Ο ηθοποιός Θανάσης Βισκαδουράκης, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, και μίλησε ανοιχτά για την εμπειρία του κατά τη διάρκεια συνέντευξής του.
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή “Στούντιο 4”, και ξεκίνησε λέγοντας για τον μπαμπά του και για το πώς κατέληξε στο ίδρυμα. Αναλυτικά είπε:
“Είμαι το μικρότερο παιδί της οικογένειάς μου. Ο πατέρας μου επειδή ήμασταν πέντε αδέρφια και δεν μπορούσε να μας συντηρήσει, αποφάσισε να με πάει στο ορφανοτροφείο. Φανταστείτε τώρα, δεκαετία του ’73, ένας κωφός άνδρας με ένα πολύ πενιχρό μεροκάματο, τι να κάνει;”
Στη συνέχεια αποκάλυψε τι είναι αυτό που τον στεναχωρεί περισσότερο:
“Στεναχωριέμαι μόνο όταν καμιά φορά μου λέει ο γιος μου, “εσύ μπαμπά, δεν έχεις πατρικό σπίτι;””
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης, συμπλήρωσε πάνω σε αυτό ότι:
“Του έχω μεταφέρει τις ιστορίες του ορφανοτροφείου σαν παιδικές ιστορίες, σαν παιδικά παραμύθια για να ξέρει ποιο είναι το όνομα που πήρε και γιατί το πήρε. Δε χρειάζεται όλοι οι γονείς να παραδώσουμε στα παιδιά μας σπίτια”.
Μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός είπε ποια συμβουλή δίνει στα νέα παιδιά, έπειτα από όσα έχει περάσει:
“Λέω πάντα στα νέα παιδιά ότι δεν υπάρχει πιο ιερό πράγμα από τον μπαμπά και τη μαμά. Όποιος και αν είναι ο μπαμπάς, μπορεί να λείπει πολλές ώρες ή η μαμά να δουλεύει πολλές ώρες. Δεν υπάρχει ωραιότερο και αληθινό λιμάνι ώστε να σου δημιουργεί μια πιο ωραία και ισορροπημένη καθημερινότητα”.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του, μίλησε για τον θάνατο της μητέρας του:
“Η μητέρα μου πέθανε από ζάχαρο το 1973 όταν εγώ περίπου τεσσάρων, πέντε χρονών. Δε θυμάμαι τίποτα. Μου έκαναν μια ερώτηση η ψυχίατρος και ο ψυχολόγος του Survivor, να θυμηθώ όταν ήμουν τριών – τεσσάρων χρονών. Το ψάχνω με τη γυναίκα και τον γιό μου αλλά νομίζω ότι η Κατερίνα του λέει συνέχεια “θυμάσαι εκεί που πήγαμε και αυτό που κάναμε με τον μπαμπά”. Αν εμένα δε μου το είχε πει κάποιος, πως θα ανατρέξω στις θύμισες μου για αυτό το περιστατικό”.
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης κατέληξε λέγοντας:
“Νομίζω ότι μηδενίστηκαν όλα γιατί για μένα αλλάζει άρδην η ζωή μου και μεγαλώνω με 20 παιδιά”.
Όσον αφορά την αυτοβιογραφία του, με τίτλο “Ο Κοπρίτης”, είπε πως είναι ένας άνθρωπος που “δεν τον πιάνεις εύκολα και πώς ο κύκλος του είναι «κλειστός»”. “Πρέπει να με πείσεις να σε κάνω φίλο ή φίλη, πρέπει να σε δω και να σε μετρήσω σε λεπτά πράγματα.”
Έτσι διηγήθηκε πώς πήρε την έμπνευση να ονομάσει το βιβλίο του έτσι. Αρχικά είπε πώς είχε έναν “σωματώδη” φίλο που δίπλα του ένιωθε ασφάλεια, και πώς όταν είχαν κάποιο φαγητό στο ορφανοτροφείο που δεν του άρεσε πήγαιναν μαζί να φάνε μπέργκερ.
Εκεί, συνέβη ένα περιστατικό στον ηθοποιό που δεν είχε ξαναζήσει:
“Κάθομαι και κοιτάω το μπεργκεράδικο και “λιώνω”, αλλά ο φίλος μου δεν είχε έρθει μαζί, έπρεπε να πάει απευθείας για δουλειά. Είχα πάνω μου 100 δραχμές, τα είχα βουτήξει από το πρόσφορο. Έρχεται ένας κύριος ρακένδυτος με ένα σκυλί, βρωμιάρης, μου έχει χαραχτεί αυτή η εικόνα στο μυαλό. Μου λέει “Give me the money” εγώ κατάλαβα τι σημαίνει και σκέφτομαι “εμένα βρήκε;”.
Είχε μία μούρη βιβλική. Ήταν αδύνατος, χτικιάρης. Του δίνω τα χρήματα γιατί αισθάνθηκα ότι είναι χειρότερο από εμένα. Πηγαίνει στο περίπτερο και παίρνει μία γκοφρέτα. Την κόβει το μισό ακριβώς και το άλλο το δίνει στο σκυλί. Πήγαινα συχνά από για να τους βρω αλλά δεν τους ξαναείδα“.
“Κραυγή” του Ελληνικού Συμβουλίου για τους πρόσφυγες στον Ελαιώνα
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"