Μίκης Θεοδωράκης: Δεν ξέρω από Μίκη. Φευγαλέο ήταν το συναπάντημά μας. Δεν τον γνώρισα. Δεν έτυχε. Ξέρω, όμως, από Θεοδωράκη.
Όλη η Ελλάδα υποχρεούται να ξέρει από Θεοδωράκη. Επειδή αυτός ήταν παράσημο στο πέτο της. Όχι επειδή έγραψε μεγαλειώδη μουσική, όχι επειδή έμπασε την ποίηση σε κάθε ελληνικό σπιτικό, όχι επειδή σεργιάνισε τον Έλληνα Ζορμπά στα πέρατα του κόσμου. Αλλά επειδή έδωσε μαθήματα δύναμης, ελευθερίας, δημοκρατίας.
Επειδή πέταξε πέρα και μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και δογματισμούς. Επειδή ήταν αυτός που πρώτα αυτοκρινόμενος, δεν δίστασε να κρίνει, να νουθετήσει, να παροτρύνει. Επειδή ήταν αυτός που γίνηκε έμπνευση ψυχής και ορμητήριο ζωής, ακόμα και για κείνους που δεν αφιέρωσαν στο ΚΚΕ τα πιο «δυνατά και ώριμα χρόνια» τους, αυτός που δίδαξε πως δεν είναι τα κόμματα που γεννούν πρότυπα.
Είναι η καρδιά και η ψυχή κι αυτά δεν υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα, δεν πιστώνονται σε ιδεολογίες με ταμπέλες. Αυτός ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης που τα στερνά του τίμησαν, και με το παραπάνω, τα πρώτα του κι ας έχουν να λένε όσοι διαφώνησαν μαζί του.
Ο Μίκης ανήκε σε όλους και σε κανέναν. Ήταν και δικός σου, ήταν και δικός μου κι όχι επειδή συναντηθήκαμε σε κομματικές συντροφιές. Πολύ πεζά, μα την αλήθεια, τα κομματικά πεδία για να ανταμώσει κανείς τον Μίκη… Το ΄γραψε κάποτε η Τσάτσου για τη φυγή του Παλαμά, και τόσο πολύ ταιριάζει και σε τούτη την αναχώρηση! Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός…
Μπορεί κι ο τελευταίος θνητός από τους αθανάτους. Πέθανε, λέει. Σιγά μην πέθανε! Πώς πεθαίνει ένα απέθαντο πνεύμα; Τι είναι η φυσική παρουσία, μπρος τις αέναες ιδέες; Την αγέραστη νιότη, το αμάραντο μυαλό, το ζωηρό πνεύμα που δεν νικιέται, δεν παραδίδεται…
Σε ένα ταξίδι στην αιωνιότητα μπήκε το σώμα του σήμερα, αλλά η ψυχή του άφησε πίσω υλικό, αρκετό για να εμπνεύσει τις επόμενες γενιές. Όταν γίνεσαι ιστορία, γράφεσαι, ακούγεσαι, τραγουδιέσαι, δεν φοβάσαι τη λήθη.
ΓΡΑΨΤΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΑΣ"