Ανάληψη ευθύνης για την έκρηξη στο παράρτημα του υπουργείου Αγροτικής Aνάπτυξης

Η Σύμπραξη Αναρχικών και Κομμουνιστών με κείμενο της σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου ανέλαβε την ευθύνη για την έκρηξη που σημειώθηκε σε παράρτημα του υπουργείου Αγροτικής Aνάπτυξης στη Συγγρού.

Υπενθυμίζεται ότι η έκρηξη σημειώθηκε το Σάββατο (11.10) και προκλήθηκαν εκτεταμένες υλικές ζημιές, χωρίς να σημειωθεί κάποιος τραυματισμός.

Σε βίντεο ντοκουμέντο που είχε δημοσιεύσει το DEBATER φαίνονται οι δράστες τη στιγμή που τοποθετούν στην είσοδο του υπουργείου γκαζάκια και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σημειώνεται η έκρηξη.

Αναλυτικά το κείμενο ανάληψης ευθύνης:

«Σας πιάσαμε με τη γίδα στην πλάτη – Για τον εμπρησμό του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης

Οι αγροτικές επιδοτήσεις της ΕΕ ως εργαλείο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Όπως κάθε υπουργείο, έτσι και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης είναι ένας μηχανισμός ταξικής κυριαρχίας. Ταξική κυριαρχία για τον ελληνικό καπιταλισμό στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής πρακτικά σημαίνει:

Ιδιοποίηση του μεγαλύτερου και πλέον εύφορου τμήματος της αγροτικής γης – και εξασφάλιση μέσω αυτής τεραστίων κερδών – από μια ελάχιστη μειοψηφία σύγχρονων τσιφλικάδων στενά συνδεδεμένων με εγχώρια και διεθνή αγροτοδιατροφικά μονοπώλια. Είναι ενδεικτικό ότι σήμερα το 90% της συνολικής αγροτικής γης ανήκει σε ένα μόλις 15% πλούσιων μεγαλοαγροτών.

Ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς (από 900.000 το 2005 σε 500.000 το 2025) και συνεχής πίεση του ήδη πενιχρού εισοδήματός της, μέσα από την κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής, την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας, τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης των προϊόντων στους χονδρέμπορους, τη δραστική μείωση των δαπανών για αποζημιώσεις για πλημμύρες, πυρκαγιές, αρρώστιες, την ασφυξία από τον ληστρικό δανεισμό από τις τράπεζες.

Τη δημιουργία ενός πολλαπλού υποτιμημένου πολυεθνικού εργατικού δυναμικού εργατών γης, το οποίο αποτελεί πλέον σε ορισμένους κλάδους της γεωργικής παραγωγής το βασικό υποκείμενο απόσπασης υπεραξίας και κέρδους από τους ιδιοκτήτες της αγροτικής γης.

Μια συγκεκριμένη παραγωγική διάρθρωση, υπαγόμενη στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) της ΕΕ, που εξυπηρετεί τις ανάγκες των μεγάλων αγροτοδιατροφικών μονοπωλίων της ΕΕ και των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη σημαντική συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής και τη μετατροπή της χώρας από εξαγωγέα αγροτικών προϊόντων σε εισαγωγέα, τη μεγάλη ακρίβεια των προϊόντων και τη χαμηλή ποιότητά τους, την ερημοποίηση της υπαίθρου και την πρόκληση σοβαρών οικολογικών ανισορροπιών. Ως προς το τελευταίο σημείο, αποκαλυπτικό του περιεχομένου της ΚΑΠ είναι το λεγόμενο “πράσινο συμβόλαιο”, το οποίο χρηματοδοτεί για την εφαρμογή υποτίθεται οικολογικών πολιτικών, πολευθνικές του κλάδου με ιστορικό περιβαλλοντοκτόνων δράσεων, όπως το ολλανδικό μονοπώλιο που ανέλαβε την αποκατάσταση των καταστροφών στη Θεσσαλία από τις πλημμύρες Daniel με τα γνωστά καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Στην πραγματικότητα, ένα σχεδόν αιώνα μετά τις κίβδηλες αγροτικές μεταρρυθμίσεις του Μεσοπολέμου με τις οποίες η αστοτσιφλικάδικη τότε εξουσία επιχείρησε να χαλιναγωγήσει τους εξεγερμένους φτωχούς αγρότες/κολίγους της εποχής (μάταια ωστόσο όπως απέδειξε λίγα χρόνια αργότερα η μαζική συμμετοχή τυς στο αντάρτικο της δεκαετίας του 1940), το μόνιμα ανεπίλυτο “αγροτικό ζήτημα” ο ελληνικός καπιταλισμός επιχειρεί να το λύσει με τον μοναδικό τρόπο που ιστορικά μπορεί. Δηλαδή με την καταστροφή της φτωχής αγροτιάς και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αυτή ζει.

Βασικός μοχλός εφαρμογής της καπιταλιστικής στρατηγικής για το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς, αποτελεί διαχρονικά μέσω της ΚΑΠ και του Ταμείου Ανάκαμψης, το σύστημα των Ευρωπαϊκών Αγροτικών Επιδοτήσεων.

Αντίθετα από ότι η αστική προπαγάνδα ισχυρίζεται, η αδυσώπητη πραγματικότητα που βιώνει ο αγροτικός κόσμος επιβεβαιώνει ότι οι επιδοτήσεις αυτές είναι εργαλείο μεταφοράς πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, ότι είναι η επιτομή των δομικών αναδιαρθρώσεων που το κεφάλαιο θέλει να επιβάλλει στην αγροτική παραγωγή.

Ετσι λοιπόν οι επιδοτήσεις της ΕΕ ενισχύουν σκανδαλωδώς το μεγάλο αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο και τους συνδεδεμένους με αυτό μεγαλοαγρότες, αφού εκεί πηγαίνει το 85% των επιδοτήσεων ενώ το υπόλοιπο 15% διαμοιράζεται με διαβλητά κριτήρια στη μεγάλη μάζα της φτωχής αγροτιάς, στην ουσία προκειμένου να πωλούν φτηνά την πρώτη ύλη τους στο κεφάλαιο, το οποίο βέβαια στη συνέχεια θα τη διανείμει μέσω των χονδρέμπορων ακριβά στις αγορές.

Και βέβαια όλη αυτή η τεράστια μεταφορά πλούτου, δε γίνεται μέσω κάποιων μαγικών κοινοτικών πόρων, ακριβώς γιατί και αυτοί οι περίφημοι κοινοτικοί πόροι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ιδρώτας και το αίμα του εργαζόμενου λαού, που έχει υπεξαιρεθεί από το ελληνικό κράτος μέσω της φοροληστείας, για να δοθεί ως συμβατική υποχρέωση στην ΕΕ σύμφωνα με το “Ευρωπαϊκό κεκτημένο”.

Ουσιαστικά λοιπόν με τις επιδοτήσεις χρηματοδοτείται και μάλιστα με χρήματα και των ίδιων των φτωχών αγροτών το ξεκλήρισμα και η περαιτέρω φτωχοποίησή τους.

Εντός αυτού του πλαισίου πρέπει να γίνει κατανοητό και το λεγόμενο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, του Ελληνικού Οργανισμού Πληρωμών και Ελέγχου Κοινοτικών Ενισχύσεων Προσανατολισμού και Εγγυήσεων. Όχι δηλαδή ως μια παρεκτροπή ενός κατα τα άλλα χρηστού και κοινωνικά ωφέλιμου συστήματος επιδοτήσεων, αλλά ως αναπόφευκτο σύμπτωμα του συστήματος αυτού.

Ακριβώς όπως και η διαφθορά συνολικά στον καπιταλισμό δεν αποτελεί ένα εξωγενές γνώρισμα του, αλλά δομικό του χαρακτηριστικό, σύμφυτο θα λέγαμε με τη λειτουργία που βασίζεται στη νόμιμη ληστεία των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Υπό αυτή λοιπόν την έννοια, ο ΟΠΕΚΕΠΕ ως βασικό κρατικό εργαλείο για την διανομή των επιδοτήσεων της ΕΕ, δεν μπορεί παρά να φέρει ως συστατικό του στοιχείο τη διαφθορά.

Ο ενδοαστικός ανταγωνισμός για το μοίρασμα της λείας των επιδοτήσεων δημιούργησε ένα – πέρα από το τυπικό νομικό πλαίσιο – πεδίο οικονομικών δοσοληψιών με τους εκάστοτε πολιτικούς διαχειριστές του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και του ΟΠΕΚΕΠΕ, την ώρα που οι διαχειριστές αυτοί αντιλαμβανόμενοι διαχρονικά τη δημόσια περιουσία ως ιδιοκτησία τους, δε δίσταζαν να την κλέβουν ασύστολα, εισπράττοντας οι ίδιοι και ο ευρύτερος πολιτικός και κοινωνικός τους κύκλος τεράστια ποσά επιδοτήσεων μέσα από κατασκευασμένα ή ανύπαρκτα στοιχεία.

Οι διαβόητοι “Φραπές”, “Χασάπης”, Κ.Σεμερτζίδου (η αγρότισσα με τη Ferrari), δεν ήταν κάποιοι απλοί κρατικοί λειτουργοί ή κάποιοι επιτήδιοι απατεώνες. Ήταν οι εκλεκτοί της κυβέρνησης και του αγροτοδιατροφικού κεφαλαίου, οι εκλεκτοί του Μητσοτάκη και του Βορίδη, οι εκλεκτοί των μεγαλέμπορων που εφοδιάζουν τα σούπερ μάρκετ, των γαλακτοβιομηχανιών, της βιομηχανίας κρέατος. Ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατάλληλη θέση.

Ο “Φραπές” είχε διοριστεί από τον φασίστα υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μ.Βορίδη στο ΔΣ της “Ελληνικής Εταιρίας Τοπικής Ανάπτυξης”, ενώ μαζί με τον “Χασάπη” είχαν επίσης διοριστεί στο ΔΣ του “Πανελλήνιου Συνδέσμου Ελληνικής Κτηνοτροφίας”. Και βέβαια είχαν στενές σχέσεις με τον υφυπουργό Αυγενάκη και γνωρίζονταν προσωπικά με τον πρωθυπουργό. Όσο για την Κ.Σεμερτζίδου, ήταν πολιτεύτρια της ΝΔ και συντονίστρια του κρίσιμου τομέα που αφορούσε τη διαχείριση των “κοινοτικών πόρων”.

Δε χωρά λοιπόν αμφιβολία ότι το τεράστιο δίκτυο ληστείας του δημοσίου πλούτου μέσω του ΟΠΕΚΕΠΕ, στήθηκε με κεντρική εντολή από την κυβέρνηση διαμέσου του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης. Πέρα από την ικανοποίηση επιχειρηματικών συμφερόντων και τον πλουτισμό των ημετέρων, στόχος ήταν επίσης η συγκρότηση – μέσω των προσόδων που η ληστεία αυτή εξασφάλιζε και της εξαγοράς συνειδήσεων που μπορούσαν να επιφέρουν – ενός ισχυρού κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας εντός του αγροτικού κόσμου.

Με αυτό τον τρόπο δομούσε άλλωστε πάντα η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό τις αναγκαίες κοινωνικές τους συμμαχίες: μέσω της κλιμακωτής μοιρασιάς ενός μικρού μέρους της λείας που κλέβει από τον λαό. Από την εποχή των αγροτικών μεταρρυθμίσεων στον Μεσοπόλεμο ως το Σχέδιο Μάρσαλ και τα σύγχρονα “Ευρωπαϊκά Πλαίσια Στήριξης”.

Και βέβαια στη βάση αυτή δομήθηκε ο λεγόμενος “εθνικός κορμός”, εκείνη η αποκρουστική κοινωνική βάση του αστισμού, που χωρούσε από “έντιμους κυρ-Παντελήδες”, ευυπόληπτους πολίτες, νοικοκυραίους εώς παπάδες, μπάτσους, δικαστές, καραβανάδες, δωσίλογους, ταγματασφαλίτες, χουντικούς.

Την ώρα που οι αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ τρέχουν, καταδεικνύοντας την οργανική σχέση της κυβέρνησης και του κράτους με τους βασικούς πρωταγωνιστές του, για το λαϊκό – εργατικό κίνημα, για τον κόσμο του μόχθου του χωραφιού, της βιοπάλης, είναι επιτακτικό να αναδειχθεί η πραγματική, η ταξική ουσία του σκανδάλου. Γιατί καμία Ευρωπαϊκή Εισαγγελεία και βέβαια καμία δικαστική εξουσία ή Εξεταστική στη Βουλή δεν έχει στόχο να φωτίσει την υπόθεση, πολύ περισσότερο να αποδώσει κάποιου είδους δικαιοσύνη, αντίθετα όπως η υπόθεση των Τεμπών απέδειξε, έχει στόχο να συγκαλύψει και να αποπροσανατολίσει.

Ειδικά όσον αφορά τις Ευρωπαϊκές δικαστικές Αρχές που προβάλλονται από διάφορες πλευρές ως η επιτομή της αξιοπιστίας και της ανεξαρτησίας, ας μην ξεχνάμε ότι η κινητοποίησή τους ξεκίνησε όταν η διασπάθιση των επιδοτήσεων έφτασε σε τέτοιο βαθμό που απείλησε την ομαλή ροή των ληστρικών επιδοτήσεων, όπως και το ότι η μόνη τους μέριμνα είναι η επαναφορά στο κατά τα άλλα χρηστό πλαίσιο λεηλασίας της φτωχής αγροτιάς και της φύσης.

Με τον εργαζόμενο λαό να βιώνει μια ιστορική κορύφωση της επίθεσης εναντίον του και την αστική εξουσία να θωρακίζεται γενικεύοντας την κρατική τρομοκρατία, δίνοντας παράλληλα γη και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές συμμάχους της ΗΠΑ, ΕΕ, Ισραήλ, το διάχυτο αίτημα για Λαϊκή Δικαιοσύνη, όπως αναδύθηκε μέσα από τους καπνούς των συγκρούσεων του μεγαλειώδους κινήματος των Τεμπών, πρέπει να βάλει την υπογραφή του στις κρίσιμες εξελίξεις που ανοίγονται μπροστά μας. Να αποτελέσει σημείο συνάντησης και συσπείρωσης των προλεταριακών – λαϊκών μαζών, προμετωπίδα μιας σύγχρονης επαναστατικής πρότασης με ορίζοντα την απελευθέρωση της εργασίας και της γης από τα δεσμά του κράτους, του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού.

Αφιερωμένο στον Κυριάκο Ξυμητήρη στα πλαίσια του καλέσματος του Οκτώβρη ως μήνα επαναστατικής μνήμης και δράσης.

Αλληλεγγύη στις συντρόφισσες Μαριάννα Μανουρά και Δήμητρα Ζαραφέτα και συνολικά στην υπόθεση των Αμπελοκήπων.

Σύμπραξη Αναρχικών και Κομμουνιστών για την υπεράσπιση της μνήμης του αναρχικού Κυριάκου Ξυμητήρη και της Παλαιστινιακής αντίστασης».