Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά, εν μέσω έξαρσης της πανδημίας, αύξησης της ανεργίας και γενικευμένης εργασιακής και κοινωνικής ανασφάλειας. Το κύριο επιχείρημά της, ότι το νομοθετικό πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα είναι από την δεκαετία του 1980, άρα παλαιό και μάλιστα, σύμφωνα με τους εκπροσώπους της νεοφιλελεύθερης σχολής στην κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων και ο Υπουργός Εργασίας, είναι «άκαμπτο».
Το επιχείρημά της είναι καταφανώς σαθρό. Σε μια σειρά ρυθμίσεων, που ισχυρίζεται ότι έχουν μείνει ίδιες και άκαμπτες εδώ και σαράντα χρόνια και που θέλει να τις μεταβάλει έχουν σημειωθεί τεράστιες αλλαγές, ειδικά την περίοδο 2010- 2015, πάντα εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Για παράδειγμα, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας (ουσιαστικά απλήρωτες υπερωρίες) είναι αντικείμενο, ειδικά την περίοδο των μνημονίων, δύο νομοθετικών παρεμβάσεων, του Νόμου 3846/2010 και του Νόμου 3986/2011, ύστερα κι από επίμονη πίεση των εργοδοτικών οργανώσεων της χώρας.
Στο πεδίο ρύθμισης των συλλογικών διαπραγματεύσεων/ συλλογικών συμβάσεων και συμφωνιών έχουν υπάρξει είκοσι επτά (27!) νομοθετικές παρεμβάσεις την περίοδο 2010- 2015. Συνεπώς, δεν μπορεί να σταθεί το επιχείρημα των «άκαμπτων» εργασιακών σχέσεων στη χώρα. Άλλος είναι ο σκοπός της κυβέρνησης. Πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα για αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας μέσω, σχεδόν αποκλειστικά, της μείωσης του κόστους εργασίας, ένα θεώρημα που δεν αξίζει σε μια χώρα που θέλει να λέει ότι ανήκει στον στενό πυρήνα των ισχυρών κρατών της Ευρώπης και του κόσμου, οδηγεί σε περαιτέρω υπερφόρτωση των ωραρίων σε μια χώρα που έχει ήδη τον υψηλότερο πραγματικό εργάσιμο χρόνο στην Ευρώπη.
Όταν όλες οι ισχυρές κοινωνίες και οικονομίες επενδύουν στο πνευματικό κεφάλαιο και στη γνώση, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιμένει σε λογικές που θυματοποιούν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων της χώρας.
Σε μια περίοδο που η διαχείριση της πανδημίας επανέφερε πανηγυρικά την ανάγκη της ισχυρής παρουσίας του κράτους σε κρίσιμους τομείς, ώστε να διασφαλίζεται η πρόοδος και η ανάπτυξη, γεγονός που το αναγνωρίζουν και οι μέχρι σήμερα διαπρύσιοι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, που ζητούν αύξηση των δημόσιων επενδύσεων.
Σε μια περίοδο που στην Γερμανία υπογράφεται μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών συλλογική σύμβαση εργασίας, που προβλέπει τετραήμερη εργασία χωρίς μείωση αποδοχών, ή παραμονή στην πενθήμερη εργασία με αύξηση αποδοχών, ενώ τετραήμερη εργασία εφαρμόζουν ήδη σε σημαντικούς τομείς οικονομικής δραστηριότητας η Νέα Ζηλανδία και οι Σκανδιναβικές χώρες με την προοπτική να επεκταθεί στο σύνολο των οικονομιών τους.
Αντίθετα με όλα αυτά, στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει μείνει κολλημένη σε μια σειρά στερεοτύπων, πάντα βέβαια σε βάρος του κόσμου της εργασίας, τα οποία έχουν αποκηρύξει ακόμη και οι εμπνευστές τους, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"