Η Ουρουγουάη αποτελεί μία μικρή χώρα που προσπαθεί να αναδυθεί και να επιβιώσει ανάμεσα στους “γίγαντες”, Αργεντινή και Βραζιλία και μετά βίας φτάνει τα 3,5 εκατομμύρια κατοίκους.
Όμως αυτή η χώρα παρά το γεγονός ότι έχει να ανταγωνιστεί γίγαντες, έχει καταφέρει να μπει ανάμεσά τους και να δημιουργήσει τον δικό της ποδοσφαιρικό θρύλο.
Με δύο κατακτήσεις παγκόσμιων κυπέλλων, το 1930 και το 1950 στην εθνική τραγωδία στη Βραζιλία το περιβόητο “Μαρακανάσο”, όταν κόντρα σε όλα κέρδισαν την οικοδέσποινα Βραζιλία μέσα στο κατάμεστο Μαρακανά, βυθίζοντας τη χώρα στο εθνικό πένθος.
Ακόμα οι Ουρουγουανοί έχουν κατακτήσει 15 Κόπα Αμέρικα όσα και η Αργεντινή, έχοντας αφήσει πίσω τη Βραζιλία, η οποία έχει εννέα τρόπαια.
Αυτό η Ουρουγουάη το οφείλει στο γεγονός ότι έχει μάθει να παλεύει κόντρα στα προγνωστικά και να μάχεται μέχρι τέλους.
To μυστηριακό και ανεξήγητο “Garra Charrua”
Αυτή η νοοτροπία μαχητή που έχει κάθε Ουρουγουανός και μοιάζει σαν κάθε αναμέτρηση είναι χωρίς αύριο οφείλεται σε κάτι μυστηριακό και ανεξήγητο, το οποίο μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά και ονομάζεται “Garra Charrua”, το οποίο γίνεται ισχυρότερο όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.
Το “Garra Charrua” είναι κάτι που καταλαβαίνει κάθε Ουρουγουανός αν και δεν μπορεί ποτέ να το εξηγήσει πλήρως.
“Είναι κάτι για το οποίο είμαστε περήφανοι ακόμα κι αν ο υπόλοιπος κόσμος δεν το καταλαβαίνει”, έχει δηλώσει ο εμβληματικός αρχηγός της Ουρουγουάης, Ντιέγκο Φορλάν που κληροδότησε το πνεύμα του στην επόμενη γενιά.
“Είναι όπως όταν ξέρεις ότι δεν έχεις μια τελευταία ανάσα αλλά πάντα θέλεις να δώσεις κάτι παραπάνω. Μερικές φορές στο τελευταίο λεπτό απέναντι σε μεγάλες ομάδες, δεν περιμένεις ποτέ ότι θα έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις, αλλά τότε υπάρχει αυτό το Garra για το οποίο μιλάνε όλοι στην Ουρουγουάη“, συμπλήρωσε.
Για τον παίκτη της εθνικής στο Μουντιάλ 2022 Λούκας Τορέιρα “είναι ο τρόπος που οι Ουρουγουανοί ζουν το ποδόσφαιρο. Είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε, ο τρόπος που παίζουμε μπάλα στη γειτονιά μας. Το Garra Charrua υπάρχει μέσα σε κάθε Ουρουγουανό αν και είναι λίγο δύσκολο να εξηγηθεί“.
“Το garra πάντα συμβόλιζε το πείσμα και το κουράγιο μπροστά στις δυσκολίες, πλέον είναι να προσπαθείς να πετύχεις το ακατόρθωτο“, έγραψε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Αντρέας Καμπομάρ.
“Ψυχολογικά η Ουρουγουάη νιώθει πιο άνετα με την πλάτη στον τοίχο, της ταιριάζει να είναι το αιώνιο αουτσάιντερ“, συμπλήρωσε.
Για τον ιστορικό Χεράρντο Καετάνο το “Garra Charrua” είναι “ένας ψυχολογικός παράγοντας για να υπερβείς τις δύσκολες στιγμές“.
Η προέλευση του “Garra Charrua”
Το Garra Charrua προέρχεται από το “Garra” (νύχι στα ισπανικά) και τη φυλή Charrua, τους ιθαγενείς που έμεναν στη σημερινή Ουρουγουάη και συνέχισαν να υπερασπίζονται την περιοχή τους απέναντι στους Ισπανούς εισβολείς.
Ήταν μία μάχη που γνώριζαν ότι δεν θα κερδίσουν όμως συνέχισαν να μάχονται μέχρι το 1831 όταν η Ουρουγουάη δημιούργησε το πρώτο της κράτος και ένιωσαν την προδοσία από τον στρατηγό και πρόεδρο Φρουτουόζο Ριβέρα σε μία από τις πιο μακροσκελείς και ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις εξολόθρευσης και μαζικής σφαγής, η οποία μνημονεύεται με βαριά καρδιά και ως ντροπή από τους σύγχρονους Ουρουγουανούς.
Πάντως κάποιοι ιστορικοί διαφωνούν με αυτή την εκδοχή και υποστηρίζουν ότι οι Τσαρούα ήταν μία μικρή ομάδα ιθαγενών, και ο όρος εδραιώθηκε ιδιαίτερα μετά το Μαρκανάσο και από τη δεκαετία του ’50 και μετά οι Ουρουγουάνοι άρχισαν να αποκαλούνται ως “charruas”.
Ουσιαστικά το “Garra Charrua” σημαίνει αυτό το μαχητικό πνεύμα απέναντι στο ακατόρθωτο και το πείσμα και την επιμονή ότι τα πάντα είναι πιθανά.
Για τον άλλο εμβληματικό αρχηγό της Ουρουγουάης τον Ντιέγκο Λουγκάνο το “Garra Charrua” είναι “μία δέσμευση στον σκοπό, μία υπόσχεση που συχνά είναι αόρατη αλλά υπάρχει για 90 λεπτά“.
Όπως είχε πει και ο Έντισον Καβάνι σε συνέντεξή του στον Guardian, “Γιατί είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί; Γιατί έτσι μας δίδαξαν, γιατί υπάρχουν γήπεδα παντού, σε κάθε γειτονιά σε κάθε σημείο. Οπουδήποτε υπάρχει χώρος να κλωτσήσεις μια μπάλα, υπάρχει μια μπάλα. Αυτή η ανταγωνιστικότητα υπάρχει σαν να είναι ήδη εκεί πέρα, το κάνεις όλη σου τη ζωή, κάθε μέρα, με βροχή, σε οποιαδήποτε επιφάνεια, παίζεις με γυμνά πόδια, με σπασμένα δάχτυλα, το ξεπερνάς και συνεχίζεις”.
Πολλοί είχαν κατηγορήσει την Ουρουγουάη ότι στα “πέτρινα χρόνια” ιδιαίτερα τις δεκαετίες του 80’ και του 90’ αυτό το πνεύμα οδηγούσε σε βίαιες συμπεριφορές κάτι που άλλαξε με την επιστροφή στον πάγκο του αναμορφωτή της εθνικής, Όσκαρ Ταμπάρες.
Ωστόσο για τον Λουγκάνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο “είναι κάτι που σε οδηγεί να κάνεις πολύ μεγαλύτερη θυσία, να γίνεις πιο ανταγωνιστικός και να κερδίσεις ή να χάσεις έναν αγώνα με αξιοπρέπεια και ευγένεια“.
Τελευταία ευκαιρία στο Μουντιάλ 2022
Στο Μουντιάλ 2022, οι παίκτες της Ουορουγουάης δεν έχουν πάει καλά, η ομάδα δεν έχει βάλει γκολ, το πάντρεμα της παλιάς γενιάς με τη νέα αντιμετωπίζει δυσκολίες, όπως και ο τεχνικός Ντιέγκο Αλόνσο, ο οποίος προσπαθεί να βαδίσει στα χνάρια του προκατόχου του, Όσκαρ Ταμπάρες.
Η Ουρουγουάη έχει μια ισοπαλία χωρίς τέρματα με τη Νότια Κορέα και την ήττα από την Πορτογαλία, όμως πλέον τα πράγματα ζορίζουν για να προκριθεί στη φάση των νοκ άουτ χρειάζεται να νικήσουν τη Γκάνα σ’ έναν αγώνα με την πλάτη στον τοίχο και σ’ ένα deja vu με πολλές αναμνήσεις από τον προημιτελικό του Μουντιάλ 2010.
Αυτό γνωρίζουν πολύ καλά οι παλιοσειρές της ομάδας ο τερματοφύλακας Φερνάντο Μουσλέρα στα 36 του πλέον, και ο επίσης 36χρονος “βράχος” της άμυνας και αρχηγός, Ντιέγκο Γκοντίν μαζί με το εμβληματικό δίδυμο επιθετικών της “σελέστε” τους 35χρονους Έντισον Καβάνι και Λουίς Σουάρες, καθώς και τον επίσης 35αρη “πασπαρτού” της άμυνας Μάρτιν Κάσερες.
Μάλιστα πέντε παίκτες της παλιάς φουρνιάς να είναι μέσα στην εξάδα των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της χώρας. Συγκεκριμένα ο Ντιέγκο Γκοντίν αποτελεί τον ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία της Εθνικής Ουρουγουάης με 159 και ακολουθούν Λουίς Σουάρες, Έντισον Καβάνι και Φερνάντο Μουσλέρα με 134 και 133 αντίστοιχα.
Στην 5η θέση βρίσκεται ο Μάξι Περέιρα με 125 και ακολουθεί ως 6ος ο Μάρτιν Κάσερες με 115.
Πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας είναι ο Λουίς Σουάρες με 68 γκολ και ακολουθεί ο Καβάνι με 58.
Στο τέταρτο και τελευταίο Μουντιάλ που θα βρίσκονται όλοι μαζί, καθώς ακόμα και αν δεν σταματήσουν κάποιοι το ποδόσφαιρο φαντάζει δύσκολο πέντε παίκτες σχεδόν 40 ετών να πάνε και σε ακόμα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν θέλουν να επιστρέψουν στο Μοντεβιδέο από τόσο νωρίς και γνωρίζουν ότι ήρθε η στιγμή να εμφανιστεί αυτό το μυστηριακό και ενδόμυχο όπλο αυτής της ομάδας το “Garra Charrua”, ώστε το δικό τους last dance να μην είναι σαν της “χρυσής φουρνιάς” του Βελγίου ή του Τόμας Μίλερ με τη Γερμανία.
To deja vu του Σουάρες
Ειδικά ο αγώνας κόντρα στη Γκάνα έχει ξεχωριστή σημασία για τον Λουίς Σουάρες. Μπορεί πλέον να είναι ένας φτασμένος παίκτης στα 35 του και όχι ένας 23αρης που έχει όλη την καριέρα μπροστά του αλλά σίγουρα θέλει να γίνει ξανά ο “λυτρωτής” της Ουρουγουάης.
Τότε ο επιθετικός της “σελέστε” λειτούργησε σαν τερματοφύλακας και στο τελευταίο λεπτό της παράτασης σταμάτησε την κεφαλιά του Αντίγιαχ πριν περάσει τη γραμμή.
Όπως ήταν φυσικό αντίκρισε την κόκκινη κάρτα και καταλογίστηκε πέναλτι υπέρ της Γκάνας. Ο Ασαμόα Γκίαν ανέλαβε την εκτέλεση στέλνοντας τη μπάλα στο δοκάρι και το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι. Οι Ουρουγουανοί πήραν την πρόκριση για τα ημιτελικά και ο Σουάρες έγινε εθνικός ήρωας.
Η “σελέστε” ηττήθηκε τελικά στον ημιτελικό από την Ολλανδία και στον μικρό τελικό από τη Γερμανία με την Ουρουγουάη να παίρνει την 4η θέση και να ισοφαρίζει την καλύτερη θέση της σε Μουντιάλ από το 1970.
Οι Γκανέζοι δεν ξέχασαν το χέρι του Σουάρες το 2010 και ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε στη συνέντευξη Τύπου πριν τον αγώνα του Κατάρ αν νιώθει άβολα.
“Δεν χρειάζεται να απολογηθώ. Θα το έκανα αν είχα τραυματίσει έναν παίκτη, αλλά σε αυτή την περίπτωση, απλά έπιασα την μπάλα με το χέρι, πήρα κόκκινη κάρτα και ο παίκτης της Γκάνας έχασε το πέναλτι. Δεν είναι δικό μου φταίξιμο. Δεν έχασα εγώ το πέναλτι και δεν είναι δική μου η ευθύνη“, είπε ο 35χρονος επιθετικός.
Βέβαια τον ίδιο είχε συγχωρέσει ήδη από το 2010 ο ίδιος ο παίκτης που έχασε το πέναλτι ο Ασαμόα Γκίαν λέγοντας πως θα έκανε το ίδιο στη θέση του.
Η επική πρόκριση και το “τέλος” του “μαέστρου”
Την προηγούμενη φορά που το χρειάστηκε η εθνική ομάδα να ενσαρκώσει το “Garra Charrua” ήταν όχι και τόσο καιρό πριν.
Στα προκριματικά για το Μουντιάλ 2022, η Ουρουγουάη έκανε ένα κακό σερί με πέντε ματς χωρίς νίκη τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 2021, ισοπαλία με την Κολομβία, δύο ήττες από Αργεντινή και μία από τη Βραζιλία, καθώς και μια τριάρα από τη Βολίβια με απολογισμό μόλις ένα γκολ στην επίθεση, ήταν αρκετά για να βάλουν τέλος σε μία συνεργασία 15 χρόνων.
Στις 19 Νοεμβρίου 2021 η ομοσπονδία της χώρας αποφάσισε να βάλει τέλος στη συνεργασία με τον εμβληματικό προπονητή της χώρας, τον “μαέστρο”, Όσκαρ Ταμπάρες. Τη θέση του πήρε ο Ντιέγκο Αλόνσο ο οποίος με ένα ντεμαράζ τεσσάρων νικών οδήγησε την Ουρουγουάη στο Κατάρ.
Μπορεί πλέον ο αρχιτέκτονας της “χρυσής” γενιάς που οδήγησε την ομάδα στα Μουντιάλ του 1990, του 2010, 2014 και 2018 και στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα του 2011, τον πρώτο τίτλο της “σελέστε” από το 1995, να μην υπάρχει πλέον στην άκρη του πάγκου, όμως οι βετεράνοι είναι έτοιμοι να ενσαρκώσουν το “Garra Charrua” και να τα δώσουν όλα με στόχο την πρόκριση.
Μπορεί αυτή η παλιά φουρνιά της Ουρουγουάης να κατάφερε να κατακτήσει μόνο ένα Κόπα Αμέρικα πριν από περισσότερα από 10 χρόνια ωστόσο ετοιμάζεται για ένα last dance στα γήπεδα του Κατάρ και δεν θέλουν να συμβεί απέναντι στη Γκάνα, αλλά απέναντι πιθανότατα στη Βραζιλία.
Το σίγουρο είναι πως αυτή η γενιά πολεμιστών θα αφήσει τα γήπεδα με τον τρόπο που μόνο η ίδια ξέρει και δεν είναι άλλος από να αφήσει και την τελευταία ρανίδα αίματος και πάθους στον αγωνιστικό χώρο για τη νίκη και με περισσότερα από δύο τέρματα διαφοράς για να μην εξαρτάται από το αποτέλεσμα της Νότιας Κορέας με την Πορτογαλία.
Ό,τι και να γίνει, ακόμα κι αν συμβεί το χειρότερο σενάριο που δεν είναι άλλο από το να αποκλειστεί από τη φάση των ομίλων, η συγκεκριμένη παρέα και φουρνιά παικτών, το σίγουρο είναι ότι θα έχει αφήσει με ανεξίτηλο μελάνι το στίγμα της στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων.
Βέβαια πάντα θα υπάρχει το garra για να θυμίζει ότι η Ουρουγουάη είναι μαθημένη στα δύσκολα και αποδίδει πάντα όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
“Το Garra Charrua σημαίνει να δώσεις ότι έχεις μέσα σου. Δίνουμε ότι έχουμε για το ποδόσφαιρο, για τη φανέλα και για τη χώρα μας. Αλλά έχει να κάνει και με το ομαδικό πνεύμα“, είπε ο Λούκας Τορέιρα.
Με τον Όσκαρ Ταμπάρες να έχει αποκαλύψει το μυστικό της επιτυχίας: “η αρμονία, η αλληλεγγύη και η ενότητα μεταξύ των παικτών είναι ένα πολύ καλό όπλο για να κερδίσουμε οποιαδήποτε ομάδα“.
Στο χέρι του Ντιέγκο Αλόνσο και των παικτών του είναι να θυμηθούν αυτήν την αρχή και να γίνει το πάντρεμα των Καβάνι, Σουάρες και Γκοντίν με τους Νούνιες, Βαλβέρδε και Μπεντανκούρ και να ξεπεράσει η Ουρουγουάη ακόμα ένα εμπόδιο.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή η γενιά πολεμιστών θα πέσει μαχόμενη και έχοντας δώσει τα πάντα στον αγωνιστικό χώρο.
Θανάσης Βισκαδουράκης – Το βιογραφικό, η ηλικία, η σύζυγος του και η ζωή στο ορφανοτροφείο
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"