Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Μια μέρα που δεν πρέπει να γιορτάζεται, αλλά να είναι η υπενθύμιση για ένα φαινόμενο που δυστυχώς συμβαίνει κάθε μέρα σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Τα στοιχεία σοκάρουν. Μία στις τρεις γυναίκες παγκοσμίως έχουν πέσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους θύματα σωματικής ή σεξουαλικής βίας, ενώ οι μισές δολοφονίες γυναικών γίνονται από το σύντροφό τους, πρώην ή νυν.
Σε μια χρονιά που καταγράφηκαν στην Ελλάδα 13 δολοφονίες γυναικών, που ο Μητροπολίτης Κοζάνης βγήκε και είπε τη φράση: “Να κρατούν οι γυναίκες το στόμα τους κλειστό”, η σημερινή μέρα είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε και να μιλήσουμε για το αυτονόητο: καμία γυναίκα δεν αξίζει να κακοποιείται, καμία γυναίκα δεν αξίζει να υφίσταται σωματική ή λεκτική βία, καμία δεν αξίζει να δολοφονείται.
Τι γίνεται όταν οι λέξεις γίνονται “μαχαιριές”
Η νέα ενημερωτική καμπάνια της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων έχει ένα μήνυμα με τίτλο “Λέξεις μαχαίρια”. Απευθύνεται στις γυναίκες θύματα βίας, αλλά και τους δράστες και το συγγενικό και ευρύτερο περιβάλλον τους, θέλοντας να υπενθυμίσει ότι “από ένα σημείο και έπειτα, κάποιες λέξεις γίνονται μαχαιριές”.
Και είναι αλήθεια. Συνήθως όλα ξεκινούν από σκληρές λέξεις, από λόγια που πληγώνουν και μετατρέπονται σε “μαχαίρια”, στην αρχή μεταφορικά και κάποιες φορές, μετατρέπονται σε αληθινά.
Σίγουρα όχι όλες τις φορές. Σε κάθε περίπτωση όμως, η βία παραμένει. Γιατί και το να φωνάζεις, να υποτιμάς και να βρίζεις μια γυναίκα, βία είναι, που φορά το πιο σκληρό της πρόσωπο όταν προέρχεται από άτομα που κανονικά θα έπρεπε να αγαπούν και να φροντίζουν.
Η βία είναι “οικογενειακή υπόθεση”: το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες. Δεν είναι επίσης, θέμα τάξης ή μόρφωσης: το 70% των θυμάτων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης και πάνω από το 50% των δραστών δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης.
Έχει επίσης, πολλές μορφές: ενδοοικογενειακή, βιασμός, σεξουαλική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, trafficking. Δεν είναι λίγες οι φορές που φορά “τη μάσκα της αγάπης”, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις προέρχεται από τον σύζυγο, τον σύντροφο ή από άτομο του στενού περιβάλλοντος της γυναίκας.
Σχεδόν ποτέ δεν κάνει την εμφάνισή της αμέσως. Συνήθως ο θύτης αρχικά φοράει το προσωπείο του καλού, του φροντιστικού συντρόφου. Τα σημάδια είναι βέβαια εκεί πολλές φορές, κάποιες άλλες όμως όχι. Τι συμβαίνει όταν τα λόγια αγάπης και τα χέρια που μέχρι πρότινος αγκάλιαζαν, ξαφνικά σπρώχνουν, χτυπούν, βασανίζουν;
Τα θύματα συχνά παγώνουν. Είναι το σοκ του να βλέπεις κάποιον που είχες πειστεί ότι σε αγαπούσε, ξαφνικά σε κακοποιεί, σε υποτιμά, σε βασανίζει. Αρνείσαι να το δεχτείς, πείθεις τον εαυτό σου ότι ήταν μόνο για μια φορά, ότι δεν θα ξαναγίνει. Το πρώτο χαστούκι όμως, σχεδόν ποτέ δεν είναι ένα. Τα θύματα πολλές φορές δικαιολογούν τον δράστη, που συχνά ζητά συγγνώμη. Και αυτό είναι το μοιραίο λάθος. Γιατί κανείς που κακοποιεί δεν αγαπά πραγματικά.
Η βία δεν γνωρίζει από έρωτα, δεν κρύβει ποτέ πάθος, δεν έχει ποτέ άλλοθι, και δεν έχει ποτέ δικαίωμα στην συγγνώμη. Ούτε στη σιωπή.
Και κάθε στιγμή που τα θύματα και όσοι ξέρουν, σιωπούν, είναι συνενοχή. Ουκ ολίγες φορές πολλοί είναι αυτοί που ξέρουν για την κακοποίηση πίσω από τις κλειστές πόρτες, κι όμως σιωπούν. Είναι η ώρα να σταματήσει όμως η σιωπή και η συνενοχή.
Όσες γυναίκες κακοποιήθηκαν ή κακοποιούνται, να μιλήσουν. Και να θυμούνται ότι αυτό που δεν τις σκότωσε, όσες δεν σκότωσε, τις κάνει πιο δυνατές.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"