τον δρόμο για τη γνώση. Με συναγωνισμούς αλλά όχι με τους αποκλεισμούς των ανταγωνισμών. Αυτοί «γεννούν» τις μεγαλύτερες «μαντζαραγκιές».
Δεν γράφω ποτέ σε πρώτο πρόσωπο. Ταυτοποιώντας όμως τις νουθεσίες του χθες με τα θλιβερά γεγονότα του σήμερα, νομίζω ότι μπορώ να κάνω μια εξαίρεση. Εάν στα θρανία που δίδασκε ο Μάκιας ο Φερεντίνος, καθόταν ο φοβερός και τρομερός διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα, ο ακατάβλητος Στέφανος Κασσελάκης, σίγουρα θα έπαιρνε το παράσημο της «μαντζαραγκιάς». Για αστός τα παραλέει χύμα και τσουβαλάτα και σε κάθε περίπτωση, λόγος δεν μου πέφτει, αλλά δεν δικαιώνει απλώς τις προβλέψεις ότι είναι ένας Πολάκης με γραβάτα. Το αποκορύφωμα της πολιτικής επιθεώρησης, όπως αυτή τρέχει μετά τις 24 Οκτωβρίου, αναδεικνύει ότι ο κ.Κασσελάκης προεδρεύει φορώντας και τη χειρουργική μπλούζα του αψύ Κρητικού. Οι σάλτσες ντομάτας και οι φτηνιάρικες παρόλες που υψώθηκαν ως τείχη στην εσωκομματική χλεύη, δεν αποτελούν ένδειξη πυγμής.
Αναδεικνύουν απωθημένα ενός ανθρώπου που μάλλον άργησε να στραφεί στην κλίση του και από φόβο να μην μείνει στο κομματικό «ράφι». Ή να επιβεβαιώσει τις «Κασσάνδρες» ότι θα αναβιώσει επί των ημερών του ο εφιάλτης κάθε πολιτικού αρχηγού: να είναι επικεφαλής κομμάτων του ενός προσώπου, τους σχηματισμούς «ΚΕΠ» δηλαδή όπως λεγόταν στα τέλη των 90’s. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί μπορεί να μας χωρίζουν μόλις κάτι παραπάνω από τρεις μήνες από τις εθνικές εκλογές, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε γκέμι που θα τον συγκρατήσει από τον κατήφορο. Αντίθετα ο Πρόεδρος του μάλλον θέλει να του τινάξει τα πέταλα, όπως λέει μια παλιά λαϊκή σοφία. Είναι σοκαριστική η πολιτική ελαφρότητα με την οποία ξεδιπλώνονται οι στρατηγικές και με την οποία υιοθετούνται τακτικές από τους υπερσυντονιστές, συμβουλάτορες με τη θητεία στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Εάν ο κ. Κασσελάκης ανακάλυψε ότι το κόμμα που ηγείται είναι «σούπερ – μάρκετ», τότε αυτό δεν υποδηλώνει κάτι για την αποφασιστικότητα του και το πολιτικό όραμά του. Είναι τεκμήριο πλήξης μιας «αγοράς» που έγινε στις ενδιάμεσες προσφορές.
Κοντολογίς «μεγάλη αναταραχή – υπέροχη κατάσταση» για την κυβέρνηση. Την κυβέρνηση που ο ηγέτης της έχει αντίπαλο, τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά χρειάζεται και ένα αντίπαλον δέος. Διότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι από τη συνηθισμένη πάστα των πολιτικών. Δεν αγαπάει την ακινησία και γνωρίζει τις παρενέργειες της ανυπαρξίας. Ο πρωθυπουργός βέβαια δεν αναζητά υποδεκάμετρο στον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’αυτό και ήδη έδωσε το σάλπισμα για τη νέα προεκλογική εκστρατεία του κόμματος του. Από το ράφι των σούπερ – μάρκετ και την αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες. Συνεχίζει στην κατεύθυνση που έχει χαράξει από το 2016. Σε αυτή τη διαδρομή ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει καλά ότι υπάρχουν οι «σειρήνες» της αλαζονείας που εύκολα μπορεί να σαγηνεύσουν τους πολιτικούς συνοδοιπόρους του. Γι’αυτό και επέκτεινε την εμβέλεια του καθαρού μηνύματος που έχει εκπέμψει από την πρώτη στιγμή. Σεμνότητα και αφοσίωση στον στόχο που είναι η επίλυση των προβλημάτων όπως η ακρίβεια. Το 41% άλλωστε δεν είναι εχέγγυο επανάπαυσης αλλά ετυμηγορία δράσης.
*Γράφει ο πολιτικός συντάκτης του debater.gr, Γιώργος Παπακωνσταντίνου
Γνωστός σκηνοθέτης πέθανε σε ηλικία 50 ετών
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"